Atomic Blonde (2017)

Korte Inhoud

1989, Berlijn. Vlak voor de val van de Berlijnse muur wordt een MI6-agent dood aangetroffen. Op zak had hij waardevolle informatie: een lijst met alle namen en details van Amerikaanse, Engelse, Russische en Franse spionnen. De lijst is echter verdwenen. Lorraine Broughton, een doorgewinterde spionne zonder banden met Berlijn, wordt er door de MI6 opuit gestuurd om de lijst te vinden en zowel haarzelf als de wereldwijde geheime diensten te beschermen.

Genre : Actie/Thriller
Land : Duitsland/Zweden/VS

Cast :
Charlize Theron : Lorraine Broughton
James McAvoy : David Percival
John Goodman : Emmett Kurzfeld

Regisseur :
David Leitch

Mijn mening

“You know those movies where the picture just starts to slow down...
and melt?
Then catch fire?
Well... that's Berlin.”

Wat was het overheersende gevoel na het bekijken van “Atomic blonde”? Bij mij was dit voornamelijk een gevoel van verwarring en een grote mate van opwinding. Verwarring vanwege het ingewikkeld verhaal met een veelvoud aan ontwikkelingen en spionagetoestanden. Om eerlijk te zijn heb ik dit altijd met zulke films. Ik ben dan ook niet een echt grote fan van spionagefilms. Zelfs niet van de meesterspion James Bond zelve, ook al zijn daar de verhaallijnen nogal rechtlijnig en simplistisch in mijn ogen. Bij “Atomic Blonde” wist ik op een bepaald moment helemaal niet meer hoe het in elkaar zat, welke rol de meeste hoofdpersonages nu speelden en wat nu eigenlijk het voor ogen zijnde hoofddoel was. Het enige dat ik me nog voor de geest kon halen zijn de snoeiharde gevechts-scènes en de appetijtelijk uitziende curves van Charlize Terron. Moesten alle vrouwelijke spionnen in een film dezelfde garderobe gebruiken als Terron, dan was ik op de slag een fervente aanhanger van dit genre. Niks zo opwindend als een blonde furie met sensuele knielaarzen en jarretelles die haar mannelijke tegenstanders een stevige trap in het klokkenspel verkoopt.

Maar waar ik het meest enthousiast over was, is wel de soundtrack die hier gebruikt werd. Misschien dat dit voor velen storend overkwam, maar persoonlijk vond ik dit toch wel een aangename aanvulling. Tja, misschien ligt het wel aan het feit dat ik een verstokte jaren 80 muziek aanhanger ben. En dan spreek ik niet over boysbands of disco-achtige muziek, maar wel het underground en alternatieve soort muziek. Spijtig genoeg moesten ze wel het meest irritante nummer kiezen uit het hele Neue Deutsche Welle repertoire. Toen in de tijd wenste ik al dat Nena met haar 99 luchtballonnen richting horizon zou verdwijnen. Beter was het om hier “Stunde des Glücks” van fehlfarben of “Schlachtet!” van Grauzone op te nemen in de playlist. Maar buiten dit zwakkere moment was ik toch wel aangenaam verrast om achtereenvolgens “Cities in dust” van Siouxsie & the Banshees, “Cat People” van David Bowie en “I ran” van A flock of seagulls te horen. Qua sfeer zorgde deze omlijsting zeker voor een positief gevoel. Achteraf gezien zal ik me deze playlist eerder herinneren dan de film zelf.

Alles draait rond een ultrageheime lijst van spionnen (verborgen in een polshorloge) die op dat moment in de Sovjet-Unie actief bezig zijn met .. euh … spioneren veronderstel ik. De gehele film speelt zich af in het Berlijn uit de jaren 80 waar het ultieme symbool van de koude oorlog nog steeds overeind stond, namelijk “De Muur”. In de schaduw van dit grauwe decorstuk speelt zich deze spionage af. In deze naoorlogs uitziende stad tracht Lorraine Broughton (Charlize Theron) met medewerking van de collega-spion met een eigen agenda David Percival (James McAvoy) deze lijst terug in handen te krijgen. Dat er ook andere kapers op de kust liggen, merkt ze algauw. Het gehele verhaal wordt in flashback-modus getoond. Het relaas wordt uit de doeken gedaan door Lorraine tijdens een verhoor door Eric Gray (Toby Jones), één of andere superieur bij MI6, en Emmett Kurzfeld (John Goodman) van de C.I.A. Wat volgt is dus keiharde actie bij momenten. Spijtig genoeg zijn die indrukwekkende,actierijke scenes geen garantie om er een gedenkwaardige film van te maken.

Misschien was het de bedoeling om er een vrouwelijke “John Wick” spin-off van te maken. Maar in tegenstelling tot deze laatste film, waar zich de actiescenes in adembenemend tempo opvolgen, blijft het hier beperkt tot twee (wel subliem gechoreografeerde) geweldmomenten waarbij de Duitse Polizei hun groen uniform que kleur overtroffen werd door in rasse schreden opkomende blauwe plekken en druppelende bloedslierten. En als apotheose een verdomd langgerekte scene waarbij KGB agenten doelgericht geliquideerd worden. Daar wordt dan nog een actierijke achtervolging door Berlijn aan gebreid. En vervolgens krijg je nog een plotwending vol dubbel en contraspionage waar ik dan ineens weer de draad kwijt was. Dat is het zowat in een notendop. Zelfs de lesbische vrijscene sloeg ik ongeïnteresseerd gade. In mijn ogen was dit verplicht opgenomen zodanig dat de aanwezigheid van Delphine Lasalle (Sofia Boutella) nog functioneel leek.

Op acteervlak zat het wel snor, alhoewel Charlize Theron meer indruk op me maakte als Furiosa in “Mad Max : Fury Road”. James McAvoy was subliem. Maar ook hem vond ik geweldiger als gespleten persoonlijkheid in “Split”. En vervolgens vervolledigen Eddie Marsan, John Goodman en Toby Jones de rest van de cast met degelijke vertolkingen. Maar ondanks het schitterend acteren, de keiharde actie, de sfeervolle beelden en een soundtrack waardoor ik me weer even jong voelde, vond ik het qua verhaallijn redelijk onsamenhangend en overbodig ingewikkeld. Een echte tegenhanger van “John Wick” kan je het niet noemen. En voor degenen die deze film op handen dragen vanwege het zogenaamde prachtfeit dat het een actieprent is met een vrouwelijke actieheldin. Ik stel voor dat jullie eens de volgende films herbekijken : “Alien”, “Terminator”, “Salt” of “Kill Bill”. Daarin zal je ook een van zich afbijtende actieheldin zien met gigantische cajones die zonder verpinken het andere geslacht fileert. Niet al te origineel dus.