Paddington 2 (2017)

Korte Inhoud

Paddington voelt zich gelukkig bij de familie Brown in Windsor Gardens, waar hij een populair lid van de gemeenschap is geworden. Tijdens een zoektocht naar het perfecte cadeau voor zijn geliefde tante Lucy's honderdste verjaardag ontdekt Paddington een uniek boek in Mr. Gruber's antiekwinkel. Om het boek te kunnen kopen neemt hij een reeks vreemde baantjes aan. Maar wanneer het boek wordt gestolen is het aan Paddington en de familie Brown om de dief te ontmaskeren.

Genre : Familie/Komedie/Animatie
Land : UK/Frankrijk/USA

Cast :
Bent Van Looy : Paddington (Stem)
Hugh Grant : Phoenix Buchanan
Brendan Gleeson : Knuckles McGinty

Regisseur :
Paul King

Mijn mening

“Paddington wouldn't hesitate if any of us needed help!
He looks for the good in all of us.”

Naar jaarlijkse traditie trokken we de laatste dag van het jaar met het hele gezin naar de cinema om het jaar af te sluiten met een gezellige familiefilm. Dit jaar hadden de kids hun zinnen gezet op een avontuur van het guitige en overvriendelijke Britse beertje Paddington. Om eerlijk te zijn ging ik toch met een beetje tegenzin naar deze film kijken en had ik me voorgenomen dat ik de volledige looptijd van deze film zou benutten om mijn slaaptekort van de kerstvakantie in te halen. Maar ik moet naderhand toegeven dat ik eigenlijk toch genoten heb van het avontuur dat beertje Paddington hier beleeft. Beter nog, er waren zelfs momenten dat ik hardop moest lachen. En geloof me, dat gebeurd niet vaak bij mij.

Een goede indicatie over het welslagen van de film zijn toch wel mijn twee kinderen. Vol spanning zaten ze de film te volgen zonder onrustig in hun stoel te wriemelen en constant te zeuren of ze nog iets te knabbelen kregen. Ik had, in tegenstelling tot mijn twee bengels, de eerste film van Paddington niet gezien. Ik kan me alleen de hilarische badkamerscène nog herinneren waar een vreselijke hoeveelheid water bij kwam kijken. Ik hoopte dat deze film ook volgestouwd zou zijn met zulke knotsgekke situaties en dat het niet een melige, honingzoete tranentrekker zou zijn. En je mag gerust zijn. Er passeren genoeg van die doldwaze toestanden. Al van het begin werd het duidelijk dat we een aaneenschakeling van visuele grappen zouden te zien krijgen waar Buster Keaton jaloers van zou worden. Van de reddingsactie in het Amazone woud door twee volwassen beren tot de puinhoop die Paddington veroorzaakt tijdens de uitvoering van zijn baantjes. Baantjes die hij moet uitvoeren zodanig dat hij een enorme prentenboek voor zijn jarige tante kan kopen. Een prentenboek die echter voorzien is van aanwijzingen die leiden naar een schat (iets wat Paddington natuurlijk niet weet).

Qua vertolkingen zijn het vooral deze van Hugh Grant en Brendan Gleeson die me het meeste bevielen. Hugh Grant als de narcistisch ingestelde Phoenix Buchanan wiens huis volhangt met zelfportretten. Misschien is de subtiele humor iets wat de jonge kijkertjes zal ontgaan, maar de overdreven portie zelfspot die de acteur Buchanan hier demonstreert, is bij momenten echt briljant te noemen. Vanzelfsprekend is de wijze waarop hij de aanwijzingen probeert te ontdekken in verscheidene Londense bezienswaardigheden, nogal overdreven. Maar de amusementswaarde is echter van een enorm hoog niveau. Ook is het genieten van het personage dat Brendan Gleeson speelt. Knuckles McGinty is de angstaanjagende kok in de keuken van de gevangenis waar Paddington terechtkomt. En hij heerst over die keuken als een echte tiran. Dat de medegevangenen er nogal rozig uitzien in hun gevangenisplunje dankzij Paddington's klunzig gedrag en ze vervolgens hun banketbakkerskwaliteiten naar boven halen, is ook niet humor van de bovenste plank. Maar nogmaals, de amusementswaarde is schrikbarend hoog.

Al bij al is dit een geslaagde familiefilm waar elk persoon van om het even welke leeftijd van kan genieten. En dan is de periode ook nog eens strategisch juist gekozen. Het is tenslotte de kerstperiode. Ik denk echter dat het niet het succes van “Home Alone” zal evenaren en zal deze laatste nog elk jaar te zien zijn op een veelvoud televisiezenders. Spijtig, want ik hou wel van een beetje afwisseling. Het einde gaf me een dubbel gevoel. Eerst vond ik het een kunstmatig trucje om het publiek in een sentimentele bui te krijgen. Maar dan kreeg het een heel andere wending toen ik de reactie hoorde van mijn jongste zoon die, nadat zijn mama hem het einde voorspelde, daar verbaasd op repliceerde : “Hoe wist jij dat, mama?”. Op dat moment besefte ik dat jaloezie zich van me meester maakte. Ik besefte dat ik die kinderlijke verwondering en verbazing verloren was. Zelden word ik nog verrast door een film. Meermaals doorzie ik de clou van de film op voorhand en besef ik achteraf dat ik meer een film zit te analyseren dan ervan te genieten. En dat ventje is overdonderd door dat vanzelfsprekend einde. Een film met beertje Paddington deed me dit beseffen. Film is toch een raar medium.