Skybound (2017)

Korte Inhoud

Vijf vliegtuigpassagiers kunnen niet landen nadat er een mysterieuze ramp op de grond is gebeurd.

Genre : Thriller/Actie
Land : Duitsland

Cast :
Scarlett Byrne : Lisa
Rick Cosnett : matt
Gavin Stenhouse : Kyle

Regisseur :
Alex Tavakoli

Mijn mening

“Above the clouds, everything's pure, beautiful.
Sometimes I wonder...
why would anyone ever want to return to the ground?”

Ooit “Chariot” gezien? ’t Is ook zo’n low-budget thriller die zich afspeelt aan boord van een vliegtuig met een beperkt aantal protagonisten. Het verschil met “Skybound” is dat het zich ten eerste afspeelde aan boord van een veel groter vliegtuig. Maar het voornaamste verschil is het entertainmentgehalte en degelijkheid van “Chariot” ten opzichte van de leegheid en inspiratieloosheid van “Skybound”. Niet alleen was het acteren soms stram, waren de conversaties af en toe lachwekkend slecht en kan je het niet bepaald spannend noemen. Maar vooral de onwaarschijnlijkheden en compleet ridicule situaties zorgden ervoor dat deze voor de rest goed verzorgde film terechtkwam in een neerwaartse spiraal waardoor mijn waardering ook in een pijlsnelle duikvlucht eindigde. Het begon interessant maar enerveerde uiteindelijk dusdanig dat ik liefst van al wenste dat het luxueuze vliegtuig (Freedom XJ One. Ik heb zo’n vermoeden dat dit type zelfs niet bestaat) zich echt in het aardoppervlak zou boren.

De openingsscène toont Lisa (Scarlett Byrne) en haar afspraakje Matt (Rick Cosnett) die onderweg zijn naar een gezellig weekendje samen met een bevriend koppel. Ik veronderstel dat Lisa en Matt nog niet lang bijeen zijn, daar Matt zich al direct verontschuldigd over het feit dat ze zich verplaatsen in een peperdure bolide. Dat betekent dus dat Matt van de veronderstelling uitgaat dat ze niet weet dat hij afkomstig is van een gefortuneerde familie. Dat Lisa Matt’s broer Kyle (Gavin Stenhouse) kent, blijkt hij ook al niet te weten. Tja, rijkeluiszonen hebben ook zo weinig vrije tijd en spenderen daarom ook een minimum aan tijd samen door veronderstel ik. Vervolgens brengt Matt het heugelijke nieuws dat ze richting Malibu vliegen, samen met Odin (Tyler Fayose) en vriendin Roxy (Carla Carolina Pimental). En als blijkt dat Kyle ook nog eens noodgedwongen moet meevliegen als co-piloot, dan weet je al dat dit een turbulente vlucht gaat worden. Als er dan ook nog eens een verstekeling aan boord is die niet alleen op zoek was naar voedsel, en het landen van het vliegtuig niet zo vanzelfsprekend is daar er geen landingsplek meer te bespeuren valt op het aardoppervlak.

Geloof me, als je “Snakes on a plane” al erbarmelijk slecht vond en totaal van de pot gerukt, dan zal je het na het bekijken van “Skybound” een waar meesterwerk noemen. De meeste low-budget films hebben een minder goede filmkwaliteit, amateuristisch aanvoelend acteerwerk maar dan voorzien van een ingenieuze, spitsvondige verhaallijn. Gek genoeg is het bij deze low-budget film het tegenovergestelde. De gebruikte beelden zijn helemaal zo slecht nog niet. Het acteerwerk is niet denderend en de idiotie is meer te wijten aan de keuzes die de scriptschrijver maakte. Maar het verhaal is zo leeg als een fles wijn in handen van een alcoholist en er zijn verschillende gebeurtenissen die te dom voor woorden zijn. Het leek wel alsof ze het opzettelijk deden. Zo werd er tot mijn verbazing een heel vliegtuig gesloopt terwijl de toegangsdeur wagenwijd openstond en iedereen doodgemoedereerd rondliep alsof er niks aan de hand is. De gegeven situatie zou me niet storen, was het niet dat men daarvoor dezelfde deur heeft geopend om de lucht te verversen in het vliegtuig, en men toen zichzelf vastsjorde om maar niet door de druk en windverplaatsing ongewild uit het vliegtuig gekatapulteerd zou worden. Begrijpe wie begrijpen kan.

En zo zijn er nog wel een resem andere absurde, belachelijke situaties. Een perfect ronde kogelwonde waar men een dwars liggende kogel uit verwijderd. En vervolgens de verbazingwekkende snelheid waarmee de getroffen persoon recupereert van deze wonde. Het feit dat een volwassen man nog steeds gelooft dat de naam Odin afkomstig is van een Afrikaanse God. Men zou kunnen stellen dat dit een weerspiegeling is van het intellectueel niveau van de gehele film. Maar dan worden er plots zinnig klinkende uiteenzettingen gedaan over het “Traffic Alert and Collision Avoidance” systeem en de kunstmatige druk in een vliegtuig. Een vliegtuig waar ik niet snel zal instappen gezien de stevigheid waarmee motoren zijn bevestigd. En laat ik vooral het totaal onwaarschijnlijke einde niet vergeten. Wat ook ontbrak was een tikkeltje spanning en de sfeer van wanhoop.

Low-budget B-films zijn misschien niet zo populair, maar er zijn nog steeds mensen die houden van een oubollige survival-film die zichzelf niet al te serieus neemt (waaronder ikzelf). Er zijn waarschijnlijk wel meer gelijkaardige low-budget films die over een apocalyptisch wereldeinde handelen met een gelijkaardige domme inhoud. Maar meestal is ook het visuele aspect in deze films van een erbarmelijk laag niveau. Dat is dan ook het meest positieve dat je kan vinden in “Skybound”. Het professioneel ogend camerawerk (buiten de kitscherige ijs-letters in de wolken aan het begin) die soms gerust op hetzelfde niveau staan als die van blockbusters met een miljoenenbudget. “Skybound” is een negeerbare film die geen blijvende indruk nalaat. Met andere woorden, het is zeker geen hoogvlieger.