Hunting Emma (2017)

Korte Inhoud
Emma wil snel naar huis voor de feestdagen. Ze heeft de reis naar de boerderij van haar vader al vaak gemaakt. Normaal gesproken heel eenvoudig, maar niet vandaag. Ze kruist het pad van Bosman en zijn handlangers. Bosman is het brein achter een drugssyndicaat. Emma is getuige van een moord op een agent. Als ze wordt opgemerkt ontstaat er een klopjacht op haar. Ze weten echter niet dat Emma de dochter is van Jacques le Roux, een Special Forces soldaat.

Genre : Thriller
Land : Zuid Afrika

Cast :
Leandie du Randt : Emma
Neels van Jaarsveld : Bosman
Luan Jacobs : Piet

Regisseur :
Byron Davis

Mijn mening

“Geweld kweek geweld.
Ek wil ’n ou hê wat die ander wang kan draai.
’n Gentle ou. Punt.”
Quote Channel 24 : “Jagveld”. The local skop, skiet and donner flick.

Het is nogal evident dat ik deze film zou vergelijken met film “Revenge”, die ik nog maar recent gekeken heb. Beide films spelen zich af in een zinderend hete woestijn. Ook hier is het weer een onschuldige, kwetsbare jonge vrouw die door enkele meedogenloze mannen opgejaagd wordt. En net zoals in “Revenge” ondervinden deze macho’s dat het geen dom blondje is waar ze op jagen, maar een meedogenloze vechtmachine wiens vader (een ex-militair) haar alle kneepjes heeft geleerd over zelfverdediging en overlevingstechnieken. De achtervolgers zijn net zo dom en overmoedig als in de vorige film. En ook hier vloeit er aardig wat bloed.

“Hunting Emma“ oftewel “Jagveld” onderscheidt zich natuurlijk op allerlei vlak. Het acteren is niet van hetzelfde niveau als in “Revenge” (alhoewel men daar een hele discussie over kan voeren of je bij een revenge-film kan spreken over acteren). De hoeveelheid bloed is van die mate dat het geloofwaardig over komt. Kortom hier beschikken de slachtoffers niet over een onuitputtelijke bloedreserve. De vergeldingsacties zijn redelijk soft. Maar het voornaamste onderscheid zit hem in de taal. Ik had geen flauw idee dat dit een Zuid Afrikaanse film was. Je kan je dan ook mijn verbazing voorstellen toen ik plots besefte dat ik aardig wat verstond in deze film. Een sappig mengsel van verbasterd Nederlands en hippe Engelse uitdrukkingen. Ik geef eerlijk toe dat ik echt wel van dit Zuid Afrikaans taaltje hou.

Alles begint als Emma le Roux (Leandie du Randt), een geliefde schooljuf, op weg is naar haar vader Jacques le Roux (Tertius Meintjes) om te genieten van een welverdiende zomervakantie. Alleen slaat het noodlot toe onderweg en geeft haar karretje het op. Toevallig is dit net in de buurt waar Bosman (Neels van Jaarsveld) neergestreken zijn nadat ze bij een politiecontrole de dienstdoende agent hebben ontvoerd. Ik veronderstel dat Bosman en zijn bende zich bezighouden met drugssmokkel. Een handeltje dat ze angstvallig verborgen willen houden voor de lokale autoriteit. Emma staat dus toevallig in de buurt te vloeken bij haar autootje met een lekkende radiator en hoort een schot in de verte. Voordat ze het weet zit de hele bende malloten achter haar aan om nog zo’n vervelende getuige het zwijgen op te leggen. ’t Is zo’n typisch samengesteld gezelschap. Bosman, Baz en Jay zijn de doorgewinterde criminelen die geen mededogen kennen. AJ en Boela zijn volgens mij twee meelopers die snel wat willen bijverdienen. En Piet (Luan Jacobs) is de sukkel van de bende die sneller in zijn broek zal schieten dan met een echte revolver.

Ondanks de tekortkomingen vond ik het eindresultaat bewonderenswaardig. Leandie du Randt overtuigt als de onvermurwbare Emma. Net zoals Jen in “Revenge” ontpopt ze zich tot een rasechte Lara Croft die plotsklaps slimme afleidingsmaneuvers verzint en als een furie haar belagers te slim af is. Bij deze laatsten zijn het vooral Neels van Jaarsveld met zijn psychotische trekjes en beginneling Luan Jacobs die er boven uitsteken. Misschien dat deze Afrikaanse film leentjebuur speelt bij andere films en qua originaliteit zeker geen hoge ogen scoort. Maar dat het Hollywood-allures uitstraalt is overduidelijk. Karoo film omschrijft de film op hun facebook pagina als volgt : “polsende aksie in ware ‘Quentin Tarantino-styl’ wat die kyker uitdaag”. Schitterend toch. Nie ?