Deliver us from Evil (2014)

Korte Inhoud
Een New Yorkse politieagent ontmoet een afvallige priester. De priester betrekt hem in een zaak en overtuigt hem ervan dat het gerelateerd is aan demonen, dit tegen zijn religieuze overtuiging in. Samen proberen ze de zaak op te lossen en de paranormale krachten te bestrijden.

Genre : Horror/Thriller
Land : VS

Cast :
Eric Bana : Sarchie
Édgar Ramírez : Mendoza
Olivia Munn : Jen

Regisseur : Scott Derrickson


Mijn Mening 

Sarchie : I've met a lot of priests. You don't seem the type.

Mendoza : And I've known a lot of cops, and you're exactly the type.”

Het meest gebruikte onderwerp in het horrorgenre is toch wel exorcisme en alles wat te maken heeft met bezetenheid. Ik geef toe dat dit wel het dichtst aanleunt bij het hedendaags leven want iedereen heeft wel iets waarover hij enthousiast, hartstochtelijk en bezield kan uitweiden. Als het ware bezeten zijn van iets. Daarnaast zijn er ook individuen die elke dag tegen hun persoonlijke demonen moeten vechten. Het is uiteraard niet helemaal hetzelfde als datgene waar rechercheur Sarchie mee geconfronteerd wordt. Ik ben bezeten van film kijken en beschouw mijn job soms wel als een echte demon die wel eens een uitdrijving verdient. Maar liever dat, dan datgene wat tekeer gaat in “Deliver us from Evil”. Het is niet bepaald een originele film en zeker niet grensverleggend, maar ik heb al ergere creaties aanschouwt het laatste jaar.

Persoonlijk ben ik nog nooit in aanraking gekomen met iets of iemand dat door een demon bezeten is, maar ik begrijp niet dat een normaal mens in zulke omstandigheden er koelbloedig bij blijft en het rationeel blijft benaderen. Ik zou toch al lang het hazenpad gekozen hebben en met de noorderzon verdwenen. Blijkbaar is niets of niemand immuun voor bezetenheid, want ik heb toch al een hele verzameling zien passeren waar het kwade bezit van genomen heeft : een kerk, een pop, de klauw van een aap, een joods kistje, landhuizen en onschuldige tienermeisjes. In “Deliver us from evil” is het eens een volwassen manspersoon die het slachtoffer wordt van een kwaadaardige demon. Juist zoals in “The Exorcist” waar Pater Merrin in Irak als archeoloog een beeldje opgraaft (wat dan weer enorm veel ellende als resultaat oplevert) is de oorsprong van het onheil in deze film ook Irak. Enkele Amerikaanse militairen verzeilen in één of andere grafkelder wat naderhand eveneens voor allerlei ellende zorgt. Blijkbaar is het Midden-Oosten niet alleen de voornaamste leverancier van olie, maar ook een vergaarbak van allerhande bovennatuurlijk gespuis.

Tegenwoordig is het de gewoonte om horrors te baseren op waargebeurde feiten en verhalen. Deze film volgt dan ook deze traditie en is gebaseerd op een boek geschreven door Ralph Sarchie tien jaar geleden, waarin hij zijn ervaringen met paranormale situaties beschrijft. Het boek wordt niet letterlijk overgenomen maar bepaalde passages werden gebruikt door Scott Derrickson (“Sinister“, “The Exorcism of Emily Rose” and “Devil’s Knot“) en Paul Haris Boardman (“Hellraiser: Inferno“, “The Exorcism of Emily Rose” and “Devil’s Knot“). Als dan ook nog eens de produktie in handen is van “Jerry Bruckheimer Films”, een produktiemaatschappij die verantwoordelijk is voor enkele knallers van films zoals “Pirates of the Caribbean“, “Deja Vu“, “Black Hawk Down” and “Pearl Harbor“, dan verwacht je toch een dijk van een film. Het werd eerder een beverdammetje van een film.

