The Pack (2015)

Korte Inhoud
Adam Wilson, een geharde boer en toegewijde huisvader, is geschokt als hij ontdekt dat zijn laatste vee gedood is op zijn landelijke ranch. Daarnaast loopt de veterinaire praktijk aan huis van zijn vrouw niet goed, wat voor een onzekere toekomst zorgt voor hun kinderen. Als hij op een avond een feest geeft, liggen er donkere schaduwen op de loer. Een roede verwilderde honden loopt rond in de duisternis op zoek naar bloed wachtend op het moment om aan te vallen.

Genre : Thriller
Land : Australie

Cast :
Anna Lise Phillips : Carla Wilson
Jack Campbell : Adam Wilson
Katie Moore : Sophie
Hamish Phillips : Henry

Regisseur : Nick Robertson

Mijn mening

“Predators usually hunt in packs”

Films gemaakt met duizelingwekkend grote budgetten vol adembenemende speciale effecten en acteurs met welbekende, klinkende namen springen vanzelfsprekend het meest in het oog. Soms vergeet men wel eens dat alleen deze kwaliteiten niet voldoende is om een filmliefhebber te entertainen. Er moet een boeiend verhaal achter zitten en de opbouw van een welbepaalde sfeer. Iets dat soms wel eens schromelijk over het hoofd wordt gezien. “The Pack” is een Australische low-budget thriller (horror zou ik niet echt noemen) die overduidelijk niet over Hollywoodiaanse budgetten beschikt, geen wereldberoemde acteurs bevat en zo goed als geen speciale effecten gebruikt. Je mag ook gerust zeggen dat het verhaal op zijn eigen niet veel inhoudt en niet bepaald indruk maakt als het over originaliteit gaat (ooit al gehoord van “Cujo” of "Burning Bright"?). Maar jongens die sfeer, die dreiging, die overlevingsdrang. Je kan het angstzweet tot in de huiskamer ruiken. Ja, als het over sfeer gaat, mag je wel zeggen dat ze deze kort maar krachtige (90 minuten slechts) film vol dierlijke terreur, volgestouwd hebben ermee.

Veel gras hebben ze er ook niet over laten groeien, want voor je het weet is er al een arme schapenboer het hoekje om, terwijl zijn ingewanden verspreid liggen in de schapenstal. De verantwoordelijken zijn een roedel, zich op militaristische wijze voortbewegende wilde honden of wolven die van mening zijn dat het jagen op tamme, weerloze, domme schapen niet echt meer een uitdaging is. Zoals aan het begin wordt aangegeven, kregen ze de smaak te pakken om andere slachtoffers te zoeken. Het uiteindelijk resultaat is een soort “home invasion” film zoals “You're next” maar dan met dierlijke belagers. Wat de uiteindelijke aanleiding is voor dit agressief gedrag, wordt nergens expliciet uitgelegd. Zijn het gewoon dolgedraaide wolven? Of is het een gemuteerd hondenras dat het resultaat is van een misgelopen kruising? Of zijn het demonische schepsels? Dit laatste kwam in mijn gedacht bij het bekijken van een bepaald fragment. Het leek wel alsof één van de rondsluipende carnivoren in rook op ging. Of kwam dit door het flikkerende licht en schaduwspel?

Dat is dan ook het enige minpunt van deze film. Het feit dat het zich allemaal afspeelt in de avond, maakt dat deze film redelijk donker is uitgevallen. Pikkedonkere omstandigheden en rondzwervende wolfshonden die ook nog eens gitzwart uitzien, is niet een ideale situatie. Het was dus soms wel echt gissen wat er zich afspeelde in de duisternis. Er waren ook nog enkele onwaarschijnlijkheden in. Ik betwijfel het dat een roofdier met zulke instincten en ontwikkelde reukzin niet zomaar voorbijloopt zonder een menselijke geur op te merken, terwijl rondkruipen met een schijnende zaklamp blijkbaar onopgemerkt blijft.

Verder niks dan lof voor deze Australische film. Ik begin al een lichte voorkeur te krijgen voor alles wat er van Down Under uitkomt op het gebied van horror. Zeker na het bekijken van “The Babadook” en “Wyrmwood”. Alles voelt als “back to basic” aan en de prioriteiten worden anders gesteld. Er wordt meer aandacht besteed aan suspense en spanning, zonder al te veel toeters en bellen. Een rechttoe rechtaan filmervaring zonder vervelende intro’s en explicaties. De acteurs deden wat er van ze verwacht werd. Een doorsnee familie bestaande uit de koppige huisvader Adam (Jack Campbell) die kost wat kost zijn boerderij wil behouden, zijn echtgenote Carla (Anna Lise Philips) die met een veeartsenpraktijk de eindjes aan elkaar tracht te knopen, dochter Sophie (Katie Moore) die het leven op de buiten stilletjes aan kotsbeu is en Henry (Hamish Philips) de tienerzoon, toekomstig veearts en notoir kleptomaan. De cast is redelijk beperkt. De enigen die nog een rol van betekenis spelen, zijn de schapenboer en zijn vrouw aan het begin, een bankier die de betalingsproblemen komt aankaarten en een patrouillerende agent. Hun bijdrage was kort maar intens. Dat het geen echte horror werd, komt doordat de gruwelijke slachtingen, redelijk uit het beeld werden gehouden. Er worden alleen wat bloederige close-ups en de ontblote snijtanden van de roofdieren getoond. Dit in combinatie met de intense dreiging en het enerverende kat-en-muisspel tussen mens en roofdier, zorgen toch voor een opwindende en spannende thriller. Meer moet dat ook niet zijn, mate!