Morgan (2016)

Korte Inhoud
In een afgelegen laboratorium bevindt zich een kunstmatig gecreëerde levensvorm die zich snel lijkt te ontwikkelen. Een bedrijfsadviseuse (Kate Mara) wordt ingeschakeld om het wezen te evalueren. Het is aan haar om te bepalen of deze moet worden vernietigd.

Genre : SF
Land : VS

Cast :
Anya Taylor-Joy : Morgan

Kate Mara : Lee Weathers
Toby Jones : Dr. Simon Ziegler

Regisseur : Luke Scott

Mijn mening

“Look, this wasn't Morgan's fault.
It was my fault. Really.
I was, like...careless.”

De mens is altijd gefascineerd geweest door het onderwerp artificiële intelligentie. Ofwel trachtte men een naar behoren functionerend levend wezen te creëren door gebruik te maken van menselijke resten zoals in “Frankenstein”. In de meeste gevallen is het een hightech ontwerp waarin artificiële intelligentie wordt verwerkt zoals in “Ex Machina” en “Uncanny”. In “Closer to God” is het clonen van een menselijk wezen het centrale onderwerp. Of zoals in “Splice” waar het manipuleren van DNA van verschillende organismen een redelijk bizar wezen oplevert. Morgan (Anya Taylor-Joy) is het resultaat van synthetisch DNA en nanotechnologie toepassingen op het neuraal netwerk van een organisme. Het is een zich snel ontwikkelend menselijk uitziend wezen wiens intelligentie en lichamelijke verhoudingen exponentieel groeien. Zoals Dr. Ziegler (Toby Jones) het enthousiast verwoorde : “A hybrid biological organism with the capacity for autonomous decision-making and sophisticated emotional responses”.

Maar zoals altijd zitten er in deze schijnbaar perfecte creatie ook wel eens gebreken. Zoals in alle hierboven opgenoemde gelijkaardige verhalen worden diegenen, die de taak als schepper van menselijk leven (in religieuze kringen zou het woord Goddelijke interventie snel vallen) op zich hebben genomen, slachtoffer van hun eigen creatie. Dat kon ook Dr. Kathy Grieff (Jennifer Jason “The Hateful Eight” Leigh) aan den lijve ondervinden. Een praatsessie met Morgan, die plotsklaps in een Franse colère schiet, eindigt met een gepiercet oog. Maar net zoals alle andere wetenschappers die zich wagen aan het creëren van kunstmatig leven, vormt er zich een emotionele band tussen schepper en schepsel waardoor de wetenschappers een nogal beschermende houding aannemen. Hetzelfde zien we hier als Lee Weathers (Kate Mara) gesommeerd wordt door het overkoepelend bedrijf om poolshoogte te nemen over de situatie en aldus de beslissing te nemen om al of niet met het project Morgan door te gaan. Zij zal naar gelang haar bevindingen de beslissing nemen om het bestaan van Morgan eventueel te beëindigen.

De film werd geregisseerd door Luke Scott, zoon van mijn “all time favorite “ regisseur Ridley Scott. Dat hij de kwaliteiten van zijn vader geërfd heeft als regisseur, is onmiskenbaar. Ook al is het verhaal niet bepaald grensverleggend, toch weet Luke Scott de spanning erin te houden. Uiteraard hebben de vertolking van Anya Taylor-Joy en Kate Mara hier ook een voorname rol in gespeeld. Morgan heeft ondanks haar menselijk voorkomen een griezelige uitzicht met haar bleek gezicht en gitzwarte doordringende ogen. Dezelfde blik als in “The VVitch”. Maar het is vooral haar houding en beheerstheid die indruk maken. Een berekende en koele blik. En toch kan Morgan elk moment transformeren in een razende furie die een dodelijke agressie herbergt. Hetzelfde kan gezegd worden van Lee Weathers. Dezelfde kalmte en nuchterheid waarmee ze de feiten benadert. Twee evenwaardige persoonlijkheden die de confrontatie moeten aangaan.

De gegeven situatie met Morgan achter gewapend glas vormde een perfecte mogelijkheid om het spanningsveld te vergroten tussen Morgan en enerzijds diegenen die haar gecreëerd hebben en Lee Weathers. Het deed me onmiddellijk terugdenken aan “The silence of the lambs”. Het enige waar ik me over ergerde, was de interventie van Dr. Alan Shapiro (Paul Giamatti). Een labiel, artificieel experiment valt op een agressieve wijze een medewerker aan, maar toch mag deze tactloze, blasé overkomende psychiater het ondervragen zonder enige bescherming. Als dan dit onbenul Morgan op een uitdagende manier begint te provoceren, is het resultaat te voorspellen. Had deze kwakzalver dan een wonderbaarlijke persoonlijkheidsverandering verwacht? Alhoewel deze scène een allesomvattende domheid uitstraalt, is het toch een bijzonder intensief moment. Het is als het ware een kantelmoment in de film. Giamatti heeft zich op een schitterende manier van zijn rol gekweten. Deze acteur weet wel zijn rollen uit te kiezen. Het zijn soms geen doorslaggevende hoofdrollen, maar telkens speelt het personage een cruciale rol in het verloop van de film. Dat deed hij ook al in “Saving Mr. Banks” als de chauffeur Ralph.

Maar ondanks de sterke vertolkingen en het intrigerend onderwerp, kwam de film toch maar middelmatig over op mij. Waarschijnlijk omdat ik al ruim op voorhand kon raden welke richting het zou uitgaan. Zelfs het geschifte, gewelddadige einde met een losgeslagen Morgan in de hoofdrol, kon niet vermijden dat het allemaal nogal gewoontjes overkwam. Een soort “light” versie van “Ex Machina”. Alles wat deze laatste zo overdonderend maakte, ontbrak hier.