The man who killed Hitler and then the Bigfoot (2018)

Korte Inhoud

Het verhaal volgt een befaamde Amerikaanse oorlogsveteraan, Calvin Barr genaamd. Na tientallen jaren gediend te hebben tijdens de Tweede Wereldoorlog en Hitler te hebben omgebracht, jaagt Calvin nu op de legendarische Bigfoot. Terwijl hij een vreedzaam leven leidt in New England, wordt hij gecontracteerd door de FBI en de Royal Canadian Mounted Police om leiding te geven aan een team met het doel Bigfoot op te jagen die zich schuilhoudt in de Canadese wildernis.

Genre : Avontuur/Drama/SF
Land : VS

Cast

Sam Elliott : Calvin Barr
Aidan Turner : Calvin Barr
Caitlin FitzGerald : Maxine

Regisseur
Robert D. Krzykowski

Mijn mening

That day, I just killed a man.
What he stood for was unstoppable.

Alleen al de absurde titel zou je nieuwsgierigheid moeten stimuleren. Een film met zo’n joekel van een titel die compleet absurd klinkt, kan toch alleen maar zorgen voor een onevenaarbare ervaring. Mijn eerste reactie was : “Alleen Monty Python kan zo’n filmtitel verzinnen.”. Ik vond “The man who killed Hitler and then the Bigfoot” een verademing, na het zien van zogezegde meesterlijke films die je ademloos zouden achterlaten en uiteindelijk diep ontgoochelen. Meer en meer kom ik tot het besef dat mainstream films me minder bekoren dan die wat niet echt in het commercieel circuit te zien zijn. Wat is me nu bijgebleven na het bekijken van “The man who killed Hitler and then the Bigfoot”? Ten eerste dat de makers van deze eigenzinnige film enerzijds zorgden voor het ontstaan van een mythe. En anderzijds voor het elimineren van een mythe. Ten tweede dat Sam Elliott buiten het feit dat hij de bezitter is van een indrukwekkende walrussnor ook over een portie acteertalent beschikt. Niets nieuws eigenlijk. Die Oscar nominatie komt dan ook een eeuwigheid te laat. En tenslotte de vraag wat er nu uiteindelijk in het kistje zat. En wat er nu eigenlijk in Calvin Barr’s schoen zat en hem de gehele film ambeteerde.

Voor de aandachtige lezers is het al overduidelijk. Dit is geen doorsnee film dat gecreëerd werd voor het grote publiek. En ook al zijn de twee hoofdonderwerpen wereldschokkend (indien werkelijkheid) en absurd tegelijkertijd, sudderen er ook nevenonderwerpen onder het oppervlakte die net zo belangrijk zijn. Onderwerpen die handelen over spijt en het mijmeren over een levensloop en of het niet anders had kunnen verlopen. En ook over het verwerken van trauma’s en verwaarloosde familierelaties. En tenslotte het verliezen van een oude liefde. Het zit er allemaal in verwerkt op een subtiele wijze. Ook al lijkt de filmtitel erop te wijzen dat je één of andere obscuur, modernistisch filmexperiment met goedkoop geweld en een absurdistische verhaallijn te zien gaat krijgen (het deed me ook denken aan zo’n typische Craig Moss filmtitel), pakt het allemaal toch heel anders en verrassend uit.

Alles draait rond Calvin Barr (Sam Elliott). Een veteraan die in WWII iets welbepaalds heeft uitgevoerd dat normaal gezien heel ingrijpend voor de wereldgeschiedenis zou moeten zijn. Alleen bleek zijn tot in de puntjes voorbereide en succesvol uitgevoerde opdracht niet het vermeende effect te hebben. Het schijnt blijkbaar iets te maken te hebben met doofpotten en geheimhouding. Zijn reputatie zorgt er echter voor dat hij op oudere leeftijd nogmaals gevraagd wordt door de geheime dienst van de V.S. om alweer een ultra-geheime opdracht uit te voeren waar men hoogstwaarschijnlijk naderhand niets meer over zal vernemen. Zo’n opdracht die onomstotelijk zal uitgroeien tot een mythe. Een feit waar men naar zal gissen of het nu wel daadwerkelijk is gebeurd.

Misschien vreet dit ook een beetje aan Calvin. Het ontbreken van enige waardering voor zijn daden en een officiële eerbetoon voor wat hij heeft betekent voor de mensheid. Ofwel het besef dat zijn handeling uiteindelijk niets wezenlijks heeft opgebracht. Daarom zijn desinteresse bij de gestelde vraag en zijn toelichting over het gedachtengoed dat blijft voortbestaan. Ook na het elimineren van diegene die het gedachtengoed verspreid. En waarschijnlijk hetgeen hem het meest dwarszit, is het feit dat de missie om de persoon die een dreiging is voor de wereldvrede te elimineren, er integraal voor zorgde dat de persoon waar hij enorm van hield hem ontglipte.

Ontegensprekelijk is de vertolking door Sam Elliott gewoonweg subliem. Dat zal dan wel grotendeels te maken hebben met zijn uiterlijk en gelaatsuitdrukkingen. Iets waar Krzykowski rijkelijk gebruik van gemaakt heeft. Dus verwacht maar een groot deel close-ups waar je die staalharde blik van hem over zijn plooibrilletje te zien krijgt. Een ruw uiterlijk met borstelige wenkbrauwen en een gigantische grijze walrussnor. Het is zo’n man die een rijkelijk gevuld leven achter de rug heeft waar hij over peinst en aan terug denkt. Maar ook een man op leeftijd die dagelijks een resem pillen moet nemen, in slaap valt voor zijn antiek uitziende televisie en aan zijn ook al op leeftijd zijnde hond vraagt hoe ze de dag door zullen komen. Een karakterkop met een kenmerkende stem. Prachtig acteerwerk door een icoon in filmland.

Maar ook de vertolking van Aidan Turner als de jongere versie van Calvin mag er zijn. De veelvuldige flashbacks die in de film voorkomen tonen het doen en laten van de jongere Calvin. Flashbacks die plots opduiken wanneer de oudere Calvin zijn gedachten afdwalen. Dan zien we de ietwat timide hoedenverkoper die gevoelens krijgt voor Maxime (Caitlin FitzGerald). Een nogal stuntelig geval die er maar niet in slaagt om een huwelijksaanzoek tot een goed einde te brengen. Eigenlijk is het gedeelte waar Aidan Tuner in verschijnt het meer kluchtige deel. Het onhandig en gênant verlopend dinertje. Zijn ontvangst aan het hoofdkwartier van de Nazi’s.

Neen, “The man who killed Hitler and then the Bigfoot” is niet alleen een film over een held en zijn heroïsche daden. En ook al is de titel letterlijk datgene wat zich afspeelt in deze film, toch dekt het niet de lading. De titel zou completer zijn met “… and gained nothing with it.” want bij beide missies verloor Calvin eigenlijk iets. Maar dan zou de titel waarschijnlijk niet meer passen op de affiche. Ik vond het gewoonweg een fascinerende film. Een film over absurde feiten van mythische proporties. Of misschien toch niet? Sadam Hoessein had ook zijn legertje dubbelgangers. En niemand heeft ooit kunnen bewijzen dat de Sasquatch NIET bestaat. Daarom dat het mythes zijn. Ik bleef zitten met alleen maar één vraag. Wat zat er in godsnaam in dat houten kistje en Calvin’s schoen? Een gouden raad. Ga deze film kijken en bezorg mij a.u.b. het antwoord!