Pyewacket (2017)

Korte Inhoud

De tiener Leah besteedt haar vrije tijd met zwarte magie en satanisme, samen met haar vrienden. Het is een manier om haar rampzalige thuisleven te ontvluchten. Haar moeder stort in na een mislukte strijd tegen de drank en depressies. Als haar moeder plots naar een huisje op het platteland verhuist om aan haar demonen te ontsnappen, nodigt een ontketende Leah haar haar demonen uit: ze roept de wraakgevende en onvoorspelbare demoon Pyewacket op.

Genre : Horror/Thriller
Land : Canada

Cast

Nicole Muñoz : Leah
Laurie Holden : Mrs. Reyes
Bianca Melchior : Pyewacket

Regisseur
Adam MacDonald

Mijn mening

I call upon you, brought by leaves and seeds.
Hear with my ears and speak with my tongue.
I invite you to come.
Pyewacket.

Als je al eens een recensie van mij hebt gelezen, dan weet je ondertussen ook dat ik af en toe kan genieten van een low-budget, independent gemaakte film. Zo eentje waar je op voorhand al weet dat de speciale effecten niet van dien aard zijn dat ze je omverblazen. En waarin meestal onbekende acteurs worden opgetrommeld. Dat wil niet zeggen dat dit soort films niet om aan te zien zijn en het camerawerk er amateuristisch uitziet. En ook niet dat het acteerwerk te slecht voor woorden is. Integendeel. Ik heb al meermaals enorm genoten van zulke creatieve , niet-mainstream probeersels. En ik heb ook genoten van “Pyewacket”. Een simpel horrorverhaal (ook al kan je daarover discussiëren of het al of niet horror is) waarin zwarte magie en satanisme de oorzaak zijn van heel wat ellende.

Je zou misschien wel je bedenkingen kunnen hebben bij het impulsief gedrag van Leah (Nicole Muñoz) die na een zoveelste dispuut met haar moeder het bos intrekt en gewapend met een boek over occultisme en wat attributen een oeroud ritueel uitvoert. Een ritueel om de kwaadaardige geest Pyewacket op te roepen zodanig dat die ervoor kan zorgen dat ze verlost is van haar vervelende moeder (Laurie Holden). Het feit dat deze misschien wel eens in een emotioneel dal zit, schijnt ze niet te beseffen. Dat ze naderhand hierover spijt heeft en plots merkt dat haar moeder niet de slechtste is, kan ik wel inkomen. Wie heeft niet al eens zijn ouders verwenst bij het zoveelste discussiepunt? Maar zoals het spreekwoord zegt “Spijt komt na de zonde”. En algauw beseft Leah dat er iets duister en dreigend ronddwaalt.

Echt angstaanjagend is het omzeggens nooit. Er zijn enkele verschijningen, een vriendin die na een nachtje slapen met de schrik op het lijf terug naar huis wil en een gevoel van dreiging op bepaalde momenten. Maar daar moet men dan ook wat geduld voor hebben. Originaliteit is ook niet een term die bij deze film hoort. Alweer zijn het tieners wiens voorkeur uitgaat naar alternatieve muziek en de bijbehorende zwarte kledij en haartooi. Archetypes die vaak gebruikt worden in zulke films. Dat er ook weeral een expert komt opdraven die de zaak toelicht en occulte raad geeft, is ook niets nieuws. De sterkte van de film is het misleidende karakter. Ik hou wel van films waar men twijfelt over de ware aard van het gebeuren. Is de kwaadaardige geest effectief aanwezig? Of zijn het hersenspinsels van Leah? Is ze soms emotioneel labiel waardoor ze dingen ziet?

Achteraf bekeken vond ik dat “Pyewacket” wel de moeite was om eens te bekijken. Niet alleen vanwege het gebruikte onderwerp. Maar ook vanwege het bij momenten uitstekend acteerwerk van Nicole Muñoz. En in mindere mate dat van Laurie Holden. Muñoz haar woede en spijt voelden oprecht aan. Meer dan bij Holden. En ondanks dat het griezelgehalte van laag niveau is, vond ik de dynamiek uitermate geslaagd. Nee, het is geen grootse film. Het enige wat men moet onthouden, is dat men zich nooit moet inlaten met zaken waar men niet het fijne van weet.