Degenen die maar eens occasioneel een horror meepikken zullen toch een prettige kijkavond hebben. Voor de teergevoelige onder ons zal het een zenuwtergend,spannende film zijn. Bij de doorgewinterde horror filmliefhebbers zal het een “Tja, hebben we dat niet al meer gezien” effect geven. Qua sfeerschepping is het allemaal dik in orde. De hele film is ondergedompeld in een duistere en beklemmende setting in het druilerig New York, met name The Bronx, waarvan je de indruk krijgt dat het wel het Sodom van Amerika is. Een luguber,angstaanjagend decor waar Sarchie (Eric Bana) en zijn partner Butler (Joel McHale) telkens geconfronteerd worden met het verderfelijke dat zich in de mens manifesteert. De donkere steegjes vol vuiligheid, de achterbuurten met vervallen gebouwen en armoedige onderkomens en het menselijk leed dat ze er tegenkomen. Het lichaam van een dode baby in een vuilcontainer, huiselijk geweld, moord, zelfmoord en zinloos geweld. Dagdagelijks krijgen ze dit voorgeschoteld. Totdat een nachtelijke interventie aangaande huiselijk geweld leidt tot meerdere obscure en sinistere gevallen en waarbij blijkt dat er een boosaardige entiteit hiervoor verantwoordelijk is. Verwacht je maar aan de noodzakelijke clichés : een gekruisigde kat, de gekende schrikeffecten, enkele gore momenten (met inbegrip van de altijd aanwezige vleesmaden), de zelf spelende piano, de immer aanwezige regen,een in vreemde talen met schuim op de lippen brabbelende vrouw en een traditionele duiveluitdrijving die alle stadia doorloopt. En vanzelfsprekend speelt het merendeel zich af in het duister.

Dat het de klassieker “The Exorcist” niet zou kunnen overklassen is geen verassing. En dat men er een mengeling van horror en een politiethriller van heeft willen maken is ook niet zaligmakend. Nochtans vond ik het duo Sarchie en Butler geslaagd. Sarchie is het meer koelbloedige type die een neus heeft voor onheil, terwijl Butler zorgt voor het komische gedeelte. Een losbol die gretig met sarcastische en cynische opmerkingen rondstrooit (het neuriën van het “The Adams Family” thema vond ik redelijk grappig). Geen Oscar-acteerwerk maar ook niet ergerniswekkend slecht. Alleen vond ik dat Bana als niet-gelovige, die jaren geleden alles wat met religie te maken heeft in de vergeethoek dumpte, wel enorm snel overstag ging om zich terug te bekeren. Ook Olivia Munn als Sarchie’s hoogzwangere vrouw, kon niet aan het clichébeeld ontkomen en is de zoveelste genegeerde vrouw van een hardwerkende NewYorkse politieagent. Persoonlijk vond ik de meest tot de verbeelding sprekende rollen vertolkt door Olivia Horton en Sean Harris als respectievelijk Jane en Santino. Het moment dat Jane bebloed vanuit het duister over de verpleger van dienst kruipt met een sleutelbos tussen haar lippen, kan gerust wedijveren met beelden uit “The Exorcist”. Beiden zien er demonisch, onbevreesd en destructief uit. Maar Edgar Ramirez blonk toch wel het meeste uit als de moderne priester Mendoza die zelf een zelfvernietigend verleden achter de rug had en zich volop in de strijd gooit tegen het demonische kwaad.

“Se7en” was als politiethriller een meesterwerk. Ook duister, hallucinant en zenuwslopend spannend. Maar daar speelde geen Satan in mee. Niet letterlijk in ieder geval. “The Exorcist” was een niet te evenaren mijlpaal waar exorcisme centraal stond. Maar geen detective die er bij te pas kwam. Men zou denken dat het mengen van twee meesterwerken een unieke film zou opleveren. Blijkbaar niet. “Deliver us from evil” slaagt er zelfs niet in om uit te blinken in één van de twee categorieën. Het lijkt wel een voortdurend gevecht tussen beide genres met als eindresultaat dat het geen enkele kant uitgaat. Zeker niet slecht, maar ook niet indrukwekkend !