The River Thief (2016)

Korte Inhoud
Diz is een roekeloze adolescent die rondzwerft. Hij werd als kind door zijn ouders in de steek gelaten. Hij zorgt nu voor zichzelf en weigert aalmoezen te accepteren. Hij neemt wat hij wil en vlucht ermee weg. Maar wanneer hij in een kleine stad op de Snake River belandt zal voor Diz een en ander veranderen. Hij wordt er geconfronteerd met een onverstoorbare oude man genaamd Marty en valt voor Marty's kleindochter Selah. Op een dag berooft Diz een lokale psychopatische drugdealer. Hij wordt nu de eigenaar van een gigantische stapel contant geld maar ook het doelwit van twee wrede moordenaars...

Genre : Drama
Land : VS

Cast :
Joel Courtney : Diz

Raleigh Cain : Selah
Tommy Cash : Marty

Regisseur : N.D. Wilson

Mijn mening

“Some places change things
some days, some people...
they can put a mark on you
that won't ever wash off.”

“The river thief” slaagde erin om me met verstomming te slaan. En dit louter en alleen door de ontknoping. De aanloop was allesbehalve interessant. Het laat het leven zien van Diz (Joel Courtney) zoals hij het nu leidt. Een zorgeloos bestaan waarbij hij om het even wat steelt wat hij nodig acht, zonder zich daar slecht over te voelen. Hij heeft totaal geen waardebesef. Diz is een straatjongen wiens moeder hem heeft achtergelaten in een verlaten steeg. En nu is hij op zoek naar zijn natuurlijke vader terwijl hij de oever van Snake River volgt. Hoelang hij hiermee al bezig is, wordt niet echt duidelijk gemaakt. En het motief om zijn vader te zoeken is ook nogal wazig. Zijn zwerversbestaan wordt een halt toegeroepen op het moment dat hij Selah (Raleigh Cain) ontmoet. Ze is een serveerster in een hamburgertent die kennismaakt met de gewoontes van Diz. Namelijk het niet betalen van geconsumeerde hamburgers. Selah’s grootvader Marty (Tommy Cash. Yep, broer van de befaamde Johnny Cash) probeert de jongen wat levenswijsheden bij te brengen en in plaats van hem een schrobbering te geven, nodigt hij Diz uit op een steakavond.

Overduidelijk dat grootvader Marty van religieuze inborst is. Voor je het weet worden er allerhande religieuze filosofieën opgerakeld over giften en dat je het leven niet als vanzelfsprekend moet nemen. Over hoe sommige zaken onbetaalbaar zijn in ons leven zoals je hartslag en je zintuigen. Als Diz een aanzienlijk bedrag aan drugsgeld kan scheefslaan op een wel erg simplistische manier, is dit het begin van een naïeve poging om een vriendschapsband te kweken tussen hem en Selah. Toch raar dat de egocentrisch ingestelde Diz op zo’n korte tijd een gedaanteverwisseling ondergaat en zonder het zelf te beseffen waardes zoals vergeving en spijtbetuiging etaleert. Waarschijnlijk voor het eerst in zijn leven wordt hij geconfronteerd met een schuldgevoel. Hij tracht zijn excuses aan te bieden door Selah te overstelpen met dure cadeaus, wat dan weer voor een tweevoudig probleem zorgt. Enerzijds is Selah hier niet van gediend en laat dit dan ook overduidelijk merken. Anderzijds kunnen de criminelen door dit buitensporig gedrag, Diz makkelijk op het spoor komen. En als gevolg worden Marty en Selah ook in een kwetsbare positie geplaatst.

Ondanks het beperkte budget en de korte opnametijd, is “The river thief” gezegend (tja) met schitterende impressies van de kronkelende Snake River en andere statische natuuropnames. Kortom, beeldtechnisch ziet het er professioneel genoeg uit. Qua acteren valt het allemaal nogal mee. Joel Courtney komt heel natuurlijk over als de nonchalante, bijdehandse Diz. Raleigh Cain is in haar acteren zo gedreven als Selah maar komt nogal kleurloos over. Tommy Cash is het orakel van de film. Het zijn zeker geen topprestaties, maar in ieder geval beter dan die van de twee gangsters Saul (Paul Johansson) en Clyde (Bas Rutten). En dat ligt dan niet aan de acteurs zelf, maar eerder aan het script die deze twee figuren redelijk ongeloofwaardig portretteert.

Spijtig genoeg is de inhoud van deze film vergelijkbaar met de manier waarop de Snake River zich manifesteert. Het kabbelt allemaal rustig verder zonder noemenswaardige spannende momenten. Hier en daar krijgt deze film het label “Christelijk film". Zo voelde het in eerste instantie niet echt aan. Trouwens elke film kan men op dusdanige manier interpreteren dat het lijkt alsof er één of andere religieuze boodschap in verwerkt zit. Dat Marty de moraalridder uithangt en Diz tracht uitleg te geven over bepaalde levenswaarden, maakt dit niet direct een Christelijke film. En zonder verpinken kan ik toch wel zeggen dat de verrassende ontknoping mij totaal omver blies. Niet vanwege het gewelddadig karakter, maar vooral omdat ik deze afloop totaal niet zag aankomen. Dus ook al worden er bombastisch aanvoelende onderwerpen aangesneden die handelen over erkentelijkheid, vergeving en zelfopoffering, voelt het allemaal nogal gekunsteld en banaal aan. Als er dan toch een diepere betekenis in verscholen zat, dan is dit mij compleet ontgaan. Hoogstwaarschijnlijk zal er wel gefilosofeerd worden over deze film op theologisch vlak. Spijtig genoeg schiet mijn intelligentie tekort op spiritueel gebied.