San Andreas (2015)

Korte Inhoud
De beruchte San Andreasbreuk maakt zijn gevreesde reputatie waar. Californië wordt getroffen door een allesverwoestende aardbeving. Een SAR-helikopterpiloot en zijn van hem vervreemde vrouw reizen van Los Angeles naar San Francisco, om hun enige dochter te redden. Hun gevaarlijke reis naar het noorden is slechts het begin.

Genre : Actie/Drama
Land : VS

Cast :
Dwayne Johnson : Ray
Alexandra Daddario : Blake
Carla Gugino : Emma

Regisseur : Brad Peyton

Mijn mening

“The Earth will literally crack and you will feel it on the East Coast.”

Welke verwachtingen heb je als je naar een rampenfilm zoals “San Andreas” gaat kijken ? Vanzelfsprekend kijk je uit naar hoe een metropool zoals San Francisco herleidt wordt tot een immense puinhoop bezaaid met brokstukken en verwrongen staal. Immense wolkenkrabbers die als kaartenhuisjes instorten en domino-gewijs elkaar omstoten met luid geraas en gedonder onder begeleiding van bombastische, aanzwellende en dreigende muziek. Mensenmenigtes die in paniek wegvluchten. Ze worden verpulverd en geplet, van gebouwen en bruggen geslingerd en het aantal slachtoffers stijgt gestaag. En dit alles perfect, haarscherp en digitaal in beeld gebracht. En liefst in 3D zodanig dat je het gevoel krijgt dat het precies allemaal voor je neer dondert. Dat zit vervat in deze Hollywood-rampenfilm-versie en ziet er allemaal indrukwekkend uit. Maar het verhaal dat rond dit rampscenario werd gebreid en waarin het persoonlijke en emotionele werd verwerkt, is echt wel bij de haren getrokken en clichématig voorgesteld. Kort samengevat kan je stellen dat het rampgedeelte al ooit eens werd vertoond in andere (oudere en daarmee ook gedateerde) films. En het tragische, emotionele gedeelte is ook al eens als onderwerp aan bod gekomen in andere speelfilms, alleen stukken beter.

Het hele verhaal speelt zich af op de San Andreasbreuk (waarbij de logische filmtitel ook weer is verklaard) en zet de helikopterpiloot aka reddingswerker Ray (Dwayne Johnson) van meet af aan op de voorgrond. Een zenuwslopende reddingsactie aan het begin van de film laat direct zien waartoe deze imposante spierbundel toe in staat is. Hij heeft al onnoemelijk veel mensen gered uit zo’n hachelijke situatie. Zijn huwelijk kon hij echter niet redden en de breuk (Hoe verzin ik het) tussen hem en zijn vrouw is onafwendbaar. Als het geplande uitje met zijn dochter Blake (Alexandra Daddario) niet doorgaat omdat de Hoover Dam met de grond gelijk werd gemaakt door een fikse aardbeving (trouwens puik in beeld gebracht), kan ze wel eventjes meevliegen met Daniel Riddick’s (Ioan Gruffudd), de steenrijke nieuwe vriend van haar moeder Emma (Carla Gugino), privéjet. Natuurlijk gaat dit reisje richting San Francisco. Toevallig “the place not to be” omdat daar een concentratie van aardbevingen gaat plaatsvinden, met alle desastreuze gevolgen van dien.

Hoe het Amerikaanse landschap herschapen wordt door de aaneenrijging van zware aardbevingen, is het betere gedeelte van deze film. Het zijn soms aangrijpende, apocalyptische beelden die er gelikt uitzien. Het is adembenemend om het aardoppervlak van San Francisco te zien deinen als de oceaan. Maar spijtig genoeg is dat niet voldoende om van “San Andreas” een geslaagde film te maken. En alleen dat zou je alleen maar het gevoel geven dat je een voyeuristische ramptoerist voorstelt. Het nevenverhaal over onverwerkt verdriet, onbegrip en scheiding is zo voorspelbaar (tot nu toe de meest voorspelbare film die ik ooit heb gezien) en melig. Het was zo voorspelbaar dat mijn echtgenote en ik spontaan vervielen in een “voorspel-de-volgende-gebeurtenis” en “voorspel-het-volgende-citaat” spel. Eerlijkheidshalve moet ik vermelden dat mijn echtgenote dit met verve heeft gewonnen.

De personages zijn niet meer dan stereotiepe figuren. Dwayne Johnson vond ik eigenlijk niet eens zo slecht. Deze rol was hem als het ware op het (gespierde) lijf geschreven. Hij ziet er dan ook uit alsof hij zelf een aardbeving zou kunnen veroorzaken. Dat de ruwe bolster aan de finish nog verandert in een zacht eitje, was dan wel niet passend (maar wel voorspelbaar). Gugino speelt de verontwaardigde en ontgoochelde bijna-ex die (hoe kan het anders) onmiddellijk een multimiljonair opscharrelt, alhoewel haar houding soms verraadt dat ze dit eigenlijk niet echt wenst. Voor de rest is het doorgaans hulpeloosheid en verslagenheid wat ze uitstraalt. Daddario is een bloedmooie actrice met doordringende Tsunami-blauwe ogen en een cupmaat waar je niet langs kan kijken. Maar dat was dan ook het enige waarvoor deze MacGyver-achtige tiener werd geselecteerd. Ze werd bijgestaan (maar meestal moest zij bijstand verlenen) door twee jongens uit Engeland, Ben en Ollie. Dat Ben en Blake gevoelens voor elkaar zouden hebben tegen het einde aan, zag ik al van mijlenver aankomen. Ollie (Art Parkinson) was voor mij de meest geslaagde vertolking. Een bijdehands, ongegeneerd ventje dat soms grappig uit de hoek kwam. De rest van de cast was alleen maar noodzakelijk voor het verhaal. De grappigste ( en kortste) vertolking was die door Kylie Minogue. Een tactloze bitch die uiteindelijk krijgt wat ze verdient.

“San Andreas” is een hersenloze spektakelfilm waarbij sommige zaken wetenschappelijk incorrect zijn of onlogisch in elkaar steken. Ik wist onder andere niet dat je onder water met je mond open kunt ronddrijven zonder te verdrinken en ik ben ervan overtuigd dat deze film het record “reanimatie-na-onnoemelijk-veel-tijd-zonder-hersenbeschadiging-door-zuurstofgebrek” op zijn sokken heeft gebroken. Het rampgedeelte zag er verdomd goed uit en soms leek het wel alsof je de schokken kon voelen door het schuddende beeld. Het sentimentele verhaal deed je eerder schudden van het lachen. En wanneer gaan ze de idiote, clichématige dialogen en fragmenten nu eens vervangen door originele ideeën ? Toen Johnson “Now, we rebuild” scandeerde en die Amerikaanse vlag weer gehesen werd , moest ik weeral zuchten en stiekem had ik gehoopt dat de schaal van Richter was blijven stilstaan op 15. Uiteindelijk is deze film op bepaald vlak een kleine ramp op zichzelf.