John Wick (2014)

Korte Inhoud
De dodelijke instincten van een ex-huurmoordenaar, genaamd John Wick, worden opnieuw aangewakkerd wanneer een crimineel zijn Ford Mustang steelt en daarbij de hond doodt die door zijn overleden vrouw aan hem is overgedragen. Hij volgt de man naar New York, waarbij een maffiabaas en tevens de vader van de crimineel, opdracht geeft John Wick uit de weg te ruimen.

Genre : Actie/Thriller
Land : VS/Canada

Cast :
Keanu Reeves : John Wick
Michael Nyqvist : Viggo Tarasov
Willem Dafoe : Marcus

Regisseur : Chad Stahelski

Mijn Mening

"John will come for you and you will do nothing, because you can't do nothing."

Heb je een bloedhekel aan ingewikkelde films waarbij je je hersenen moet pijnigen om het verhaal te kunnen volgen en begin je spontaan te kwijlen bij het bekijken van eindeloze gewelddadige actiescènes , dan is deze “John Wick” geknipt voor je. Want dit verhaal zit zo eenvoudig in elkaar dat zelfs je goudvis het moeiteloos kan volgen en is een aaneenschakeling van ruwe, agressieve afrekeningen. Dat het stelen van een Ford Mustang en de nek omdraaien van een huisdier de aanleiding zou kunnen zijn van nooit geziene, voortrazende wraakacties had ik nooit voor mogelijk gehouden. John Wick dacht er echter anders over. Deze gepensioneerde ex-huurmoordenaar trekt een bloederig spoor doorheen New York, nadat men zijn auto steelt en het door zijn overleden vrouw geschonken hondje de keel oversnijdt. Dat het de zoon is van zijn ex-baas, een Russische maffiabaas, zal hem worst wezen. Op slag sloopt hij zijn keldervloer. Jaren geleden heeft hij zijn heel arsenaal aan wapens en ander speelgoed in beton gegoten en zo zijn verleden begraven om zijn leven over een andere boeg te gooien.

Dat men Keanu Reeves weer van stal heeft gehaald,was zeker geen slecht idee. De man is een natuurtalent voor het uitbeelden van een ijskoude koele moordenaar. Zijn emotieloze tronie is perfect voor de rol. En hoe minder dialogen in een film, hoe beter. Het zijn niet de dialogen, waar hij zich doorheen moet worstelen, die hem de allure geeft van een koelbloedige huurmoordenaar, maar de stoïcijnse kalmte en uitdrukkingsloze blik doet het hem. Hij wist dit al te demonstreren in “The Matrix” en ook in “47 Ronin” (door velen onterecht als pulp film bestempeld). Als je het aantal slachtoffers wilt bijhouden moet je een flink uit de kluiten gewassen telraam aanschaffen. Ik kan wel eens genieten van een recht door zee actiefilm, zonder franjes en waar de nadruk ligt op hersenloos knok en schietwerk. Het moet ook niet altijd serieus zijn. Alleen liet ik na een tijdje gelaten over me heen komen en zakte ik nog wat dieper in mijn knusse zetel om er met zo’n blik op oneindig naar te kijken. Ik vergelijk het met een rit op een razend populaire, weergaloze achtbaan. Tijdens je eerste rit voel je de adrenaline door je lijf gieren en haast je je enthousiast naar de ingang om dat onbeschrijfelijk gevoel nog eens te ervaren. Bij de tiende rit zit je er al ontspannen bij en ben je al rustig rond aan het kijken op zoek naar de volgende uitdaging. Dat is dus “John Wick” ten voeten uit. Een flitsende achtbaanrit die verschroeiend en indrukwekkend begint, maar naarmate de rit langer duurt, verdwijnt de euforie langzaamaan.

