A wrinkle in Time (2018)

Korte Inhoud

Als de wetenschapper Alex Murry plotseling verdwijnt, onderneemt zijn dochter Meg samen met broertje Charles Wallace en haar vriend Calvin O'Keefe een groots avontuur. Alex werkte aan een speciaal project voor de overheid, de tesseract, waarmee men gebruik kan maken van de vijfde dimensie. Een tesseract is een 4-dimensioneel object, een hyperkubus. Meg en haar kompanen gebruiken de tesseract om verschillende, kleurrijke planeten af te reizen, op zoek naar haar vader.

Genre : Avontuur/Fantasy
Land : USA

Cast
Storm Reid : Meg
Oprah Winfrey : Mrs. Which
Reese Witherspoon : Mrs. Whatsit
Mindy Kaling : Mrs. Who

Regisseur
Ava DuVernay

Mijn mening

To utilize a tesseract...
all you need is to tap into the right frequency.
You just need your mind.

Ik heb in mijn leven nooit L.S.D. geprobeerd. Maar tijdens het kijken van deze verwarrende en psychedelisch uitziende film, dacht ik dat mijn vrouw wel eens exotische kruiden gebruikt had in het avondeten dat ik net ervoren had genuttigd. Als er één film is waar ik me achteraf afvroeg waar ik godsnaam naar gekeken heb, dan is het deze wel. Het is iets met dimensionaal ruimtereizen waarbij men zich interplanetair door het heelal kan verplaatsen door gebruik te maken van zijn eigen geest. Iets waar Mr. En Mevr. Murry (Chris Pine en Gugu Mbathe-Raw), twee wetenschappers, zich op geconcentreerd hebben en heilig ervan overtuigd zijn dat dit mogelijk is. Totdat Mr. Murry op een dag spoorloos verdwijnt en zijn familie achterlaat.

En voor ze het weten krijgen ze drie excentriek uitziende, toverfee-achtige vrouwmensen over de vloer, die zich Mrs. Which (Oprah Winfrey), Mrs. Whatsit (Reese Witherspoon) en Mrs. Who (Mindy Kaling) noemen. De drie zijn een soort ruimtepolitie die een hulpkreet gehoord hebben en zich vliegensvlug door het universum verplaatst hebben tot op de plek waar Meg (Storm Reid), dochter van Mr. Murry, woont. En samen met broertje Charles Wallace (Deric McCabe) en Calvin (Levi “Better watch out” Miller), Mr. Popularity op school, trekken ze op een reddingsmissie.

Deze missie leidt langs obscure en bizarre plekken. Van de kleurrijke planeet Uriel, waar Mrs. Whatsit verandert in een rondfladderend tapijt met een aangezicht dat lijkt op een gigantische spruit, nadat ze met zwevend bloemen heeft geconverseerd, die in kleur praten. Echt? Ja echt. En voor je het weet zitten ze op een akelige, donkere wereld in de wolken, met vreemd op elkaar gestapelde rotsformaties. Werelden met immens schaapachtige creaturen op stelten. En een zich verspreidende zwarte walm die men Camazotz noemt en blijkbaar het kwade is dat zich razendsnel over de ruimte verspreid. En dit alles kan je bezichtigen in het gezelschap van een reusachtige Oprah Winfrey. Of dit intentioneel is gedaan om haar lichaamsgewicht te verantwoorden. Of omdat het zo is beschreven in het boek van Madeleine L’Engle, waar deze film op gebaseerd is, weet ik niet. Maar het zag er in ieder geval absurd uit.

“A wrinkle in time” is een fantasy-film met een bende kinderen die op avontuur trekken in de wijde ruimte. Het deed me soms een beetje denken aan Wonka’s chocoladefabriek waar men ook van de ene verwondering in de andere viel. Alleen is deze film niet hetzelfde als zijn andere Disney voorgangers. Ook al mikt men bij elke Disney-productie duidelijk op een jonger publiek, was er toch steeds dat magische dat volwassenen ook aansprak. Om eerlijk te zijn: ik heb altijd en kan nog steeds genieten van een Disney-film. Wel dan is dit toch de eerste film van hun waar ik me niet in kon vinden en waar ik me op bepaalde momenten echt over ergerde. De bonte kakafonie van kleuren en de absurditeit van plaatsen waar men constant naartoe flitst, vond ik echt een beetje overdreven. De moralistische boodschappen zijn een beetje exorbitant en theatraal. Het ligt er soms te dik bovenop. Of vonden de makers het nodig om de jeugd van tegenwoordig een opvoedende trap onder hun achterste te geven om ze te wijzen op bepaalde waardes in het leven? Een levensles over het goede en het kwade. En dat anders zijn niet betekent dat je een buitenbeentje bent door anderen geminacht.

Neen, dit Disney spektakel was zeker niet aan mij besteed. Ik vond het zelfs op bepaalde momenten ronduit oersaai. Ondanks de sterrencast was het op acteergebied soms zelfs lachwekkend. Ik voelde ook geen binding met de personage. Wat maakte dat het me eigenlijk niets kon schelen of ze nu doorheen het heelal weg gekatapulteerd zouden worden of niet. De enige van de drie kosmische godinnen die me kon bekoren was Reese Witherspoon. En dat vanwege haar soms brutale houding en franke mond. Misschien dat aanhangers van het boek opgewonden geraken bij het bekijken van deze verfilming. Als het echter de bedoeling was om de boodschap over goedheid en gelijkheid te verkondigen, dan was het misschien beter geweest er niet zo’n spektakelstuk van te maken.