A Monster Calls (2016)

Korte Inhoud 
Na de scheiding van zijn ouders woont de 12-jarig Conor bij zijn moeder Lizzie. Zij is ernstig ziek geworden en daarom krijgen ze vaak bezoek van zijn oma met wie Conor geen goede relatie heeft. Op school wordt hij door zijn klasgenoten gepest. Hij heeft 's nachts last van nachtmerries, in zijn verbeelding krijgt hij elke nacht bezoek van een monster dat hem verhalen komt vertellen.

Genre : Drama/Fantasy
Land : VS/Spanje

Cast : 
Lewis MacDougall : Conor

Felicity Jones :  Lizzie
Liam Neeson : The Monster

Regisseur : J.A. Bayona

Mijn mening 

“I will tell you three stories.
And when I'm done with my stories, will you tell me a fourth.
I don't know any stories.
You will tell me a fourth and it will be the truth.”

Ik ben niet snel onder de indruk en een maximum als waardering geven is een rariteit, maar de impact van “A monster calls” op mij was ongekend. En dat niet alleen door de diepere betekenis achter het verhaal van de jonge Conor en zijn terminaal zieke moeder Lizzie, maar ook door de briljante vertolkingen van Lewis MacDougall en Sigourney Weaver (Conor’s grootmoeder), het ingetogen acteren van Felicity Jones, de soms toch wel magistrale speciale effecten en de drie diepzinnige verhalen die het monster vertelt met die indrukwekkende bromstem van Liam Neeson. Dat het een emotioneel zwaar geladen verhaal zou zijn, is niet echt verwonderlijk. Alleen zijn de emotionele fragmenten zo puur en menselijk dat zelfs ik, die meestal zulke momenten met nuchtere blik aanschouw, een krop in mijn keel kreeg. Maar vooral de ontknoping geeft het hele verhaal een mysterieuze wending. Kortom, een fantastische film die de maximale score dubbel en dik verdiend.

Als ik zeg dat ik onnoembare bewondering heb voor de jeugdige acteur Lewis MacDougall, dan kan je dat wel een understatement van jewelste noemen. Deze jonge snaak heeft zo’n charisma en naturelle. Waarom deze film zelfs niet genomineerd is voor een Oscar, is voor mij sowieso een raadsel. De emoties die bij de jonge Conor passeren zijn zo divers en kan hij op zo’n vanzelfsprekende manier uitbeelden, dat ik alleen kan concluderen dat hij een natuurtalent is op acteervlak. Het personage Conor doorloopt een breed spectrum van emoties. Van woede en boosheid naar de kortstondige blije momenten. Van angst en wanhoop, naar moed en doorzetting. En tenslotte het immense verdriet waarbij het verliezen van een dierbare, het loslaten en aanvaarden een centraal thema zijn. Dit alles wordt door deze jeugdige acteur op overtuigende manier gebracht. Respect hiervoor.

De film neigt zich in het fantasy-hoekje te willen nestelen, met de zich uit de grond ontrukkende immense taxusboom die zich op een destructieve manier voortbeweegt en me deed denken aan één van “The Ents” uit “Lord of the Rings”. Hetzelfde uitzicht. Dezelfde stem vol levenswijsheid. Het enige doel dat deze uit de fantasie van Conor ontsproten creatie voor ogen heeft, is Conor duidelijk te maken dat het leven niet altijd rooskleurig is en dat er moeilijke momenten zijn gedurende zijn levensloop. Conor wordt in zijn korte leven dan ook al geconfronteerd met vreselijke voorvallen. Een vaderloze opvoeding, een terminaal zieke moeder en vreselijke pesterijen op school. Situaties die ervoor zorgen dat Conor terechtkomt in een psychologische mallemolen met vreselijke nachtmerries als resultaat. Nachtmerries waarin hij telkens zijn moeder tracht te redden terwijl deze dreigt te verdwijnen in een immense krater. En steeds eindigt het dat zijn moeder hem ontglipt. Je moet geen Freud zijn om de diepere psychologische betekenis hierachter te weten.

Voor sommigen zal “A monster calls” misschien wel thuishoren in de categorie jeugdfilm. Ik deel echter die mening niet. Ook al ziet het boommonster er intrigerend en niet al te griezelig uit. En worden de 3 verhalen voorgesteld als in waterinkt geïllustreerde sprookjes. Toch is de uiteindelijke boodschap van een veel volwassener aard. De sprookjesachtige verhaaltjes hebben een eerder lugubere ondertoon en handelen over bedrog en list. Over de ingewikkelde menselijke geest. Ik vrees dat kinderen alleen het sprookjesachtige van de boom zullen zien en de diepere betekenis niet zullen begrijpen. Zat er een verborgen verhaal achter het verhaal? Leek de man op de foto, die ergens op het einde in beeld komt, niet enorm veel op Liam Neeson? En wat was de betekenis achter de inhoud in het schriftje dat Conor op het uiteinde in zijn handen geschoven krijgt? En waarom telkens het tijdstip 00:7? Als alle puzzelstukjes perfect op hun plaats vallen op het einde, vormt zich een heel andere dimensie. Wat dan weer zorgde dat ik totaal verweesd naar het scherm lag te turen. Waardoor grenst een film voor mij aan de perfectie? Niet door het gebruik van weergaloos beeldmateriaal. Niet door de prachtige vertolkingen alleen. Of een schitterend verhaal. Maar door de impact die het heeft op me. “A monster calls” heeft dit alles. Perfectie dus.

My rating 10/10
Links : IMDB , Moviemeter