The Silencing (2020)

Een jager leeft een afgezonderd bestaan in de natuur. Hij raakt samen met de lokale sheriff Alice betrokken bij een dodelijk kat-en-muisspel wanneer ze op het spoor zitten van een wrede moordenaar. Voor de jager speelt een persoonlijk motief mee, aangezien de moordenaar jaren geleden verantwoordelijk zou zijn voor de ontvoering van zijn dochter.
Genre : Actie/Misdaad/Thriller
Land : Canada/VS
Cast
Nikolaj Coster-Waldau : Rayburn
Annabelle Wallis : Gustafson
Hero Fiennes Tiffin : Brooks
Regisseur
Robin Pront
I need to see that girl.
She could be my daughter.
Altijd wel plezant om te zien hoe acteurs uit een succesrijke
televisieserie het ervan afbrengen in een speelfilm. En zeker als het
genre nogal afwijkt van hetgeen ze speelde in die serie. Hier doet
Nikolaj Coster-Waldau een niet zo onverdienstelijke poging om te tonen
dat hij meer in zijn mars heeft dan het spelen van een koningszoon die
liefst van al met zijn zus gymnastische oefeningen uitvoert in de
bedstede. Zijn vertolking hier is van een gelijkaardig niveau als dat
van Jaime Lannister in “Game of Thrones”. Overtuigend genoeg maar
ook niet bepaald van exceptionele kwaliteit. Een rol waar je je dus
niet over ergert. Maar telkens je zijn tronie ergens ziet, moet je
eventjes nadenken waar je dat gezicht van kent. Zo ook hier in “The Silencing”. Ik had zoiets van “Verdomme, waar ken ik die vent van?”. Pas na een kwartiertje of zo viel mijn frank.
“The Silencing” op zichzelf is van hetzelfde niveau. Zeker geen
slechte film. Maar ook niet om in zwijm van te vallen. Het verhaal
voelde voor mij een beetje incompleet aan. Er zaten enkele
onwaarschijnlijkheden in (om niet te zeggen volstrekt onzinnige
beslissingen). En de ontknoping met de onthulling van de dader en zijn
motivatie, vond ik persoonlijk beetje vergezocht. De film had iets “Silence of the Lambs”-achtig
maar dan afspelend in een omvangrijk, bebost natuurgebied. Een gebied
beheerd door Rayborn Swanson (Nikolaj Coster-Waldau) dat de naam “Gwen
Swanson sanctuary” kreeg. Een verwijzing naar zijn dochter die al 5 jaar
vermist is. ’t Is een plek waar dieren ongestoord en beschermd leven,
ver van jagers en stropers. Rayborn leeft een geïsoleerd leven ver van
de beschaafde wereld. Een manier om het verlies van zijn verdwenen
dochter te verteren. Meestal door het consumeren van liters alcohol.
Beetje raar want dat is nu net hetgeen wat die verdwijning heeft
veroorzaakt.
Zonder twijfel had dit een veel betere, coherente film kunnen zijn, mits
dat het script een beetje bewerkt werd. Het hangt toch een klein beetje
met haken en ogen aan elkaar. Vol toevalligheden en belachelijke
wendingen. Er worden beslissingen genomen die te gek voor woorden zijn.
De verrassende actie van Alice op een bepaald moment, is enerzijds
begrijpelijk. Maar anderzijds totaal irreëel. En de onverschilligheid
die de betrokkenen naderhand tonen, alsof er nooit iets gebeurd was,
deed me mijn wenkbrauwen toch even fronsen. De truc met de verfpot door
Rayborn kwam zo absurd en stupide over dat ik spontaan in lachen
uitbarstte. Niet bepaald van toepassing bij een serieuze thriller over
een seriemoordenaar.
“The Silencing” is niet echt veel soeps. En eigenlijk heb je het
ooit al eens in een andere film gezien. En veel beter ook.
Cinematografisch ziet het er wel professioneel uit (ondanks het lage
budget) en qua sfeer zit het ook wel goed. Als je houdt van spanning en
zenuwslopende suspense, dan zal je ook op je honger blijven zitten. Het
enige waar ik niets verkeerds over kan zeggen, is het acteerwerk van
Nikolaj Coster-Waldau. Degelijk en een constante. Net zoals in “Game of Thrones” is het een meelijwekkend personage. Maar ik ben er zeker van dat ik hem weer niet zal herkennen in zijn volgende speelfilm.
Het Verdict 5/10
Links : IMDB , Moviemeter
Post a Comment