The Drownsman (2014)

Korte Inhoud
Nadat Madison bijna verdronken is in een meer leeft ze in angst en begint ze watervrees te ontwikkelen. Verlamd door haar trauma probeert ze zich af te sluiten van de buitenwereld en wordt ze geconfronteerd met een visioen van een duister figuur die haar dag en nacht achtervolgt. Met de hulp van vier vrienden duikt Madison dieper in de duistere geschiedenis van haar achtervolger.

Genre : Horror/Fantasy
Land : Canada

Cast :
Michelle Mylett : Madison
Caroline Palmer : Hannah
Gemma Bird Matheson : Kobie

Regisseur : Chad Archibald

Mijn mening

“Dabrowsky. During his speech. He called you the 'afraid of honor.'
It sort of became the running joke of the night.
Hannah did not find it funny.”

Heb je watervrees of wat voor een fobie dan ook waar het over liquide substanties gaat, dan is het misschien wijselijk om deze film links te liggen, want het is een nogal vochtige bedoening. Spijtig genoeg viel het hele spektakel na een tijdje in het water (hoe toepasselijk). Dat dit uiteindelijk een ontgoochelende slasher film werd (het is alleen water dat rondspat in plaats van menselijk bloed), staat als een paal boven water (alweer toepasselijk). De meeste doorsnee, niet al te originele horrorfilms, volgen de welbekende gouden regels uit dit genre. Ten eerste heeft het hoofdpersonage steeds iets te maken met de angstaanjagende dreiging die het leven van de protagonisten zuur maakt. Ten tweede is er natuurlijk niemand die het hoofdpersonage gelooft. En ten derde is zo’n doorsnee film nooit volledig opgelost op het uiteinde. Geloof me, “The drownsman” houdt zich netjes aan deze regels.

De openingsscène was nochtans veelbelovend en op een bepaalde manier schitterend in beeld gebracht. Het moment waarop de jonge vrouw haar hoofd achterover wierp in het bad waarbij haar lange haren in een perfect synchrone beweging een watermassa naar achter zwiepte, leek wel recht uit een reclamefilmpje voor shampoo te komen. Spijtig genoeg werd dit uiterst esthetisch vormgegeven beeld niet herhaald in de rest van de film. De rest zag er uiterst banaal en gewoontjes uit. Nergens voelt het echt bedreigend en angstaanjagend aan. De manier waarop de slachtoffers aan hun einde komen, is regelrecht belabberd. Word je bleekjes rond je neus bij het aanschouwen van bloed, dan kan ik je geruststellen. Geen spat bloed is er hier in deze film te bespeuren. Sterker nog, datgene wat eigenlijk niet bestand is tegen water, blijkt hier het wapen te zijn om de demon te overwinnen. Ik dacht eerder dat een dweil een afdoende wapen zou zijn, zodanig dat je de snoodaard kon bijeen dweilen.

Wat me het meeste stoorde waren de drie hartsvriendinnen van Madison (Michelle Mylett). Drie betweterige onnozele grieten die ondanks dat ze razend zijn over het feit dat Madison de bruiloft gemist heeft van haar beste vriendin, toch zo goedhartig zijn om hun vriendin te helpen met haar vervelende fobie. Dit met behulp van een medium die al wat ervaring heeft met zulke gevallen, want volgens haar expertise zou het wel eens om een “haunting” kunnen gaan (“Let's not call them hauntings.”). Uiteindelijk passen ze toch redelijk sadistische manier toe om Madison op een wel extreme manier van haar fobie af te helpen, door ze onder te dompelen in een bad. Als verstandige mens zou je toch eerder professionele hulp opzoeken.

Zoals altijd vind ik ook wel eens iets positiefs in een film. De oorzaak waardoor het demonische gedeelte is ontstaan, kan je wel hoogst origineel noemen. Ook de manier waarop het gebruik maakt van het medium water, op welke manier dan ook, was niet slecht bedacht. En natuurlijk was het acteren van Michelle Mylett bewonderenswaardig. De manier waarop ze gestalte gaf aan haar panische angst tijdens de opduikende verschijningen, was zeker prijzenswaardig. En de momenten dat “The drownsman” zelve opduikt, was redelijk geslaagd maar verre van bloedstollend. Spijtig genoeg is dat ook het enige positieve en is de rest niet meer dan een storm in een glas water ! (Sorry, kon het niet laten)