The Subjects (2015)

Korte Inhoud
Acht individuen worden opgesloten om een medische test te ondergaan. Ze krijgen een nieuw soort medicatie toegediend in de vorm van een pil. Een nieuwe soort drug die hun superkrachten bezorgd.

Genre : SF / Thriller

Land : Australie

Cast :
Paul O'Brien : John
Carlotte Nicdao : Lilly
Frank Magree : Giggles

Regisseur : Robert Mond

Mijn mening

“The Subjects” begint abrupt met een commercieel filmpje afkomstig van het farmaceutische bedrijf SunSky. Spijtig genoeg werd het kwaliteitsniveau van dit fragment niet aangehouden in de volledige film. Zo gelikt en afgewerkt als deze clip er uit ziet, zo beperkt en ouderwets ziet het vervolg er uit. De gehele film speelt zich af op één locatie. Een afgedankte muziekstudio dat er nogal stoffig uitziet. Het is daar dat de acht proefkonijnen zich bevinden om deel te nemen aan een medisch experiment. Je zou toch verwachten dat een hightech, farmaceutisch bedrijf zou beschikken over blitse, moderne labo’s waar zulke experimenten worden gehouden. Dit leek eerder op een afgedankte ruimte in een of andere verlaten hangaar ergens in een achterbuurt.

De acht vreemden die deelnemen aan het experiment krijgen te horen dat ze een nieuw soort medicatie moeten innemen, in de vorm van een pil, en dan acht uur lang in deze ruimte moeten verblijven. Na die periode mogen ze vertrekken en een beloning van 800 dollar in ontvangst nemen. De nieuwe chemische substantie zorgt er echter voor dat elke proefpersoon over superkrachten beschikt, waar ze geen controle over hebben. Als resultaat krijg je dus doorsnee personen, in wezen ook onbeduidende personen, in een penibele situatie zonder uitweg, waardoor het geheel ontaard in een gespannen, psychopathische sfeer. En dat onder het toeziend oog van wetenschappers die alles observeren via camera's. Ze zitten dus als ratten in de val. Proefkonijnen als het ware. Zoals de titel van de film luidt, zijn ze doodgewone, manipuleerbare voorwerpen.

Het idee achter deze film heeft potentieel genoeg om er een fascinerende film van te maken. De uitwerking liet echter te wensen over. Gedeeltelijk speelt het budget waarschijnlijk wel een rol. Het voldoet aan alle vereisten van een low-budget B-film. De acteurs zijn totaal onbekenden, de setting waar zich alles afspeelt ziet er goedkoop uit en de gebruikte effecten komen precies uit een vintage trukendoos. Het enige dat deze film als grootste troef nog kon uitspelen zijn een straf, origineel verhaal en ijzersterke acteerprestaties. Spijtig genoeg loopt het op dat vlak ook nogal mis hier en daar.

De acteurs spelen een waaier van persoonlijkheden die variëren van uitermate irritant tot hoogst vermakelijk. De meeste irritante personages zijn Jenna (Emily Wheaton) en Devin (Spencer McLaren). De eerste was wel het toppunt van dommigheid. Zo’n omhooggevallen, narcistische trut wiens enige levensdoel bestaat uit het bijwonen van zoveel mogelijk party’s. Devin was een vervelende, agressieve vent die gelukkig wel als eerste de hinderlijke neveneffecten van de ingenomen pil ervaarde. Corey (Paul Henri) was de weirdo van het gezelschap. Iemand die volgens mij nog Woodstock heeft mogen beleven en die volgens mij ook nog andere pillen had ingenomen. John (Paul O’Brien) kan je beschouwen als doodnormaal en de meest relaxte persoon. Dat hij de kunst van het goochelen beheerste was een beetje flauw. Ik was na zijn eerste kinderachtige demonstratie er al van overtuigd dat dit wel eens belangrijk zou kunnen zijn in het verhaal. Nikki (Katharine Ines) is de geschikte persoon als aanvulling voor John. Een schijnbaar doodnormale, leuk uitziende vrouw die liever niks prijsgeeft. Lilly (Charlotte Nicdao) is het bedeesde meisje dat in scherp contrast staat met Giggles (Frank Magree), een Australische grootmuil. Deze laatste bracht wat animo en is diegene die gegrinnik bij me ontlokte. Hoogst amusant. En ergens aan het einde duikt Phil (Tosh Greenslade) ook nog op. Zijn pil had één van de meest interessante effecten.

Een bont gezelschap wazt resulteert in enkele levendige conversaties. Maar die speciale effecten waren bedroevend slecht. Vooral wat Devin overkwam was erbarmelijk slecht in beeld gebracht. De superkrachten waren ook niet bijster origineel. Ik vroeg me af wat er nu zo speciaal is aan een kracht waardoor je iets van kleur kunt veranderen. De meest tot de verbeelding sprekende krachten waren de teleportatie en verplaatsing in de tijd. Dat Lilly zich echter ontpopte als expert op het gebied van tijdsreizen, was een beetje onzinnig en toeval zeker. De hele film draait dus rond individuen in een paniekerige toestand en hoe deze verschillende karakters interacteren en reageren op elkaar. Je kan het niet echt spannend noemen en er zijn teveel aspecten die onduidelijk blijven. Een uniek concept, dat wel. Maar mijn standpunt dat Australische films over het algemeen tot het betere werk behoren, werd met deze film een beetje onderuitgehaald.