The Art of the Steal (2013)

Korte Inhoud
Crunch Calhoun is een waaghals op de motorfiets en een parttime kunstdief. Hij stemt toe om nog één laatste slag te slaan met zijn broer Nicky. Hij slaagt erin zijn oude team bij elkaar te krijgen om een onschatbaar historisch boek te stelen. Nicky heeft echter een veel riskanter plan klaar. De twee broers beseffen niet dat ze elk een verborgen agenda hebben en hun plannen gaan helemaal mis.

Genre : Komedie/Misdaad
Land :Canada/USA

Cast :
Kurt Russell : Crunch Calhoun
Matt Dillon : Nicky Calhoun
Terence Stamp : Samuel Winter

Regisseur :
Jonathan Sobol

Mijn mening

Ocean's Eleven meets Trance

Toegegeven, het onderwerp is niet bijster origineel en er zijn al meerdere films rond dit thema gemaakt. Het ligt in de lijn van "The Italian Job" of "Matchstick Men" m.a.w. weeral een oplichter die opgelicht wordt door een mede-oplichter. Maar ik moet eerlijk zeggen dat het een verdomd ontspannende film is, met een niet onaardig, listig in elkaar gestoken plan (ook al besef je na een tijd dat het hier wel op zal neerkomen) en somtijds niet onaardige grappige conversaties en situaties.

Film-technisch ziet het er ook wel prachtig uit. Het doet je soms wel aan de jaren 70 terugdenken. Het enige dat na een tijdje begon te storen is dat er tekens dezelfde stijl gebruikt werd om bepaalde personen te introduceren. Kurt Russell en Matt Dillon vertolken de twee broers Crunch en Nicky Calhoun die niet bepaald beste maatjes zijn, daar Nicky er voor gezorgd heeft dat Crunch in een Poolse gevangenis terechtkwam. Dat Poolse gedeelte schijnt ook niet bijster te kloppen met de werkelijkheid, zoals ik in bepaalde reacties las op IMDb. Het ziet er nochtans guur uit en niet bepaald gezellig om er te verblijven. Je zou voor minder pisnijdig worden. Russell doet het niet onaardig, alhoewel ik hem altijd zal blijven vergelijken met Snake Plissken uit "Escape from New York" uit 1981. Dillon speelt op auto-pilot en heeft voor mij nooit hoger kunnen scoren sinds "The Outsiders" uit 1983.

De meest opvallende rollen waren weggelegd voor Jay Baruchel als Francie en Kenneth Welsh als Uncle paddy. Baruchel bracht soms hilarisch droge humor. Welsh vertolkte een gesofisticeerde gentlemen met meer intellectueel getinte humor. Niettemin kwam hij ook wel eens grappig uit de hoek. Het zwakste dat hij moest vertolken was het moment dat hij de expert (een oud geliefde die hij heeft bedrogen met haar zuster), die het antiek boek moet keuren, terug moest verleiden. Dit voelde zo melodramatisch overdreven aan. Voor de rest waren er toch meerdere fragmenten die je lachspieren aan het werk zetten, zoals bv. de met een ooglapje voorziene ex-medelid van Nicky die zijn beloning kwam opeisen en Crunch met een antiek pistool bedreigde. De gebruikte beeldspraak en grapjes met dubbele bodem worden in overvloed op je af geslingerd. Voor één keer zorgde dit voor een goedkeurend gegrinnik bij mij.

Conclusie : een doorsnee verhaal dat er in gaat als zoete koek, met ietwat humor en een wending die je al van ver zag aankomen, maar toch redelijk slim in elkaar zat. Prima kijkplezier voor een gewone vrijdagavond ...