The Aggression Scale (2012)
Korte Inhoud Misdaad baas Reg Bellavance wordt beschuldigd van moord en zal waarschijnlijk de gevangenis in moeten. Nu hij vrij is op borgtocht wil hij samen met zijn zoon de stad verlaten. Het enige probleem is dat het geld dat hij verborgen heeft voor zulke omstandigheden verdwenen is. Bellavance geeft zijn rechterhand daarom een simpele opdracht: Vind het geld, vermoord iedereen die met de diefstal te maken heeft en maak het vooral bloederig.
Genre : Actie/Misdaad/Thriller
Land : VS
Cast :
Ryan Hartwig : Owen
Ray Wise : Bellavance
Dana Ashbrook : Lloyd
Regisseur : Steven C. Miller
Mijn MeningAggression Scale : (noun) A psychological test measuring the frequency of overt aggressive behaviors that may result in physical or psychological injury to others.
Het verhaal op zijn eigen stelt in wezen niet echt veel voor. Ene zekere Bellavance (Ray Wise) verlaat de gevangenis en wil samen met zijn zoon naar veiliger oorden trekken. Tot hij tot de ontdekking komt dat zijn zuurverdiende geld gestolen werd. Vier trouwe bendeleden krijgen de opdracht om het geld terug te vinden. En deze opdracht wordt op een eenvoudige manier aangepakt : men neemt een lijstje van alle personen die er iets mee te maken hadden en werkt deze af van boven te beginnen. Diegenen die geen antwoord kunnen geven op de gestelde vragen, worden zonder pardon voorzien van enkele verluchtingsgaten. En dat is dan ook het eerste beeld wat je te zien krijgt in “The Aggression Scale”. Vlakaf onmiddellijk een zinloze afslachting waarbij het slachtoffer naderhand bekeken niet eens de tijd had om vragen te beantwoorden. Maar het had wel effect, deze in-your-face geweldscene. Ik moet toegeven dat ik me eventjes rechtzette. Een echte aandachtstrekker die je direct duidelijk maakt waar het naartoe gaat.
Wat Lloyd (Dana Ashbrook) en zijn kompanen
niet hadden voorzien was de aanwezigheid van de jonge telg Owen (Ryan Hartwig)
in de familie Rutledge die als volgende op het lijstje stond. Deze zwijgzame
jongen verbergt een redelijk destructief
geheim. De Rutledge familie is juist naar hun nieuwe woonst verhuist waar ze
proberen een nieuw leven op te bouwen. Dit is niet zo naar de zin van Lauren
(Fabianne Therese) die dat ook duidelijk laat merken en die helemaal geen zin
heeft om babysitter te spelen voor de weirdo Owen in dit nieuw samengesteld
gezin. Ze beseft echter nog niet dat ze blij mag zijn dat deze snotneus aan
haar zijde staat.
Het is overduidelijk een low-budget film, maar wel eentje dat enorm in de smaak viel bij mij. Een razendsnelle agressieve film waarbij je aandacht geen minuut verslapt. De continue stroom van geweldsscènes zijn perfect gedoseerd en de doordachte acties van Owen maken het boeiend. Alhoewel hij soms wel leek op een jeugdige MacGyver die door vergezochte methodes en met de nodige portie geluk en toevalligheid resultaten boekte. Alle lof ook voor de vertolkingen. Ray Wise, die natuurlijk overbekend werd als Leland Palmer in Twin Peaks, zijn bijdrage was niet veelomvattend. Maar de momenten dat hij in beeld kwam wist hij toch een gewetensloze gangster te portretteren .