Qua genre is het uiteindelijk van hetzelfde niveau als “The Equalizer”. Alleen bevatte deze laatste wat meer een verhaal, vond ik. In “John Wick” heb je een gestolen auto en een dood hondje aan de ene kant, en een opeenstapeling van lijken aan de andere kant. That’s it. En toch is het puur genieten van de flitsende acties en de vertoonde koelbloedigheid. Chad Stahelski, een voormalig stuntman (interessant weetje : hij was het die Neo speelde in “The Matrix” bij gevaarlijke scènes) , wind er niet bepaald doekjes om en zorgt voor een aaneenschakeling van met precisie gechoreografeerde vechtsequenties. Zonder al teveel moeite slaagt hij erin Reeves het imago van een boeman te geven. Maar zoals Viggo (Michael Nyqvist) het zelf opmerkt : “John isn't exactly "The Boogeyman". He is the one you sent to kill the fuckin' Boogeyman.”. En deze top huurmoordenaar beweegt zich op een wervelende manier om zijn belagers met een welgemikt schot uit te schakelen. Dat zijn schiettechniek er enigszins apart en ietwat geforceerd uitziet, weerhoudt hem niet om telkens hij ergens verschijnt, de plek te herschapen tot een regelrechte schietkraam.

Het meest tot de verbeeldingsprekend vond ik sommige redelijk surrealistische taferelen zoals het “Continental” hotel, de professionele poetsploeg en de reputatie an sich van John Wick en zijn cult-status die als een aura rond hem zweeft. Het “Continental Hotel” zou zo kunnen fungeren als decor in een toekomstige Batman film en baadt in een echte cartooneske sfeer. Het is een roemrucht verzamelpunt voor beruchte huurmoordenaars, met een eigen monetair systeem, een onnatuurlijk vriendelijke baliemedewerker die tegemoetkomt aan alle wensen die de gasten hebben en een inwonende geneesheer die ingeschakeld kan worden indien de gasten na “zaken” redelijk beschadigd terugkeren. Er is ook maar één gouden regel, die bij overtreding ongenadig wordt afgestraft, namelijk dat zaken niet geregeld (lees uitgevochten) mogen worden in het hotel zelf. Een schitterende omgeving die sfeerrijk in beeld werd gebracht.

Voor de meeste bijrollen kan je gerust zeggen dat de karakterontwikkeling totaal ontbreekt. De meeste zijn niet meer dan een schim in deze film die kortstondig in beeld komen en dan ongenadig worden afgeslacht. De meesten lijken (hoe toepasselijk) echter aan bloedarmoede te lijden, want ondanks de continue agressie is er bijster weinig bloed te zien. Blijft er alleen Michael Nyqvist, Alfie Allen (Iosef) en Willem Dafoe over. Michael Nyqvist was niet echt overtuigend als Viggo en was bij momenteel te theatraal. Alfie Allen speelde het alom bekend rolletje als verwaand, zich-onaantastbaar-wanend misdadigers zoontje die naarmate hij meer begint te realiseren welk roofdier achter hem aanzit, een grotere maat Pampers nodig heeft, is amusant en tegelijkertijd niet zo bijster origineel. En Willem Dafoe probeert wel maar krijgt te weinig screenplay om echt in de kijker te lopen. Blijft Reeves alleen over om op eenzame hoogte de show te stelen. En dat doet hij met bravoure en stijl. Zodra hij zijn afgemeten zwart kostuum aantrekt en een duffel bag vol speelgoed voor volwassenen over zijn schouder slingert, komt hij vol zelfvertrouwen op je af gelopen terwijl de camera op hem inzoomt, en kan je je schrap zetten. Schitterend.

“John Wick” is niet bepaald van hoogstaand niveau maar voldoet wel aan de eisen van het getarget publiek. Een pure actiefilm vol spektakel. Spijtig genoeg zijn er al de geruchten dat een “John Wick 2” op stapel staat. Ik heb bewondering voor Reeves die op zijn 50^ste aantoont dat hij nog steeds personages zoals Wick zonder moeite naar een hoger niveau kan tillen, maar ik vrees dat een vervolg toch maar een slap doorslagje zal zijn van het origineel.