Plastic (2014)

Korte Inhoud
Sam, een oplichter en creditcard dief, wordt betrapt bij het bestelen van een maffiabaas waardoor zijn leven in gevaar komt. Sam dient meer dan 2 miljoen dollar aan schulden af te betalen of moet het met zijn leven bekopen. Om de schuld te kunnen afbetalen besluit hij een een juwelenroof te plegen, waardoor hij nog verder in de problemen komt. Kan hij op tijd het benodigde geld verzamelen?

Genre : Actie/Komedie/Misdaad
Land : UK

Cast :
Ed Speleers : Sam
Will Poulter : Fordy
Alfie Allen : Yatesey

Regisseur : Julian Gilbey

Mijn mening

“How it started shouldn't matter.
How things end, that's what's important.”

“Plastic”. Je kan het een soort “Ocean’s Eleven” met broekventjes noemen. Blijkbaar is het weer gebaseerd op waar gebeurde feiten. Maar toch lijkt het allemaal redelijk onwaarschijnlijk dat een paar puberende jongens zulk een gesofisticeerd fraudesysteem kunnen opzetten waarbij afpersing, hacking en het opzetten van een ingenieus plan waarbij gebruik gemaakt wordt van een privéjet met ingehuurde hostesses. Er zal wel een grond van waarheid inzitten maar hoogstwaarschijnlijk is het complete verhaal aangedikt met geruchten, verifieerbare feiten en fabeltjes zodanig dat het geheel uitgegroeid is tot een groteske mythe. Smijt nog een groepje blits uitziende tieners die zo hadden kunnen gecast worden voor de “Beverly Hills 90210” serie (met als verschil dat de 90210 bende geen kredietkaarten fraude moesten plegen daar de mama’s en papa’s zelf al over voldoende kapitaal beschikten), een geforceerde portie humor, enkele vreselijke vertolkingen met beschamende dialogen en een minimum aan actie en een kinderachtig “Mission Imposible” scenario, en je hebt een perfecte samenvatting van “Plastic”.

De vier “Robin Hood”-achtige personen die naast hun studentenleven oplichtertje spelen, zijn Sam (Ed Speleers), Fordy (Will Poulter), Yatesey (Alfie Allen) en Rafa (Dabastian De Souza). Sam is de oprichter van het groepje en duidelijk degene met het meeste denkvermogen. Fordy heeft de hele onderneming mee opgezet en is een bolleboos wat computers betreft. Yatesey is het meest onsympathieke lid die eigenlijk constant voor problemen zorgt en waar je van meet af aan een hekel aan hebt (verplicht item). En Rafa is de schlemiel van de bende die er voortdurend verdwaasd bijloopt en blijkbaar geen notie heeft van het hele gebeuren. Zijn taak is beperkt in het begin tot het ongezien kopiëren van kredietkaarten in één of ander benzinestation (zijn rol is later van aanzienlijk groter belang). Het gaat echter totaal de verkeerde kant uit op het moment dat ze een louche Pool oplichten, namelijk een levensgevaarlijke echte gangster, en ze zich genoodzaakt zien om een aanzienlijke som op te hoesten op korte termijn. Hierna neemt het verhaal een wel ongelofelijk onwaarschijnlijke wending.

Met geen enkel personage voelde ik een affiniteit. De aanvang was verre van slecht en leek zelfs boeiend te worden. Het enige wat ik me afvroeg was of deze schavuiten beschikten over aanverwanten, wat de aanleiding was om dit misdadig leven te leiden en hoe ze in godsnaam zo lang uit de handen konden blijven van de autoriteiten als je de verzameling kredietkaarten zag die ze hadden verzameld. Maar naarmate de film vorderde begon hun interacties met elkaar en de manier van communiceren vreselijk te enerveren. De opeenstapeling van clichés, toevalligheden en de opgevoerde archetypes werd een beetje te gortig. De beeldschone Frankie (Emma Rigby), die natuurlijk bij een kredietkaartenmaatschappij tewerkgesteld is, is verplicht aanvulsel om het schoonheidsideaal naar een hoger niveau te brengen. Natuurlijk verschijnt ze tijdens het verblijf in Miami in een super sexy badpak dat weinig aan de verbeelding overlaat en als ze slentert over het strand in gezelschap van de vier rakkers, krijg ik spontaan flashbacks over “Baywatch” uit lang vervlogen tijden. Ook de opgevoerde gangsters voldoen aan het beeld van de Oost-Europese gangster : een zwaar dialect, totale onverschilligheid als het om liquidaties gaat (met als hoogtepunt het demonstratief ledigen van een automatisch geweer in de grond voor de voeten van de jeugdige bende. Indrukwekkend !) en toonbeeld van totale stupiditeit tijdens de echte confrontatie.

Het moment dat de grote zwendel begon werd het ronduit belachelijk. De afloop was uitermate voorspelbaar. En de ontknoping met het meest ridicule vuurgevecht ooit gezien, was te belachelijk voor woorden. Op dat moment was ik er pertinent zeker van dat je het gegeven “gebaseerd op waar gebeurde feiten” met een enorme korrel zout moest nemen. Was er dan niets positiefs ? Jawel ! De vertolking door Graham McTavish als de arrogante juwelier die het tot zijn grote schande altijd beter weet (trouwens ook onwaarschijnlijk welke beslissing hij hier neemt) was vermakelijk. En Will Poulter (“We’re the Millers” en “The Maze Runner”) kan ik meer en meer appreciëren als acteur. Maar uiteindelijk vond ik het maar een gekunsteld eindproduct : een plastieken film als het ware ….