Approaching the unknown (2016)

Korte Inhoud : 

William D. Stanaforth onderneemt een eenmansmissie om de eerste stappen te maken met betrekking tot de kolonisatie van de planeet Mars. Terwijl de wereld toekijkt en hij helemaal alleen is, eist de reis zijn tol. Wanneer zijn levensvoorraden opraken, wordt hij gedwongen enkele onmogelijke keuzes te maken die zijn geestelijke gezondheid en voortbestaan in gevaar brengen.

Genre : SF
Land : VS

Cast :
Mark Strong : William Stanaforth
Luke Wilson : Skinny
Sanaa Lathan : Emily Maddox

Regisseur : Mark Elijah Rosenberg

Mijn mening


“Nothing lives there.

Nothing has ever died there.
But I’m going to bring it to life.”

Voor diegenen die zich een enkele reis richting Mars voorstellen als een avontuurlijke en spannende trip en zich halsoverkop inschrijven voor een op stapel staande expeditie, raad ik toch aan om eerst “Approaching the unknown” eens te kijken. ‘t Is niet allemaal rozengeur en maneschijn. En verwacht je ook maar niet aan Star Wars of Star Trek toestanden. De kans is zelfs groot dat de eenzaamheid en verveling een psychologische weerslag kan hebben op je gestel. De meesten zullen eens intergalactisch zuchten en hoofdschuddend argumenteren dat de releasedatum wel erg ongelegen valt. De vergelijking met “The Martian” is onvermijdelijk. Er is alleen een significant verschil wat betreft de volgorde van gebeurtenissen. Bij “The Martian” was er het probleem om weg te geraken van Mars. Hier is het grote probleem er überhaupt te geraken.

Wat wel ontbrak in vergelijking met andere gelijkaardige films, is enerzijds de humor en de zenuwslopende strijd om te overleven zoals in “The Martian”. En anderzijds de spetterende actie zoals te zien was in “Gravity”. En werd er in beide films ook nog eens gebruik gemaakt van indrukwekkend beeldmateriaal en peperdure speciale effecten. Het zal waarschijnlijk wel te wijten zijn aan het beperkte budget dat voorhanden was voor deze indie SF. Het moet natuurlijk niet allemaal spectaculair zijn en actierijk zoals in “The Martian”. Maar een totale afwezigheid van deze elementen is ook niet bevorderlijk voor het kijkgenot. Om eerlijk te zijn is het grotendeels saai en vervelend. We zijn getuige van hoe Stanaforth (Mark Strong)op een monotone wijze zijn dagelijkse routine afhandelt. Hij doet zijn bewegingsoefeningen. Hij besproeit zijn plantjes. Knutselt wat aan zijn revolutionaire uitvinding (die achteraf gezien toch niet zo revolutionair blijkt te zijn) en leert om één of andere reden Spaans tussendoor. Entertainment van de hoogste plank is het dus ook niet.

De sterkste kant van deze film is het acteren van Mark Strong (What’s in a name) die zich als stoïcijns kalme wetenschapper opoffert voor deze eenrichtingstrip. Een weloverwogen keuze die hij gemaakt heeft ten dienste van de mensheid. Het is dus niet een zelfmoord missie voor hem, maar een voor hem uitgelezen kans om zijn uitvinding nuttig te gebruiken. De energieke en enthousiaste start evolueert langzaam naar een sfeer vol vertwijfeling. Uiteindelijk werd het een zelfstudie over eenzaamheid, routinematigheid, verveling en obsessiviteit. Een overlevingstocht avant la lettre waarbij vocht het voornaamste probleem werd dankzij een nalatend wereldwonder en een inschattingsfout waardoor de water voorraad ondrinkbaar werd. Redelijk nefast als je nog ettelijke honderdduizenden kilometers moet afleggen.

In tegenstelling tot “The Martian”, waar alles redelijk realistisch en geloofwaardig overkwam, zaten er in deze film toch wel enkele bedenkelijke situaties. Waarom ze onmiddellijk na het lanceren van het eerste ruimteschip er nog eentje achteraan stuurden, ontging me volkomen. Hadden ze niet beter gewacht tot de eerste veilig geland was? En als deze van de koers afwijkt, komen ze tot de vaststelling dat het aan de gyroscoop ligt. Deze ziet er echter zo ouderwets primitief uit in vergelijking met de rest van het waarschijnlijk hoogtechnologisch ruimtetuig. Ik verwachtte elk moment een weerstation te zien waar een vrolijke kikker voor de weersvoorspellingen zorgt. Ook was de uitvinding van Stanaforth een bron van vragen voor me. Waarom moest hij dit in een woestijn uittesten? Om zijn grenzen te verleggen? Werkte het prototype nu wel of niet voor de lancering? Hadden ze dat niet in een doorsnee labo kunnen uittesten? Werd het wel gecontroleerd voordat hij op missie gestuurd werd in een miljarden kostend ruimte schip? En soms zijn oplossingen echt infantiel simpel. Is er een snoer te kort? Geen probleem. Gewoonweg ergens eentje demonteren en er tussenin plaatsen. Ik veronderstel dat dat snoertje functieloos was.

Al bij al was dit niet echt een tot de verbeelding sprekende film. Het schetst een realistisch beeld van een leven in isolement en de wilskracht en discipline die er nodig is om zo’n huzarenstuk succesvol af te sluiten. Het gebrek aan speciale effecten (buiten enkele beelden van de ruimte die op zo’n lavalamp uit de jaren 70 leken en me deden terugdenken aan “Fantastic Voyage” uit 1966) en het geringe budget, vragen voor een uitdagende verhaallijn. Uitdagend was het echter niet. Het doel was Mars te bereiken. Zelfs een intrigerend duo op een herbevoorradingsstation zorgde niet voor een oponthoud. De film was uiteindelijk zoals een trip naar Mars waarschijnlijk aanvoelt : eentonig en routineus. Zelfs het meesterlijke acteren van Mark Strong kon dit niet verhelpen.

Het Verdict 3/10
Links : IMDB, Moviemeter