Oculus (2013)

Korte Inhoud
Jaren na de mysterieuze dood van hun ouders vinden een getraumatiseerde broer en zus de oorzaak van hun gezinstragedie: een vervloekte spiegel die een 300-jarige geschiedenis van bloedvergieten en vernieling met zich meedraagt.

Genre : Horror
Land : VS

Cast :
Karen Gillan : Kaylie Russell

Brenton Thwaites : Tim Russell
Katee Sackhoff : Marie Russell

Regisseur : Mike Flanagan

Mijn mening

Who was that lady in your office today?
Yeah, Dad, who was that lady in your office today?
What lady?
I don't know. Just some lady.

Halloween avond. Alle televisiekanalen zijn volgepropt met horrors om deze griezelavond mee op te vrolijken. Spijtig genoeg zijn dit meestal steeds dezelfde weerkerende meesterwerken (de budgettering voor de afdeling speelfilms werd volgens mij redelijk ingeperkt). Dan maar een keuze maken uit de schier oneindige lijst van nog nooit gekeken griezelfilms. En “Oculus” was er eentje die ik altijd al eens wou zien. Ondanks enkele negatieve reacties die ik her en der las, was ik toch aangenaam verrast. Niet vanwege het huiveringwekkende of angstaanjagende, want dat ontbrak voor mij nagenoeg volledig, maar wel door het ingenieus in elkaar verweven van het verleden met het heden. Alhoewel dit op het einde wel een enorme warboel veroorzaakte, zodanig dat ik zelf niet meer wist in welke tijdscyclus het verhaal zich afspeelde.

Het rekwisiet spiegel is wel erg geliefd in horrors (een leuke compilatie van befaamde “mirror scares” vind je hier). Persoonlijk vond ik de manier waarop het kleinood werd ingeschakeld in de film “Candyman” nog altijd het meest memorabele moment. Ook hier in “Oculus” is het een oude, antieke spiegel die blijkbaar de bron is van allerhande vreselijk uit de hand lopende toestanden. Alleen kan men zich de vraag stellen of de spiegel nu al of niet de oorzaak is dat bepaalde personen in de betreffende familie waanvoorstellingen ervaren. Of dat het een erfelijke afwijking is die ervoor zorgt dat de psyché van die personen bepaalde illusies voor werkelijkheid nemen. En dat is nu net het geraffineerde in deze film. Die verstrengeling van werkelijkheid en illusie. Bezit de spiegel inderdaad duistere krachten om een individu aan te zetten tot het plegen van gruwelijke feiten? Of speelde de persoonlijke waangedachten een grotere rol?

En zijn Kaylie (Karen Gillan) en Tim Russell (Brenton “Gods of Egypt” Thwaites) beide al van jongs af aan het slachtoffer van de zogenaamde “Fuzzy-trace theory”? Na vele jaren is het Kaylie die een plan heeft opgezet om te bewijzen dat niet haar vader diegene was die hun moeder folterde en vermoorde, maar dat hij werd gemanipuleerde door de duivelse spiegel. Dat haar broer Tim juist 10 jaar in een psychiatrische instelling verbleef om alle feiten op een rijtje te zetten en om het trauma te verwerken, nadat hij zijn vader een kogel door het hoofd te jagen, lijkt haar niet te deren. Ze sleept hem mee naar het ouderlijk huis waar de gevreesde spiegel opgesteld staat omringd door camera’s, elektronische gadgets en een veiligheidssysteem met een door halters verzwaarde ijzeren pin. Ze is vastbesloten om de paranormale beïnvloeding door de spiegel in beeld te brengen en de oneindige reeks van mysterieuze overlijdens een halt toe te roepen door het onding te vernietigen. Dat Tim allerhande argument naar voren brengt, wijt ze aan zijn jarenlange opsluiting en de indoctrinatie door de behandelende psychiaters. Of lijkt Tim door jarenlange therapie verlost te zijn van de verwarde familiale geestestoestand?

“Oculus” moet het niet hebben van griezelige, bloederige toestanden. Echt eng is de film nagenoeg nergens. Je zal deze dus ook niet nagelbijtend uitkijken. En buiten het appelincident en tandextracties is deze film nagenoeg bloedeloos. Maar toch vond ik het op een bepaalde manier spannend genoeg. De twee verhaallijnen uit twee verschillende periodes wisselen elkaar perfect af zodanig dat op een trage maar nieuwsgierig makende manier het hele relaas uit de doeken wordt gedaan. Zoals al eerder vermeld wordt hiermee enigszins overdreven aan het einde, wat dan weer voor verwarring kan zorgen. Qua vertolkingen zijn Kaylie (Annalise Basso) en Tim (Garrett Ryan) in hun tienerjaren het meest overtuigend. De manier waarop ze evolueren van zorgeloze jongeren naar angstige tieners is schitterend gespeeld. Hun afgrijzen en panische angst komt enorm realistisch over. Hun oudere alter ego’s vond ik nogal eendimensionaal. Vanzelfsprekend is er het spanningsveld tussen hen als believer en nonbeliever dat voor enige intensiteit zorgt. “Oculus” is dus niet echt grensverleggend en zal zeker niet voor opschudding in het horrorlandschap zorgen. Maar voor horrorliefhebbers is het toch een genietbare film die moeiteloos boven het gemiddelde uitstijgt. Ik zou zelfs durven beweren dat deze thuishoort in de categorie “horror voor beginners”. Ik ben ervan overtuigd dat ze naderhand zorgeloos kunnen genieten van een welverdiende nachtrust ! Zelfs nadat ze zich nog even hebben opgefrist voor de badkamerspiegel ….