Adrift (2018)

Korte Inhoud

Tami en Richard zijn twee avonturiers die elkaar ontmoeten op Tahiti. Wanneer een bevriend echtpaar Richard $ 10.000 biedt om hun boot naar San Diego te zeilen, besluit hij - samen met Tami - de opdracht aan te nemen. Maar door een tropische storm loopt wat een avontuurlijke, romantische reis had moeten worden uit op een ramp.

Genre : Actie/Biografie/Drama
Land : VS/Hong Kong/IJsland

Cast

Shailene Woodley : Tami Oldham
Sam Claflin : Richard Sharp

Regisseur
Baltasar Kormákur

Mijn mening

It's intense.
The infinite horizon.
After a few days, I feel reborn.
You know, just you, the wind and the sound of the boat cutting through the ocean.

Als je “Adrift” gaat vergelijken met de film “All Is Lost” waarin Robert Redford het zilte nat doorkruist aan boord van een flink uit de kluiten gewassen zeilboot, dan zal je enkele overeenkomsten opmerken. Maar ook enkele verschillen wat “Adrift” een interessantere film maakt. Allereerst kan je je weeral verwachten aan enkele idyllische beelden waarbij de woorden horizon, ondergaande zon en zeilen die wapperen in de wind gebruikt kunnen worden om een bijhorende zin mee samen te stellen. In beide films is het een opkomende storm die ervoor zorgt dat de kraaknette zeilboot gereduceerd wordt tot drijvend wrakhout. En vervolgens zie je een bewonderenswaardige overlevingsstrijd. Dat dit de overeenkomsten zijn is niet verwonderlijk. Wat anders had je verwacht in een film over een schipbreuk?

Er zijn echter ook enkele significante verschillen. Laten we het eerst eens over de conversaties hebben. In “All is lost” zijn er zoveel dialooglijnen als dat je verkeerslichten tegenkomt op de oceaan. Geen enkele dus. Maar ja. Robert Redford dobberde moederziel alleen rond, terwijl hier Tami (Shailene Woodley) en Richard (Sam Claflin) samen de oversteek wagen. Ontbrak hier enige vorm van conversatie, dan kon je wel stellen dat de beide globetrotters niet echt voor elkaar geschapen waren. En de trip over de Stille Oceaan zou in dat geval oersaai zijn geweest voor beiden. Het meest vanzelfsprekende verschil is het geslacht van diegene die alles eraan doet om te overleven. En tenslotte is er het psychologische aspect waarbij je direct aan “47 Meter down” moet denken.

De film kan je opsplitsen in twee hoofdstukken. Het gedeelte voor en na de storm natuurlijk. Verwacht je een apocalyptisch uitgesponnen gedeelte waarbij een woeste zee het bootje doet rondzwalpen als een okkernoot waarna het tenslotte geplet wordt als een kokosnoot onder een loodzware kei, dan zal je toch ontgoocheld zijn. Het stormgedeelte is extreem snel achter de rug. Waar wel veel aandacht aan wordt geschonken is enerzijds de ontmoeting tussen Tami en Richard. En anderzijds de verschrikkelijke periode op een verwoeste boot met een beperkte voorraad voedsel en drinken. En als vegetariër wordt het nog eens extra moeilijk daar het doorspiezen van een vis eerder voor kokhalzen zorgt dan voor blijdschap over vers eetbaar visvlees. Zou ik in een gelijkaardige situatie verzeild geraken, dan zou ik toch mijn principes eventjes overboord zetten.

Inhoudelijk waren de beide delen op zich wel boeiend genoeg. Alleen het romantische gedoe vond ik bij momenten een beetje teveel van het goede. Ik begrijp wel dat men trachtte het contrast tussen de gezellige en de erbarmelijke momenten aan te tonen. En dan kom ik toe aan het naar mijn gevoel minst geslaagde gedeelte. De afwisseling van fragmenten uit de twee verschillende tijdslijnen met behulp van steeds weerkerende flashbacks. Net dat je je hebt kunnen inleven in het dramatische gedeelte waarbij Tami zich tracht te beredderen en het onmogelijke doet om de zwaargewonde Richard op te monteren, flitst men terug naar een romantisch tafereel met de twee tortelduifjes die zwijmelend naar een ondergaande zon kijken terwijl ze samen aan een Cuba Libre slurpen. Ook al zijn dit soms taferelen met prachtige beeldfragmenten, vond ik toch dat ze het tempo en de spanning uit de gehele film haalden. Na elke flashback dacht ik bij mezelf “Komaan vervloekte storm. Waar blijf je?”. Maar eens dit vreselijk gebeuren voorbij is, is het wel een fascinerende film met een doordachte twist.

Uiteindelijk is “Adrift” geen slechte film. Of je moet een bloedhekel hebben aan romantiek of je wordt terstond zeeziek bij het zien van een zeilboot. Wat wel indruk maakte was het samenspel van Shailene Woodley (die hier probleemloos het acteerniveau uit “Divergent” overstijgt) en Sam Claflin. Hun liefdesrelatie leek overtuigend en realistisch. Geen nep-aanvoelende momenten. Het waren echt twee zwervende zielen die per toeval elkaar ontmoeten en gezamenlijk deze avontuurlijk zeereis ondernemen. Ze zijn niet eens in het echt verbonden en ze ondervinden nu al wat het betekent om samen te zijn in goede en kwade dagen. De film is gebaseerd op waargebeurde feiten wat meestal bij mij onthaald wordt op minachtend gegniffel. Maar was het resultaat een enorm respect voor de vrouw die deze rampspoed heeft meegemaakt. Tami Oldham is het levende bewijs dat men niet moet spreken over het zwakke geslacht en dat vrouwen in bepaalde omstandigheden best hun mannetje kunnen staan. “Adrift” laat zien dat de term “Girlpower” geen loos begrip is. Alleen zou ik er niet naar gaan kijken als er in de nabije toekomst een bootreisje op het programma staat. Ik ben er zeker van dat je met knikkende knieën aan die welverdiende vakantie begint.