Mijn mening
James, I am not gonna be the force in your life that prevents you from hanging out with this girl tonight.
I mean, who knows, man, maybe you're meant...
meant to kiss her tonight.
Deze film had alles wat je maar nodig hebt om een uitermate boeiend
eindproduct te fabriceren. Een boeiende verhaallijn met een niet
onaardige wending. Een sympathieke hoofdrolspeler (Jessie T. Usher).
Bella Thorne als medespeelster. En een geschifte tegenstander die voor
een aardige verrassing zorgt. En de minieme speelduur van nog geen 80
minuten waardoor de film dezelfde functionaliteit heeft als een zakje
paprika chips. ’t Is geen volwaardig voedsel maar als snel tussendoortje
vult het eventjes je hongerige maag. En het is ook nog eens verdomd
lekker. Alleen ontbrak er één cruciaal item. En dat is
geloofwaardigheid. Er zijn enkele ontwikkelingen die echt te gek voor
woorden zijn. En dat is niet alles. Er ontbrak ook een verrassend einde.
Een weergaloze ontknoping waardoor je al de nonsens en debiele
toestanden terstond vergeet. De ontgoocheling over de ontknoping hier
was dermate groot, dat de pluspunten die ik net opsomde in het niet
vallen. Spijtig, want er was toch veel moois te ontdekken.
Allereerst Bella Thorne. Tja, ik heb zo’n idee dat ik een boontje heb voor haar. Toen ik haar voor het eerst in actie zag in “Shovel Buddies”,
was ik meteen verkocht. Een beeldschone verschijning met een
lieftallige blik en een stel fonkelende ogen. Zonder aarzeling besliste
ik dan om alle films waar ze in speelde te kijken. Spijtig genoeg ben ik
dat voornemen uiteindelijk vergeten (zoals al mijn nieuwjaar
voornemens) en heb ik haar alleen nog eens kunnen bewonderen in het niet
zo denderende “I still see you”.
In eerste instantie had ik niet echt zin in deze film vanwege de
filmaffiche. Met die roze neonachtige titel moest ik direct denken aan “Cocktail”.
En dat was niet bepaald een film waar ik van onder de indruk was. Het
was pas toen ik de naam Bella Thorne ontdekte, dat ik geen seconde
twijfelde om deze te kijken. Nu weet ik dus ook dat de naam Bella Thorne
geen garantie is voor een denderende film.
Alles draait rond James (Jessie T. Usher), een beginnend acteur die
hoopt op een doorbraak (iets gewichtiger dan een handlanger in “Agents
of S.H.I.E.L.D” in ieder geval), en genoodzaakt is om een baantje aan te
nemen als taxichauffeur. Iets gelijkaardigs als de diensten van “Uber”.
Alleen is het hier de applicatie “Ride” die hem nieuwe klanten bezorgt.
En de eerste klant is de lieftallige Jessica (Bella Thorne) die een
avondje gaat stappen met enkele vriendinnen. Het geanimeerd gesprek
tussen hen maakte dat ze de sympathieke James uitnodigt voor een drankje
na zijn shift. Maar eerst moet James een zekere Bruno (Will Brill)
oppikken die een dusdanige arrogante houding aanneemt, dat je al van
meet af aan een antipathie ervaart voor deze man. Een doordrammer en
onaangenaam persoon die geen welbepaalde bestemming kan opgeven, vijf
keer gewezen wordt op het feit dat er geen meter is en dat tips of extra
geld niet aanvaard worden. En het is ook iemand die zo volhardend is in
zijn argumentatie dat hij James kan overtuigen om Jessica te vragen om
mee te gaan naar een party op Malibu (inclusief bubbelbaden).
Als alles er precies gemoedelijk aan toe gaat, met de nodige flauwe
grappen van Bruno’s kant, blijkt hij toch een heel andere planning voor
ogen te hebben. Voordat James en Jessica het beseffen, zitten ze in een
levensbedreigende situatie. Een spel van manipulatie en dominantie. Een
psychologisch kat en muis spelletje waarbij de beide onschuldige
bijzitters gedwongen worden om criminele feiten te plegen. Maar naarmate
de film vorderde, stapelden de onwaarschijnlijkheden zich op. James had
kansen genoeg om een einde te maken aan de dolle rit. Tot tweemaal toe
een joekel van een revolver in de handen gestopt krijgen en niet eenmaal
de bedreiger als schietschijf gebruiken? Bij mij zou die vent er al
uitgezien heb als een Zwitserse kaas met gaatjes. En het meeste moest ik
nog lachen met de verstopplaats die James en Jessica kozen. Het was
alsof ze wilden dat ze snel werden gevonden. Zo stupide.
Maar het is vooral de ontknoping die de gehele film als een plumpudding
in elkaar doet zakken. De enige reactie die bij mij opkwam was : “Is het dat?”.
Het is zo teleurstellend dat ik me afvroeg waarom ik eigenlijk de
moeite heb gedaan om de film helemaal uit te zitten. Gelukkig dat de
film een beperkte runtime kende. Maar net zoals Bruno, weet de film niet
welke richting het wil uitgaan. Kortom, een niet zo bijster goed
geslaagde film. En daar helpen de soms toch wel prachtige, nachtelijke
beelden van Los Angeles niets aan. Gelukkig dat Bella Thorne gecast
werd.
Korte Inhoud 
Post a Comment