What happened to monday ? (2017)

Korte Inhoud

Wanneer genetisch gemanipuleerd voedsel leidt tot een genetische afwijking die vervolgens leidt tot massale geboortes van meerlingen, besluit de regering om per gezin slechts één kind toe te staan en meerlingen door de Child Allocation Bureau, geleid door Nicolette Cayman, in te laten vriezen tot er een oplossing voor handen is. Terrence Settman is vastbesloten zijn 7 kleindochters bij elkaar te houden en bedenkt een ingenieus plan waarbij de meisjes vanaf hun kleutertijd elk één dag in de week uit huis kunnen gaan.

Genre : SF
Land : UK/Frankrijk/Belgie

Cast :
Noomi Rapace : The Settman Siblings
Glenn Close : Nicolette Cayman
Willem Dafoe : Terence Settman

Regisseur :
Tommy Wirkola

Mijn mening

“We are one human family sharing this Earth.
Today, together, we make history.
The Child Allocation Act is the first vital step towards preserving our planet
and making a better future for our children.”

Toen ik de synopsis las van deze film, was ik ogenblikkelijk opgewonden, want het concept sprak me enorm aan. Toen ik exact één jaar geleden de film “The Thinning” bekeek, was ik ook benieuwd naar het eindresultaat omdat ik het basisidee magistraal vond. Spijtig genoeg was het in mijn ogen een mislukte poging om het te lanceren als pilootfilm om er nog enkele hersenloze vervolgen aan te breien. Ik vrees dat ze die plannen opgeborgen hebben. Ook in “Seven Sisters” (oftewel “What happened to Monday?” zoals de film in de V.S heet) speelt de overbevolking de mensheid weer parten. Erger nog. Door de klimaatsveranderingen zorgen extreme droogtes ervoor dat er een schaarste heerst qua voedsel. Een genetische ingreep door de wetenschap brengt soelaas maar heeft één vervelende bijwerking. Het aantal meerlingen die geboren worden, neemt drastisch toe. De oplossing van het ene probleem is nefast voor het andere prangende probleem. Een nieuwe wet wordt gestemd waardoor het alleen toegestaan is om één kind te verwekken. De onwettige kinderen worden middels cryoslaap gestockeerd tot betere tijden aanbreken waardoor ze wel een toekomst hebben in deze wereld.

Zo verliep het dus niet bij de familie Settman. Daar is het de grootvader (Willem Dafoe) die ervoor zorgt dat de zeven zustertjes in groots geheim opgroeien. Uit praktische overwegingen geeft hij elk kind als naam een weekdag, zodanig dat ze op latere leeftijd weten op welke dag ze de woonst mogen verlaten. Op die manier leven ze als zevenling het bestaan van een individu. Het principe van de beruchte drie musketiers “Eén voor allen en allen voor één” vervalt in het niets. Ben je een fervent fan van Noomi Rapace, dan is deze film de vervulling van een natte droom. Ze speelt namelijk de rol van elk zusje in deze familie. Elk hun eigen uiterlijk, karakter, nukken en intellect. Verwacht je dan ook aan veelvuldige scènes waarbij ze duelleert met woorden tegen zichzelf. Een getrukeerde monoloog eigenlijk. Het deed me terugdenken aan de fratsen die Eddy Murphy al demonstreerde in “The nutty Professor”, maar dan niet zo hilarisch en zonder flauwe moppen waar flatulentie bij komt kijken.

Noomi Rapace speelde een schitterende rol in “Män Som Hatar Kvinnor”, was innemend in “Dead Man Down” en maakte indruk op mij in “Child 44”. Hier is het niet haar acteren dat een voorname plaats inneemt. Het zijn de technische hoogstandjes die ervoor zorgen dat ze een gedenkwaardige rol speelt. De perfect gemonteerde dialogen en toch wel ingenieus in elkaar gestoken vechtscènes zorgen ervoor dat ze schittert op het grote doek (in zevenvoud). Spijtig genoeg is dit niet voldoende om er een indrukwekkende film van te maken. Het is uiteindelijk niet meer dan een thriller met sciencefiction elementen. Er was voor mij maar één fragment waar ik ademloos naar gekeken heb en dat is de eerste confrontatie tussen een deel zussen en diegenen die het lang bewaarde geheim willen elimineren. Verder was het een heel onderhoudende film maar indrukwekkend was het echt niet.

Het decor zag er futuristisch genoeg en deed me soms denken aan “Blade Runner”. De algehele aankleding was perfect verzorgd. Vanzelfsprekend staat Noomi Rapace grotendeels in de schijnwerpers waardoor de rollen van Glenn Close, als stuwende kracht achter het overheidsapparaat CAA, en Willem Dafoe als aanvulsel aanvoelen. Vooral Glen Close, die zich weeral als een rasechte Cruella DeVil gedraagt, is een nogal eendimensionaal personage. Voorts was het ook niet zo moeilijk om te raden hoe de film zou aflopen. Al bij al voelde het aan alsof de hele film gedrapeerd werd rond een ingenieus concept en een pienter uitgedachte gimmick.