A family man (2016)

Korte Inhoud

Dane Jensenis een gedreven headhunter uit Chicago die werkzaam is bij een arbeidsbemiddelingsbureau. Wanneer Dane's baas zijn pensioen aankondigt, zet hij Dane tegenover Lynn Vogel, ook een gedreven medewerker maar een complete tegenpool van Dane, in een strijd om de controle over het bedrijf over te nemen. Als Dane zich opmaakt voor de strijd, krijgt hij te horen dat zijn 10-jarige zoon Ryan gediagnosticeerd is met kanker. Plots moet Dane kiezen tussen het verwezenlijken van zijn professionele droom en tijd door brengen met zijn familie, die hem nu meer dan ooit nodig heeft.

Genre : Drama
Land : VS/Canada

Cast :
Max Jenkins : Ryan Jensen
Gerard Butler : Dane Jensen
Willem Dafoe : Ed Blackridge

Regisseur :
Mark Williams

Mijn mening

“Cancer is not a negotiation, Mr. Jensen.”

In “Olympus Has Fallen” en “London has Fallen” ontfermde Gerard Butler zich over de president van Amerika en nam hij het op tegen een heel bataljon terroristen. In “A family man” zijn het andere demonen die Dane Jensen (Gerard Butler) moet bestrijden. Enerzijds is er zijn hectisch en energievretend beroep als headhunter. Een job waar hij voor leeft en dat hem zonder uitzondering 70 uren per week bezighoudt. En anderzijds is er zijn charmante vrouw Elise (Gretchen Mol), zijn zoontje Ryan (Max Jenkins) en dochtertje Lauren (Julia Butters). Een warme familie die dankzij Dane’s inspanningen niks tekort komt. Op materialistisch vlak dan toch. Want stuk voor stuk hunkeren ze naar de aanwezigheid van een echtgenoot en vaderfiguur. Dane mag dan wel fysiek aanwezig zijn maar in werkelijkheid is hij eigenlijk steeds in gedachte met zijn werk bezig. Dit resulteert in ongenoegen en frustratie bij Elise. En op het in gewicht toenemen van Ryan, reageert Dan puur zakelijk. Namelijk door op een onmenselijk uur op te staan om dan samen met zijn zoon te gaan joggen.

De psychologische druk neemt zienderogen toe als Dane’s baas Ed Blackridge (Willem Dafoe) aankondigt dat hij op een welverdiend pensioen wil gaan en zijn positie doorgeeft aan diegene die de beste jaarcijfers kan voorleggen. Je moet dan ook geen Nostradamus zijn om te voorspellen wat effect dit heeft op Dan. En vervolgens blijkt dat Ryan’s overgewicht niet te wijten is aan het urenlang spelen van “Assassin’s creed” terwijl hij zicht tegoed doet aan snacks. Het is een opgezwollen milt ten gevolge van een ernstige vorm van leukemie die ervoor zorgt dat zijn buikomtrek is toegenomen. Bij de meesten (en toegegeven, ook bij mij) is dit het moment om hoofdschuddend met de ogen te rollen. Niet alweer een sentimenteel verhaal met die vreselijke ziekte als centraal thema en de tweestrijd die bepaalde betrokken personen moeten voeren. In dit geval is het Dan die de juiste balans tussen zijn competitieve job en het welzijn van zijn zoontje moet vinden. En hij komt tot het besef dat er geen compromissen gemaakt kunnen worden of achterbakse, illegale trucjes gebruikt kunnen worden zodanig dat het verergeren van de ziekte kan worden vermeden.

De boodschap is wel zonneklaar na een tijdje. Het hele karma en “What goes around comes around” principe wordt wel echt nadrukkelijk beklemtoont. Dat moment dat je beseft dat je niet alles als vanzelfsprekend moet nemen en je pas beseft wat echt belangrijk is in het leven, ligt er wel vingerdik op. Als Dan op het einde beslist zou hebben om zich te bekeren tot de monotheïstische religie van de Sikhs en richting India zou trekken om daar als rechtschapen Punjab te leven, dan had me dat helemaal niet verwonderd. De transformatie van gewetenloze, gevoelloze workaholic naar een tot inzicht gekomen familieman wiens prioriteiten plots compleet veranderd zijn, was wel enorm voorspelbaar. Maar ondanks die voorspelbaarheid en de immens meligheid, kon ik er niet aan weerstaan om de rest van deze über-emotionele tranentrekker volledig te kijken.

Inhoudelijk was het misschien mierzoet en niet bijster origineel. Maar qua vertolking kan ik alleen maar respect opbrengen voor Gerard Butler wiens acteerverleden rijkelijk gevuld is met actierijke rollen waarbij een uitgediepte karakter niet echt vereist was. Als King Leonidas in “300” en Mike Banning in “London/Olympus has fallen” moest hij er alleen maar onbevreesd, meedogenloos en vastberaden uitzien. Dus geen complexe gevoelsuitingen en karaktertrekken. Het ongeloofwaardige lag niet aan zijn acteerprestaties, maar was eerder te wijten aan een redelijk zwak script. Het meest in het oog springende en lovenswaardige acteren, is voor rekening van Max Jenkins die ondanks zijn jonge leeftijd een bewonderenswaardige prestatie te leveren. De langzaam zieker wordende Ryan werd door deze jonge knaap realistisch geportretteerd. De rest van de cast nam de niet minder belangrijke rollen voor hun rekening, maar kwamen niet zo expliciet aan bod. Gretchen Mol als de ontevreden echtgenote (maar die zich anderzijds in een bevoorrechte positie bevond dankzij de goedverdienende echtgenoot). Alison Brie, de ravissante rivale van Dan. Willem Dafoe als de alleenstaande, tirannieke CEO wiens leven alleen gefocust was op het scheppen van poen. En Alfred Molino in een bescheiden rol als werkloze ingenieur op leeftijd die in Dan’s headhunters-spel louter dienst doet als speelbal.

Ik ben geen overgevoelig type of over-sentimenteel, maar als een drama met dit soort onderwerp me zelfs niet raakt of ontroert, dan scheelt er iets. Ofwel is het totaal ongeloofwaardig. Ofwel is het te voorspelbaar. Ik vrees dat de film een welbekend pad volgt zonder ergens af te wijken, waardoor het uiteindelijk weinig interessants te bieden heeft. Naar het einde toe zei ik tegen mijn vrouw : “Als dat ventje nu ontwaakt , dan vreet ik mijn schoen op”. Nooit geweten dat schoenzolen zo taai waren.