The girl with all the gifts (2016)

Korte Inhoud
In een streng bewaakt complex wordt een kleine groep kinderen bestudeerd om een remedie te vinden tegen een virus dat de hele wereld heeft verwoest. Ze zijn de laatste hoop voor de mensheid. De tienjarige Melanie gaat elke dag naar school. Zoals elk normaal meisje heeft ze een favoriete leraar en een favoriet vak. Ze wordt echter naar school gebracht in een soort dwangbuis en wanneer ze haar komen halen is het steeds met getrokken wapens. Maar waarom is dat?

Genre : Horror
Land : UK/VS

Cast :
Sennia Nanua : Melanie

Gemma Arterton : Helen Justineau
Glenn Close : Dr. Caroline Caldwell

Regisseur : Colm McCarthy

Mijn mening

“She's got a muzzle on her face and her hands are tied behind her back.
And you're still afraid of her?
Yeah. And you should be, too.”

Eén ding is zeker. Het concept zombie in horrorfilms is zeker nog niet ten dode opgeschreven. Ik had altijd al zin om deze omschrijving te gebruiken voor één van de zovele zombie-films die we voorgeschoteld krijgen de laatste jaren. En ik die dacht dat geen enkele film “Attack of the Lederhosen Zombies” zou kunnen overtreffen. Een horde Oostenrijkse bloeddorstige alpenbewoners over een besneeuwd berglandschap zien strompelen, gespietst worden aan skistokken en vervolgens door een sneeuwploeg vermalen worden, zijn doodnormale gebeurtenissen voor een zombie-film. Dat ze muteerden door een chemische stof dat gebruikt zou worden voor het produceren van kunstsneeuw, was dan weeral een originele benadering. Ditmaal geen akelig virus dat de oorzaak is van heel de ellende. Als ik dan naderhand terugkeek op “The girl with all the gifts” moet ik toch toegeven dat ze erin geslaagd waren om nogmaals de zombiewereld (of beter gezegd de “Hungries”-wereld) op een originele manier te brengen. Vandaar de omschrijving aan het begin.

’t Is wel weer een soort schimmel dat de wereldbevolking getransformeerd heeft in hersenloze, comateuze wezens met een onlesbare dorst naar menselijk bloed. De oplossing hiervoor is terug te vinden in een militaire basis. Hier worden jongeren onderworpen aan medische tests omdat zij eventueel aan de basis liggen van een mogelijke remedie tegen deze pandemie. Ze zijn op een lugubere manier ter wereld gekomen en zijn gedeeltelijk resistent tegen het kwaadaardige schimmel. Alhoewel ze symptomen vertonen van mensetende half-doden, functioneren ze nog normaal. Melanie (Sennia Nanua) is een intelligent meisje die een logisch werkend stel hersenen bezit en wel eens van vitaal belang zou kunnen zijn. Zonder twijfel is dit hoofdstuk in de film, het meest geslaagde en angstaanjagende van de gehele film. Een op een bunker lijkend gebouw waar ieder jong kind in een afzonderlijk cel wordt opgesloten en dagelijks volgens een vast ritueel en met strikte veiligheidsmaatregelen naar de les worden begeleidt. Als een groep op Hannibal Lecter lijkende psychopaten zitten ze in de klas en leren ze over de tabel van Mendeljev. En die eerste momenten zat ik me af te vragen wat hier eigenlijk de bedoeling van was. En waarom de zwaarbewapende militairen zo’n doodsangst vertoonden voor deze onschuldig lijkende kinderen.

Algauw wordt alles een beetje duidelijk. Als op een bepaald moment de hel losbreekt is dit de aanvang van een survival tocht doorheen zombieland naar veiliger oorden. Onder de overlevenden die deel uitmaken van deze vluchtende groep, vinden we Helen Justineau (Gemma “Hansel and Gretel: Witch Hunters” Atterton) en Dr. Caroline Caldwell (Glenn “The great Gilly Hopkins” Close), die samen met enkele militairen een post-apocalyptisch Engeland doorkruisen. Vanzelfsprekend is Melanie ook van de partij daar haar hersenen misschien wel eens de oplossing bevatten van het gehele probleem. De beide vrouwelijke leden Justineau en Caldwell staan lijnrecht tegenover elkaar in hun mening over Melanie’s lotsbestemming. Dr. Caldwell ziet Melanie puur als een wetenschappelijk object terwijl Justineau het menselijke tracht te zien. Dit zorgt dan weeral voor de nodige ethische en humanitaire conflicten.

Allereerst toch lof voor de makers van deze zombieflick die een poging wagen om voor een nieuwe wind te zorgen binnen dit totaal uitgemolken horrorgenre. En vervolgens de toch wel schitterende acteerprestatie van de piepjonge Sennia Nanua die me op een bepaalde manier deed denken aan Rudy Huxtable uit “The Cosby Show”. Op een pure en overtuigende manier toont ze de innerlijke strijd die ze voert. Een vrolijk en beleefd klein meisje die vecht tegen haar opkomende drang. Hoe Glenn Close, zes maal genomineerd voor een Acadamy Award, hierin verzeild geraakt is, blijft voor mij een raadsel. En haar vertolking is nu ook weer niet baanbrekend.

Persoonlijk vond ik het eerste deel van de film intrigerend en aangrijpend. Dit niveau zakt dan wel zienderogen in het middengedeelte. Dezelfde clichématige voorvallen zoals we ze kennen uit alle andere zombiefilms komen hier naar boven. Weer diezelfde domme beslissingen en niet zo originele confrontaties. Als er dan een spannend voorval is (zoals het zombie mijnenveld in het winkelcentrum) wordt dit weeral bedorven door onbegrijpelijke feiten. Spijtig genoeg is het aantal spannende scenes in deze film schrikbarend weinig. Zelfs de scene waar Melanie tegenover een bende jeugdige “hungries” komt te staan (ze leken precies op “The lost boys” uit Peter Pan) vond ik niet echt geslaagd. Het einde is dan wel weer verrassend.

Al bij al was dit geen slechte film en probeerde men origineel te zijn. Nee, het zombiegenre wordt niet heruitgevonden. Zelfs niet door het gebruik van een andere terminologie en het introduceren van blocker gel. Het is vooral het acteren van het jonge hoofdpersonage waardoor deze film er bovenuit steekt. Toch een grote opluchting na het bekijken van deze eigenzinnige zombiefilm. We moeten ons geen zorgen maken dat deze Britse zombie invasie veroorzaakt zal worden door een Brexit. Grapje.