Dead Souls (2012)

Korte Inhoud
Johnny Petrie komt op zijn 18de verjaardag te weten dat hij geadopteerd werd en dat hij nu een boerderij erft in Maine. Hij wil een nieuw leven beginnen en verlaat zijn thuis zodaing dat hij een nieuwe start neemt in zijn geboorteplaats. Hij ontdekt echter dat de boerderij die reeds 18 jaar leeg staat een vreselijk geheim bezit over de dood van zijn familie.

Genre : Horror
Land : USA

Cast :
Bill Moseley : Sheriff Depford
Jesse James : Johnny Petrie
Magda Apanowicz : Emma

Regisseur :
Colin Theys

Mijn mening

Een middelmatige film dat in het lijstje komt van veelbelovende maar “net niet” horrorfilms. Het begon nochtans allemaal veelbelovend. De afvallige priester die door een rare redenering zijn hele familie uitmoordt. Zijn vrouw en 2 oudere kinderen worden op een expliciete manier omgebracht. Natuurlijk blijft er één familielid verborgen namelijk de pasgeboren Brian die door zijn oudere broertje in een lade werd verstopt. Het ritueel kan dus niet volbracht worden en de priester nagelt zijn familie aan een kruis om uiteindelijk zelfmoord te plegen. Wat het eigenlijke ritueel is, wordt niet echt duidelijk in deze film. Een beetje een rare hersenkronkel van de man die het christendom koppelt aan een oud primitief geloof uit Egypte.

Nochtans begon het veelbelovend. Het begin waarbij de priester zijn familie afslacht, gaf bij mij de indruk dat het een griezelfilm zou worden die door de beugel kan. Het was wel voorspelbaar dat in de verre toekomst de overlevende baby terug zou keren naar het ouderlijk huis als tiener en geconfronteerd zou worden met zijn mysterieus verleden. De kennismaking met Brian en zijn iet of wat rare moeder, werd op dusdanige manier in beeld gebracht dat het overduidelijk over een low-budget film gaat. Eenmaal de moeder in het ziekenhuis word opgenomen en de jongen, die nu John Petrie heet, zich naar het stadje begeeft waar het huis te koop staat en waar hij de enige erfgenaam van is, wordt het weer een beetje beter en zelfs bij momenten een beetje spannend. De cliché ingrediënten worden weer naar boven gehaald met om de hoek verschijnende geesten, krakende vloeren en openzwaaiende deuren. Ook momenten waarop er iets verschijnt achter iemand en er dan niets is nadat deze zich omdraait. Ze zitten er allemaal in en na de zoveelste keer heb je het dan ook wel gehad. Slechts één lovenswaardig moment in de hele film als Brian naast zijn oude wieg staat.

Dan krijg je de introductie van Emma. Een meisje dat van ergens-weet-ik-veel-waar komt en haar intrek in het huis nam, omdat dit toch al geruime tijd leeg stond. Ze kwam niet zo bijster overtuigend over en verandert spontaan van een arrogant kruidje-roer-me-niet in een liefdevol en verleidend tienermeisje. Het zijn twee totaal vreemden voor elkaar, maar doen dan plots alsof ze elkaar al jaren kennen. Samen komen ze tot het onsamenhangende en onbegrijpelijke ontdekking wat de priester eigenlijk bezielde en wordt er iets bijgehaald over een “vijfde nagel”. We krijgen dan een oude politieagent die op pensioen is sinds hij het voorval zovele jaren geleden ontdekte, en die nog steeds op zoek is naar de waarheid. Ze gaan een seance organiseren om op die manier de oplossing te vinden.

En van hieraf zakt deze film in elkaar als een mislukte soufflé. De geestesverschijningen zien er abominabel uit en de gebruikte trucage is er eentje uit de oude doos. Als dan de ondertussen gevallen slachtoffers ook nog eens terug verrijzen en de niet volbrachte taak willen afwerken, wordt het wel helemaal amateuristisch. Zeker hoe het tweetal zich in de slotscène uiteindelijk kunnen redden. Dat zag er nu eens echt uit als een oude tweederangs horror van de jaren 70. Orgelpunt was de op een spijker vallende zombie waardoor deze aan zijn einde komt.
Een flauw mengsel van allerhande horrorgenres met een sterk begin, maar een historisch slecht einde.