Wie ook wel bekend was van Twin Peaks is Dana Ashbrook (als Bobby Briggs). Ik had hem echter niet direct herkend met dat grijzend haar en dat ringbaardje. Hij deed me eerder denken aan Ruben Block, de zanger van Triggerfinger. Maar wat een charisma hij uitstraalde op het scherm. De sfeer veranderde ogenblikkelijk als hij ergens verscheen. Dreigend en ongenaakbaar komt hij over waardoor iedereen zich ongemakkelijk begint te voelen. Hij laat zich omringen door enkele stereotype individuen : de hersenloze spierbundel met een enorm incasseringsvermogen, een debiele snul en het cowboy-type met een “Je mon fou” houding. Maar het is Ryan Hartwig die uitblinkt in zijn woordeloze rol. In het begin leek het een autistisch achterlijk jongetje die echter uitgroeit tot een slimme en inventieve survivalist op het moment dat hij familie en zijn eigen lijf moet zien te redden. De enige die me mateloos op de zenuwen werkte was Lauren. Als je koelbloedige moordenaars probeert te ontvluchten, ga je niet als een hysterisch tienermeisje schreeuwend door het woud rennen. Gelukkig kon ze naar het einde toe een beetje meer haar zelfbeheersing terug vinden.
Er zijn meerdere films die tonen hoe iemand
psychologisch kan ineenstorten om plots extreem agressief te reageren. “The
Aggressive Scale” laat echter zien hoe ver iemand kan gaan in zijn
agressiviteit. Een verontrustende gedachte dat iemand zonder medicatie niet in
staat is om zijn agressiviteit te bedwingen en constant een bedreiging is voor
anderen. Maar het is wel een uitgangspunt om een boeiend concept rond te weven.
Het mooiste verborgen item in deze film was de manier waarop Owen en Lauren
naar elkaar groeiden. Ze begonnen als twee vreemden die apathisch met elkaar
omgingen en eindigen als een soort Bonnie en Clyde. Onafscheidelijk en dodelijk wraakzuchtig.
Het is overduidelijk een low-budget film, maar wel eentje dat enorm in de smaak viel bij mij. Een razendsnelle agressieve film waarbij je aandacht geen minuut verslapt. De continue stroom van geweldsscènes zijn perfect gedoseerd en de doordachte acties van Owen maken het boeiend. Alhoewel hij soms wel leek op een jeugdige MacGyver die door vergezochte methodes en met de nodige portie geluk en toevalligheid resultaten boekte. Alle lof ook voor de vertolkingen. Ray Wise, die natuurlijk overbekend werd als Leland Palmer in Twin Peaks, zijn bijdrage was niet veelomvattend. Maar de momenten dat hij in beeld kwam wist hij toch een gewetensloze gangster te portretteren .
Wie ook wel bekend was van Twin Peaks is Dana Ashbrook (als Bobby Briggs). Ik had hem echter niet direct herkend met dat grijzend haar en dat ringbaardje. Hij deed me eerder denken aan Ruben Block, de zanger van Triggerfinger. Maar wat een charisma hij uitstraalde op het scherm. De sfeer veranderde ogenblikkelijk als hij ergens verscheen. Dreigend en ongenaakbaar komt hij over waardoor iedereen zich ongemakkelijk begint te voelen. Hij laat zich omringen door enkele stereotype individuen : de hersenloze spierbundel met een enorm incasseringsvermogen, een debiele snul en het cowboy-type met een “Je mon fou” houding. Maar het is Ryan Hartwig die uitblinkt in zijn woordeloze rol. In het begin leek het een autistisch achterlijk jongetje die echter uitgroeit tot een slimme en inventieve survivalist op het moment dat hij familie en zijn eigen lijf moet zien te redden. De enige die me mateloos op de zenuwen werkte was Lauren. Als je koelbloedige moordenaars probeert te ontvluchten, ga je niet als een hysterisch tienermeisje schreeuwend door het woud rennen. Gelukkig kon ze naar het einde toe een beetje meer haar zelfbeheersing terug vinden.
Er zijn meerdere films die tonen hoe iemand
psychologisch kan ineenstorten om plots extreem agressief te reageren. “The
Aggressive Scale” laat echter zien hoe ver iemand kan gaan in zijn
agressiviteit. Een verontrustende gedachte dat iemand zonder medicatie niet in
staat is om zijn agressiviteit te bedwingen en constant een bedreiging is voor
anderen. Maar het is wel een uitgangspunt om een boeiend concept rond te weven.
Het mooiste verborgen item in deze film was de manier waarop Owen en Lauren
naar elkaar groeiden. Ze begonnen als twee vreemden die apathisch met elkaar
omgingen en eindigen als een soort Bonnie en Clyde. Onafscheidelijk en dodelijk wraakzuchtig. 
Post a Comment