Korte Inhoud Op
21 jarige leeftijd komt Tim erachter dat hij door de tijd kan reizen.
Na een teleurstellende nieuwsjaarsavond feestje, vertelt de vader van
Tim dat alle mannen in hun familie deze gave bezitten. Hij kan niet de
geschiedenis wijzigen, maar kan wel dingen veranderen die in zijn leven
zijn gebeurd. Zo hij gaat zijn leven veranderen door te zorgen voor een
vriendin. Spijtig genoeg is dit makkelijker gezegd dan gedaan. Genre : Komedie/Romantiek/SF Land : USA Cast : Domhnall Gleeson : Tim Rachel McAdams : Mary Bill Nighy : De vader Regisseur : Richard Curtis
Mijn mening
"You can't kill Hitler or shag Helen of Troy." Komt het misschien doordat ik al een oudere rijpere leeftijd heb bereikt
? Of is het gewoonweg om dat alles in deze film perfect klopt ? Ik zet
al mijn geld op het tweede want uiteindelijk vond ik het een weergaloze,
fantastische en meeslepende romantische komedie. Normaal gezien heb ik
een bloedhekel aan films met de combinatie romantiek en humor in vervat.
Meestal is de humor van bedenkelijk niveau en dreigt alles over te
hellen naar een melige tranentrekker met een voorspelbaar happy end
waarbij iedereen gelukkig getrouwd is en verder lustig rondhuppelt met
een vrolijk gezinde kroost achter zich aan. Op de keper beschouwd zit
dit eigenlijk ook in deze film, alleen zonder het grotesk sentimenteel
gehalte zoals in andere chick flicks. Zoals iemand het omschreef op IMDb
"A chick flick for men".
Zo af en toe moet je je echtgenote ook eens tevreden stellen en een film
kiezen waardoor ze ook eens van een gezellige filmavond kan genieten
i.p.v. telkens naar zo’n zenuwslopende,bloederige en gewelddadige SF of
thriller te kijken. Met veel tegenzin zoek ik dan iets op wat kan zorgen
voor een gezapige filmavond. Hetgeen wat me bij “About time” overtuigde
was het SF label dat het meekreeg. Uiteindelijk is dat SF gedeelte wel
onmisbaar voor het gehele verhaal maar is het niet het cruciaal element
wat een nazinderende indruk nalaat. Het is gewoon een prachtfilm waar je
van begin af aan in wordt meegezogen en je alle emoties meebeleefd
alsof je zelf centraal in het verhaal meeloopt. Tim (Domhnall Gleeson)heeft een gave die alle mannen in zijn familie bezit. Hij kan terug in de tijd gaan.
Niet om de wereldgeschiedenis te veranderen (kill Hitler/shag Helen of
Troy) maar om de situaties die zich in zijn persoonlijk leven voordeden
een beetje bij te sturen. Hij wil het gebruiken om de liefde van zijn leven te kunnen vinden.
Het bevat enorm grappige situaties en humoristische conversaties. Ik heb
bij deze film meer gelachen dan alle would-be komedies die ik de
laatste maanden voorgeschoteld kreeg. Echt grappige situaties die zo
herkenbaar zijn en puur overkomen. Niks geforceerd, geen ingewikkelde
woordspelingen of vergezochte onbenulligheden. De conversatie in het pikkedonker restaurant dat gerund wordt door blinden. Hoe verzin je het ? Hun eerste seksavond en de manier waarop Tim telkens weer terugkeert in de tijd. De uitdrukkingen en frustraties die Tim toont bij het mee helpen uitkiezen van Mary's (Rachel McAdams) avondjurk.
Ik begreep hem volkomen. De ontmoeting met Mary's ouders. De oneliners
die van tijd tot tijd passeerden. De vreemde vrienden van Tim zoals Jay
en Rory. Uncle D die op een bepaalde manier ontroerde maar
tegelijkertijd hilarisch over kwam. Telkens moest ik en mijn vrouw
gemoedelijk lachen hierover.
De film heeft ook zijn ontroerende momenten. Dat zijn de momenten waarop
de sticker "Opgelet voor irriterende objecten in de ogen" van
toepassing is. De relatie met zijn afstandelijke vader die geleidelijk
warmer en liefdevoller wordt. De zorgen over zijn zus Kit Kat. De uiteindelijk dood van zijn vader en de aparte manier waarop hij definitief afscheid neemt. Sereen, pakkend en verbluffend mooi in beeld gebracht. De casting is perfect. Elk personage voelt levensecht aan en past in het
plaatje. Zowel fysisch als mentaal. Tim is een dagdromende,soms
onhandige maar gevoelige kerel. Domhnall Gleeson levert een
prachtprestatie. Ik had hem niet herkend als Bill Weasley uit de Potter
reeks en ook niet als Clan Techie uit "Dredd". Rachel McAdams die Mary
speelt is een natuurlijke schoonheid en charmeert de hele film door.
Bill Nighy zet een oerdegelijke portret van de afstandelijke met
gevoelens worstelende vader. Lindsey Duncan heeft geen groot aandeel,
maar telkens ze in beeld komt heeft ze die uitstraling van een echt
bekommerde moeder die telkens paraat staat met scherpe levenswijsheden.
Tom Hollander is de arrogante Harry die op een brutale manier zijn
gniffel momenten heeft. Eerlijk gezegd was er geen enkel personage dat
een te zwakke vertoning weggaf.
Tenslotte vond ik de soundtrack ook nog een vermelding waard. De flarden
van The Cure, Amy Winehouse, Nick Cave en Ben Folds waren stuk voor stuk
een juiste bijdrage om de stemming op dat moment muzikaal te
ondersteunen. Ik heb altijd graag films gekeken. De reden waarom ik een film kijk is
omdat ik een ontspannen avond wil beleven voor het scherm, waarbij ik
eens hartelijk kan lachen, of in spanning op mijn nagels lig te bijten,
of bijna een hartaanval krijg van het schrikken, of meeleef met bepaalde
gebeurtenissen en ook eens een traantje wegpink. Dat is de reden om
naar een film te kijken. En dat allemaal vond ik in deze film terug. Een
topprestatie en een echte aanrader om meegesleept te worden door dit
menselijk ontroerend en tegelijkertijd grappig verhaal. Maar ik twijfel
er niet aan dat er genoeg zullen zijn die dit nu een compleet waardeloze
snertfilm zullen vinden
Korte Inhoud
Mijn mening
Post a Comment