Standoff (2016)

Korte Inhoud
Veteraan Carter Greene woont alleen in een boerderij waar hij rouwt om de dood van zijn jonge zoon en het daaruit vloeiende mislukken van zijn huwelijk. Bird is een wees die teveel heeft meegemaakt voor een meisje van haar leeftijd. Op de sterfdag van haar ouders is ze getuige van een brute moord door een professionele huurmoordenaar. Doodsbang vlucht ze de bossen in.

Genre : Thriller
Land : Canada

Cast :
Thomas Jane : Carter
Laurence Fishburne : Sade
Ella Ballentine : Bird

Regisseur : Adam Alleca

Mijn mening

"Well, well, well.
That man knows his guns.
So do I.”

Zoals ik bij de film “Weaponized” al zei, heb ik “een zwak voor low-budget, straight to DVD B-films” en kom je af en toe eens “een onbekende en onbeminde film tegen die qua inhoud en vormgeving sommige blockbusters overtreft”. “Standoff” is zo’n film. Een pretentieloze film met een rechtdoorzee script. De makers laten er geen gras over groeien en voeren vrijwel onmiddellijk een dodelijk, nauwkeurige huurmoordenaar op (Laurence Fishburne), die zonder verpinken een bescheiden begrafenis weet om te vormen naar een bloedige (doch beperkte) slachtpartij. Zijn gestalte deed me een beetje denken aan “The terminator”. Maar dan wel voorzien van een gitzwarte bivakmuts.

Het enige waar deze professionele, routineuze killer geen rekening mee heeft gehouden, is Bird (Ella Ballentine). Een mager, verlegen meisje met een camera rond haar hals dat dienst doet als bescherming tegen en venster naar de onrechtvaardige wereld, die onbewust een snapshot maakt van het aangezicht van de moordenaar. Wat volgt is een achtervolging door de doelbewuste moordenaar, die kost wat kost deze laatste getuige wilt opruimen, eindigend in het geïsoleerde landhuis van Carter (Thomas Jane), een ex-militair die vol zelfmedelijden en wroeging in dit verlaten landhuis zijn verdriet tracht weg te drinken. En dat vanwege een jammerlijk ongeluk met zijn zoon, met als resultaat dat zijn vrouw hem verlaten heeft. Hoogstwaarschijnlijk overlopend van verwijt. Het opdagen van Bird interpreteert Carter waarschijnlijk als een opportuniteit om zijn verzaakte verantwoordelijkheidszin te tonen.

En voor je het weet zitten de beide ex-militairen in een patstelling. Sade, de huurmoordenaar met voldoende vuurkracht, installeert zich op de benedenverdieping, terwijl Carter zich boven verschanst met Bird, alleen voorzien van een “20-gauge shotgun” en één patroon. En zo kan de psychologische oorlogsvoering tussen beide rivalen beginnen, met Bird als inzet. Dus geen langdradige intro’s of een gedetailleerde uitleg. Zelfs over de meervoudige moordaanslag aan het begin, kom je niks te weten. Dat is trouwens bijkomstig. Het verhaal ontwikkelt zich razendsnel aan het begin, zodanig dat binnen de 10 minuten de uiteindelijke situatie duidelijk is. Het gevaar zou kunnen zijn dat het vanaf dan saai, eentonig en traag wordt. Het tegendeel is echter waar.

Sade probeert op een verbale wijze (en ook nog op andere manieren) Carter te overtuigen om Bird op te geven, terwijl Carter op een inventieve wijze de doorgang naar boven veilig stelt. De daaropvolgende dialogen tussen deze twee zijn enerzijds provocerend en beledigend. En anderzijds ook psychologisch doordacht. Fishburne is duidelijk in zijn element als de gewetenloze slechterik. Het was een plezier om hem nog eens te zien schitteren in een hoofdrol (in ieder geval indrukwekkender dan in “The Signal” en “The Colony”). Jane verraste me en toont hiermee dat het niet aan hem lag dat zijn rol in “Vice” waardeloos was, maar wel degelijk de film beneden alle peil was. Een perfect uitgebalanceerde rol als getormenteerd hoopje ellende vol wanhoop en levensmoeheid, die zich ontpopt als verantwoorde redder. En tenslotte een eervolle vermelding voor Ella Ballentine die het behoorlijk deed.

Ook al was deze “home invasion” film niet bijster origineel en het verhaal eenvoudig, toch wist deze film me aan mijn scherm te kluisteren. En ook al was het einde iet of wat voorspelbaar, was ik toch benieuwd hoe het uiteindelijk zou aflopen. Bijkomend voordeel was de korte speelduur, wat dan weer zorgde voor een juist tempo. Al bij al een boeiende film. Nog maar eens een bewijs dat films die zich uitsluitend afspelen op één welbepaalde locatie, ook entertainend kunnen zijn. Ik moest in ieder geval niet tegen de slaap vechten, zoals de beide heren.