Mr. Church (2016)

Korte Inhoud
De stervende Marie huurt de getalenteerde kok Henry Joseph Church in om voor haar en haar elfjarige Charlotte, a.k.a. Charlie, te koken. De regeling is voor een tijdsbestek van zes maanden, maar groeit uiteindelijk uit tot vijftien jaar, lang na de dood van Marie. Charlie blijft een beroep doen op de rustige en servicegerichte Mr. Church, voor veel meer dan alleen het koken van maaltijden, en er ontstaat een familieband voor eeuwig.

Genre : Drama
Land : VS

Cast :
Eddie Murphy : Henry Joseph Church

Britt Robertson : Charlie
Natascha McElhone : Marie

Regisseur : Bruce Beresford

Mijn mening

“The wise son seeketh the father's instruction,
but the scorner heareth not rebuke.
I don't give a shit.”

De quote hierboven wordt, geloof het of niet, op een bepaald moment door Mr. Church (Eddy Murphy) in een dronken toestand uitgesproken. Blijkbaar heeft alcohol een dusdanige invloed op hem dat hij een vocabulaire begint te gebruiken waarbij een gewone sterveling alleen maar kan raden wat de uiteindelijke betekenis is. Dit was dus ook de allereerste keer dat ik totaal niet begreep waar Eddy Murphy het in een film over had. Maar in “Mr. Church” zal je een totaal andere Murphy aan het werk zien. Geen gladde praatjes en geestige oneliners. Verwacht ook niet die aanstekelijke, beruchte lach van hem. Niet één keer weergalmt deze door de huiskamer. Nope, hier kruipt hij in de huid van een tedere, behulpzame en warmhartige kok die een opgelegde taak vol overtuiging en inleving tracht te volbrengen.

De taak werd hem opgelegd door Richard Cannon. Hij was ooit de geliefde van Marie Brody (Natascha McElhone) die nadat ze ontdekte dat hij al getrouwd was, hem in de steek liet. Hij had echter beloofd dat hij altijd voor haar zou zorgen. Zelfs na zijn dood. Als blijkt dat Marie terminaal ziek is en nog maar zes maanden te leven heeft, ontdekt Charlie (Natalie Coughlin) op een morgen een kokkerellende Mr. Church in hun keuken. En vanaf die dag tovert hij overheerlijke maaltijden uit zijn culinaire toverhoed. Verwacht je dus aan een resem honger opwekkende beelden. Een Jamie Oliver tv-show is er niks tegen. Blijkt dat Marie zes jaar later nog altijd tegen haar terminale ziekte vecht. Church’s rol is langer alleen maar de familie kok. Langzaamaan groeit hij uit tot een pater familias en vaderfiguur voor de opgroeiende Charlotte (Britt Robertson).

Hier waar ik woon zouden ze na het bekijken van deze film zeggen “Amai, wat een schone film was dat!”. Toegegeven, het puilt uit van de clichématige elementen die gebruikt worden in elk melodramatisch coming of age film. Het verloop is uiterst voorspelbaar. Er is niet veel verbeelding voor nodig om te beseffen dat de rollen op een bepaald moment omgedraaid zullen worden en hoe de apotheose eruit zal zien. Zowel aan het begin als tijdens de afsluiting wordt eenzelfde tekstfragment gebruikt “Henry Joseph Church could have been anything he wanted. He chose to cook". Een subtiele aanwijzing over het cyclische karakter van de film. Maar ondanks dat het een typische tranentrekker is, kon deze film mij toch wel bekoren en fascineren. Misschien omdat ik van tijd wel eens nood heb aan een meer positievere film. De meeste films handelen over het slechte in een persoon. Deze film gaat over loyaliteit, genegenheid, hulp bieden in barre tijden en familiale banden. Je kan dan weer beginnen zeuren over de eventuele racistische toon en Mr. Church zien als de vrolijke, goedlachse huisneger die voor een blanke familie moet zorgen. Een soort moderne “Oom Tom” met andere woorden. Ik vrees echter dat je dan wel de essentie van het verhaal uit het oog verliest.

Maar wat is Mr.Church’s grote geheim nu eigenlijk? Dat hij een voorliefde heeft voor Jazz is vanaf het eerste moment overduidelijk. Dat hij ook waarschijnlijk een jazz pianist is, merkte ik op het moment dat hij buiten een sigaret zat te roken en een jazz nummer in de achtergrond op zijn knieën begon mee te spelen. Hij vermelde het zelfs op een subtiele manier aan Marie. En zijn bezoekjes aan de nachtclub Jelly (Charlie ontdekte dit toevallig toen ze verdwaald rondreed in de stad samen met Poppy), een neon-verlichte bar waar je direct het gevoel over hebt dat het een jazz-club is, leek mij de geschikte plek om een publiek voor zijn talent te zoeken. Maar zijn dit nu echt zo’n omvangrijke geheimen dat men er in alle toonaarden over moet zwijgen? Als hij het volgende uitkraamt tijdens een dronken bui, denk ik dat het meer over zijn geaardheid gaat.
“Yeah, that's right!
I'm a sinner!
Who's a faggot?
You the goddamn faggot.”

Het blijft een goed bewaard geheim tot het einde. Niks dan lof voor Eddy Murphy die hier een poging doet om van het etiket stand-up comedian af te geraken. En daar dan ook wonderwel in slaagt. Het is een genot om te zien hoe hij de twee tegengestelde Mr. Churches speelt. Enerzijds een plichtsgetrouwe en menselijke figuur. En anderzijds een door demonen getormenteerde persoon die nog steeds niet in het reine is gekomen met zijn verleden. Tevens is het acteren van zowel Natascha McElhone als Britt Robertson excellent te noemen. Vooral de fragmenten met Murphy en McElhone zijn de moeite waard. Misschien voelt het allemaal een beetje melig en ouderwets aan. Het is en blijft een schone film.