Fast & Furious Presents: Hobbs & Shaw

Korte Inhoud
'Hobbs and Shaw' volgt de diplomatieke beveiligingsagent Luke Hobbs en de losbandige Deckard Shaw. Ondanks het feit dat er nog altijd een gespannen sfeer heerst tussen beide, brengt het lot hen weer samen en moeten ze tegen hun zin in samenwerken. Het tweetal moet het opnemen tegen een ongeslagen opponent die de naam Brixton draagt.

Genre : Actie
Land : VS

Cast
Dwayne Johnson : Hobbs
Jason Statham : Shaw
Vanessa Kirby : Hattie
Idris Elba : Brixton

Regisseur
David Leitch

Mijn mening

I'm not working with this guy.
I've been there, done that.
The minute he gets involved, you can kiss goodbye to any finesse
because She-Hulk here only knows how to smash.
Yeah, Mr. Arson here only knows how to blow shit up.

Toen ik bij een bioscoop-bezoek met mijn familie en een bevriend koppel (met een bende klein grut in het gezelschap) moest kiezen tussen “The Lion King” en “Hobbs & Shaw”, zat ik toch wel met een dilemma. Enerzijds heb je de live action film van een Disney klassieker waarvan ik het verhaal grondig ken (Niet moeilijk als je kleine kinderen hebt en je de originele tekenfilm al een triljoen keren hebt gezien) maar die ik toch dolgraag wil zien. En anderzijds heb je een actiefilm met Dwayne Johnson en Jason Statham die schijnbaar iets met het “Fast & Furious” universum te maken heeft. Jason Statham is voor mij persoonlijk de hoopgevende factor. Ik mag Statham wel. Zijn gereserveerd houding. Die ingetogen kalmte. Dat kenmerkende, sappige accent. En de explosieve kracht die telkens weer losbarst. Tja, ik ben blijkbaar een fan (ook al vond ik de film “Crank : High Voltage” absoluut waardeloos). Dwayne Johnson heeft me de laatste jaren meermaals verrast en dan vooral met “Jumanji: Welcome to the Jungle” en “Rampage”. Spijtig genoeg zitten er ook een groot aantal crap-films in zijn filmografie. Maar wat me het meest zorgen baarde, aan de film was de “Fast & Furious” verwijzing in de filmtitel. Niet bepaald iets waar ik enthousiast van word. Kortom, een vreselijk dilemma.

Uiteindelijk dan toch voor de Johnson en Statham vertoning gekozen, ook al wist ik dat ik mijn verstand bij het binnengaan van de zaal in bewaring kon geven. Met andere woorden, verstand op nul en zeker niet geïrriteerd raken vanwege onwaarschijnlijkheden en absurde belachelijkheden. En ja, het verhaal op zich is flinterdun en nietsbetekenend. Je hebt het dodelijke, programmeerbare super-virus “Snowflake”, de MI6 agente Hattie (Vanessa Kirby) die het virus van een terroristische organisatie afhandig maakt en de slechterik Brixton (Idris “The Dark Tower” Elba) wiens genetisch gemanipuleerd lichaam volgepropt zit met hightech snuisterijen. Vergeleken hiermee lijkt Robocop op een Playmobil poppetje. En wacht tot deze laatste zijn zitvlak neerzet op een indrukwekkende motor. Een motorvoertuig die autonoom functioneert, immens plooibaar is en waarmee Brixton onmenselijke toeren uithaalt. Batman, eat your heart out. Dat zijn de eerst geïntroduceerde protagonisten.

Wanneer komen Hobbs en Shaw dan op de proppen? Tja, als het vreselijk fout loopt. Laat ik de verhaallijn even onthullen. Hattie injecteert zichzelf met het virus zodanig dat Brixton er niet met zijn bionische handen aan kan. Broer Shaw (Jason Statham) wordt opgetrommeld om haar te beschermen. En dit samen met zijn aartsvijand Hobbs (Dwayne Johnson). That’s it. Niet een echt imposant verhaal, maar genoeg om er een actierijke film aan vast te knopen. En actierijk is deze prent zeker en vast. Voor liefhebbers van rechttoe rechtaan vuistgevechten en flitsende achtervolgingen is het zeker de moeite waard om deze te gaan kijken. En ik moest vaststellen dat het geheel niet echt deed denken aan de F&F franchise. Blijkbaar hebben Hobbs & Shaw ooit act de présence gegeven in deze succesrijke serie. En ja, er is de McLaren waarmee Shaw door de straten van London scheurt. De imposante motor waar Brixton de zebrapaden onveilig mee maakt. En zelfs een moment waarbij er lachgas geïnjecteerd wordt in de motor van een aftandse truck. Maar dat is het enige wat gerelateerd kan worden aan F&F.

Sterkste punt in deze film is de interactie tussen de twee hoofdrolspelers Hobbs en Shaw natuurlijk. Voornamelijk omdat de beide karakters compleet tegengesteld zijn. Het voortdurend gekibbel en de scherpe oneliners flitsen heen en weer. Niet dat ik dubbel lag van het lachen, maar hier en daar waren er toch wel echt komische situaties die bij mij gemeend gegrinnik opleverde. De scene waarbij digitale gezichtsherkenning een belangrijk gegeven is, vond ik bijvoorbeeld hilarisch. En Hobbs denigrerende opmerkingen over Shaws’ lichaamslengte zijn aller grappigst. Misschien had ik op een bepaald moment een “O.K.-nu-is-het-wel-goed-geweest” gevoel en is de kentering van aartsvijanden naar elkaar respecterende vechtersbazen een beetje te evident. Ook het actie-gedeelte bereikt na een bepaalde tijd een verzadigingspunt. Het is altijd geinig om te zien hoe Statham, met behulp van een willekeurig aantal rondslingerende voorwerpen, een resem tegenstanders uitschakelt terwijl Johnson zijn indrukwekkende spiermassa gebruikt om anderen tot moes te slaan. Maar op een bepaald moment is het over-the-top gevoel er toch teveel aan.

Ik heb echt genoten van deze film. Driekwart van de film dan toch. Ook al is het soms wel enorm overdreven en ongeloofwaardig. Spijtig genoeg werd de absurditeit na een bepaald moment dusdanig groot, dat ik hoofdschuddend een “Yeah, right!” niet kon onderdrukken. Eigenlijk zakte het naar een bedenkelijk niveau vanaf het moment dat het drietal op het eiland Samoa, thuishaven van Hobbs, arriveert. De onwaarschijnlijkheden volgen elkaar op in gezwind tempo, met vooral de krachttoer van Hobbs en de helikopter als hoogtepunt. En het beroemde motto van de drie musketiers, “Eén voor allen, allen voor één”, wordt in een groteske eindfinale extra uit de doeken gedaan. Nog even vermelden dat er ook twee gastrolletjes zijn voorzien voor zowel Helen Mirren als Ryan Reynolds. De ene rol al meer betekenisloos dan de andere. Soit, ook al had ik mijn twijfels en vooroordelen klaar, toch is “Hobbs and Shaw” een film geworden met een enorm entertainment gehalte. En bij het buitengaan heb ik dan ook netjes mijn verstand teruggevraagd.