The Silencing (2020)

 

English Here Korte Inhoud 
Een jager leeft een afgezonderd bestaan in de natuur. Hij raakt samen met de lokale sheriff Alice betrokken bij een dodelijk kat-en-muisspel wanneer ze op het spoor zitten van een wrede moordenaar. Voor de jager speelt een persoonlijk motief mee, aangezien de moordenaar jaren geleden verantwoordelijk zou zijn voor de ontvoering van zijn dochter.

Genre : Actie/Misdaad/Thriller
Land : Canada/VS

Cast

Nikolaj Coster-Waldau : Rayburn
Annabelle Wallis : Gustafson
Hero Fiennes Tiffin : Brooks

Regisseur
Robin Pront



Mijn mening



I need to see that girl.
She could be my daughter.


Altijd wel plezant om te zien hoe acteurs uit een succesrijke televisieserie het ervan afbrengen in een speelfilm. En zeker als het genre nogal afwijkt van hetgeen ze speelde in die serie. Hier doet Nikolaj Coster-Waldau een niet zo onverdienstelijke poging om te tonen dat hij meer in zijn mars heeft dan het spelen van een koningszoon die liefst van al met zijn zus gymnastische oefeningen uitvoert in de bedstede. Zijn vertolking hier is van een gelijkaardig niveau als dat van Jaime Lannister in “Game of Thrones”. Overtuigend genoeg maar ook niet bepaald van exceptionele kwaliteit. Een rol waar je je dus niet over ergert. Maar telkens je zijn tronie ergens ziet, moet je eventjes nadenken waar je dat gezicht van kent. Zo ook hier in “The Silencing”. Ik had zoiets van “Verdomme, waar ken ik die vent van?”. Pas na een kwartiertje of zo viel mijn frank.
 


 
The Silencing” op zichzelf is van hetzelfde niveau. Zeker geen slechte film. Maar ook niet om in zwijm van te vallen. Het verhaal voelde voor mij een beetje incompleet aan. Er zaten enkele onwaarschijnlijkheden in (om niet te zeggen volstrekt onzinnige beslissingen). En de ontknoping met de onthulling van de dader en zijn motivatie, vond ik persoonlijk beetje vergezocht. De film had iets “Silence of the Lambs”-achtig maar dan afspelend in een omvangrijk, bebost natuurgebied. Een gebied beheerd door Rayborn Swanson (Nikolaj Coster-Waldau) dat de naam “Gwen Swanson sanctuary” kreeg. Een verwijzing naar zijn dochter die al 5 jaar vermist is. ’t Is een plek waar dieren ongestoord en beschermd leven, ver van jagers en stropers. Rayborn leeft een geïsoleerd leven ver van de beschaafde wereld. Een manier om het verlies van zijn verdwenen dochter te verteren. Meestal door het consumeren van liters alcohol. Beetje raar want dat is nu net hetgeen wat die verdwijning heeft veroorzaakt.




Het verhaal krijgt een beetje schwung op het moment dat een seriemoordenaar in beeld komt die waarschijnlijk een beetje teveel naar “The Hunt” heeft gekeken. Wat volgt is een spannend kat-en-muis spel met de medewerking van de lokale vrouwelijke sherrif Alice Gustafson (Annabelle Wallis, voor het serie-minnende publiek vooral bekend uit “Peaky Blinders”) die zelf haar handen vol heeft met de stommiteiten die haar broertje Brooks (Hero Fiennes Tiffin), een drugsverslaafde met een traumatisch verleden, uithaalt.




Zonder twijfel had dit een veel betere, coherente film kunnen zijn, mits dat het script een beetje bewerkt werd. Het hangt toch een klein beetje met haken en ogen aan elkaar. Vol toevalligheden en belachelijke wendingen. Er worden beslissingen genomen die te gek voor woorden zijn. De verrassende actie van Alice op een bepaald moment, is enerzijds begrijpelijk. Maar anderzijds totaal irreëel. En de onverschilligheid die de betrokkenen naderhand tonen, alsof er nooit iets gebeurd was, deed me mijn wenkbrauwen toch even fronsen. De truc met de verfpot door Rayborn kwam zo absurd en stupide over dat ik spontaan in lachen uitbarstte. Niet bepaald van toepassing bij een serieuze thriller over een seriemoordenaar.




The Silencing” is niet echt veel soeps. En eigenlijk heb je het ooit al eens in een andere film gezien. En veel beter ook. Cinematografisch ziet het er wel professioneel uit (ondanks het lage budget) en qua sfeer zit het ook wel goed. Als je houdt van spanning en zenuwslopende suspense, dan zal je ook op je honger blijven zitten. Het enige waar ik niets verkeerds over kan zeggen, is het acteerwerk van Nikolaj Coster-Waldau. Degelijk en een constante. Net zoals in “Game of Thrones” is het een meelijwekkend personage. Maar ik ben er zeker van dat ik hem weer niet zal herkennen in zijn volgende speelfilm.




Het Verdict 5/10
Links :
IMDB , Moviemeter

The Silencing (2020) on IMDb

Geen opmerkingen

Mogelijk gemaakt door Blogger.