iBoy (2017)

Korte Inhoud
De 16-jarige Tom probeert een gewelddadige aanval op zijn vriendinnetje Lucy te stoppen. Hierbij wordt hij neergeschoten en belandt hij in een coma. Wanneer hij uit de coma ontwaakt ontdekt hij dat stukjes van zijn smartphone in zijn brein zijn terechtgekomen, wat hem superheldkrachten geeft. Hij weet en ziet meer dan hij zich ooit voor kon stellen. En met deze ongelooflijke kracht komt de keuze: wraak nemen op de gewelddadige straatbende die zijn vriendin Lucy terroriseert of zich gedeisd houden?

Genre : SF/Misdaad
Land : UK

Cast :
Bill Milner : Tom

Maisie Williams : Lucy
Rory Kinnaer : Ellman

Regisseur : Adam Randall

Mijn mening

“This is your phone.
Did it miss all the important bits?
Well, it's a brain, so we tend to think of all of it as quite important.”

Er zijn zo van die films waar ik achteraf niet kan uitmaken of ze nu goed of slecht zijn. “iBoy” is er zo eentje. Het initiële idee vond ik fascinerend. Het feit dat Tom (Bill Broken Milner), tijdens een vlucht voor overvallers een kogel door zijn hoofd krijgt en de iPhone, waar hij de hulpdiensten mee contacteerde, in gruzelementen wordt geschoten en deeltjes hiervan in zijn brein terechtkomen, is op zich een origineel uitgangspunt. En dat hij daarna, dankzij de gepenetreerde spitstechnologie van die iPhone, geestelijk contact kan maken met communicatienetwerken en informatietechnologische toestanden, is een voedingsbodem voor een entertainende film. Als hij echter ook een Volkswagen Golf op afstand kan controleren en via de ingebouwde radio de inzittenden aanspreekt , dan haak ik toch wel af. De controle die hij krijgt over alles wat ook maar elektronisch is, neemt toch wel absurde vormen aan.

Als je er echter in slaagt om dit euvel weg te denken en je je niet meer concentreert op het onzinnige waardoor het nonsensgehalte iets afneemt, krijg je toch een entertainende film over een soortement superheld, maar dan zonder een bijbehorende superhelden outfit, die wraak neemt op diegenen die zijn vriendin Lucy (Maisie Williams), waar hij al jaren een boontje voor heeft, aanrandde. Hij komt er algauw achter dat enkele lokale jongeren hier achter zitten. En dankzij zijn hightech capaciteiten kan hij ze (en diegenen die hun opdracht hiertoe hebben gegeven) al snel het leven zuur maken. De beelden die hij te zien krijgt dankzij zijn nieuw aangeworven krachten, hebben een soort “The Matrix” uitzicht bij momenten. En langzaamaan zien we de redelijk schuchtere en introverte Tom veranderen in een zelfbewuste en kordate wraaknemer waar niet mee te sollen valt. Dat instructiefilmpjes op YouTube hem plotsklaps omtoveren in een getrainde beoefenaar van één of andere vechtkunst, is weeral zo’n belachelijk voorval waar je niet te lang bij moet stilstaan. Kwestie van de pret niet te bederven.

“iBoy” is een mengeling van verschillende genres. Naast het superhelden thema is er ook een sociaal getint drama over minder gegoede burgers waar de jeugd eerder kiest om het criminele pad te volgen. Dat omvat dan ook een beeld van intimiderende hangjongeren die hun vrije tijd invullen met kleine criminele feiten. Hun leefomgeving staat dan ook in schril contrast met de schitterende gebouwen recht tegenover hun grauwe flatgebouwen die als minaretten oprijzen tussen de futuristisch uitziende luxeappartementen waar de yuppies van Londen wonen. En tenslotte is er het romantisch gedeelte waarbij Tom en Lucy door het incident dichter naar elkaar groeien. En deze drie sub-genres zijn op een slimme manier met elkaar verweven.

Aanvankelijk verwachte ik een soort tiener SF (zoiets als Project Almanac) nadat ik de inhoud had gelezen. En zeker de keuze van superheldennaam werkte dit in de hand. Dus met de nodige scepticisme bekeek ik deze film. Maar naarmate het verhaal vorderde verdween mijn argwaan en kon ik alleen concluderen dat het uiteindelijk toch een geslaagd eindresultaat was. En dat niet alleen door de soms toch wel magnifieke beelden van de metropool en zijn nachtelijke verlichtingen. Ook de vertolkingen konden me bekoren. Bill Milner’s nerd-gehalte is dan wel enorm hoog en komt soms wat te schuchter over, maar hij weet zich staande te houden in deze hoofdrol. Rory Kinnear’s bijdrage is nogal beperkt, maar toch komt hij in die luttele minuten over als een koelbloedige en vastberaden niet te onderschatten crimineel. Maar vooral Maisie Williams steelt de show als de kwetsbare en getraumatiseerde Lucy. Wat een prachtprestatie. Hopelijk is er in de toekomst niemand die op het idee komt om een verfilming te maken van iemand wiens PS4 naast zich explodeert. Of godbetert , wiens e-cig in zijn broekzak ontploft. Ik kan me al zo voorstellen in wat voor film dit zou resulteren.