I thought you'd retired.
No. No. No. No, we're-we're...
we're getting older, but we're not done yet.
Wat een nostalgie. “Stan & Ollie” is een trip naar een lang vervlogen tijd toen ik nog een ukkie was. Als ik dan vrijdagmiddag terugkwam van school, flikkerde ik mijn boekentas ergens in een hoek en werd de televisie ingeschakeld. Dan zapte ik (alhoewel, toen betekende dat gewoonweg opstaan om dan de juiste knop in te drukken) naar de zender ARD (of ZDF? Te lang geleden om het me te herinneren) om “Schweinchen Dick” te kijken. En vervolgens waren er altijd zwart/wit films met Buster Keaton, Harold Lloyd en Laurel & Hardy. Ik kan gerust zeggen dat dit het hoogtepunt van de week was. Iets waar ik naar uitkeek na een hele week mijn broek te verslijten in de schoolbanken. En met deze film was ik weer heel eventjes dat broekventje dat met bengelende beentjes in de zetel zat en begeesterd naar de kijkbuis staarde.
Ik zal maar direct met het meest in het oogspringende aspect van deze film beginnen. De twee acteurs Steve Coogan (Stan Laurel) en John C. Reilly (Oliver Hardy) lijken verdomd veel op het legendarische duo. Het leek wel alsof deze twee grapjassen terug springlevend waren. En ook al is er op vlak van humor veel veranderd, toch blijft het immens lollig om het gestuntel van Stan en Ollie weer eens te zien. En als je de film moet geloven, waren “De dikke en de dunne” in het werkelijke leven ook zo’n rampfiguren die in elke situatie voor hilarische momenten zorgden. Kijk maar eens hoe Stan ligt te worstelen met zijn bagage als hij bij het eerste kleine hotel in Engeland de receptie tracht te bereiken. Ook al zal een jonger publiek dit afdoen als aftandse en flauwe kolder, toch kon ik het niet laten om hierover eventjes te grinniken. Tja, zal wel met de leeftijd te maken hebben.
De basis van de film is een tour doorheen Engeland en Ierland. De glorierijke filmperiode van Stan & Ollie ligt op apegapen. Niemand is nog geïnteresseerd in de dolle fratsen van dit duo. En om toch nog (want de twee hebben al een gezegende leeftijd) een filmproductiehuis warm te krijgen om nog een allerlaatste speelfilm met hen te produceren, wordt een tournee langs Engelse theaterzalen opgezet. De start van deze tournee lijkt op de teloorgang van dit komische duo. Ze moeten overnachten in tweederangs hotels. En het aantal toeschouwers dat zich in de zaal bevindt, is ook niet om vrolijk over te worden. Een redelijk pover resultaat dus. Een duidelijk toonbeeld van vergane glorie. Kortom, het vermeend succes bleef uit ook al waren hun optredens een toonbeeld van routineus in elkaar gestoken sketches.
Het is pas als de echtgenotes van Stan en Ollie, Lucille Hardy (Shirley Henderson) en de Russische Ida Kitaeva Laurel (Nina Arianda), vanuit de V.S. de oceaan oversteken om hen te vergezellen, dat de spanningen oplopen. Een oud zeer over verloren kansen komt naar boven. En het is overduidelijk dat de beide vrouwen ook niet al te best met elkaar kunnen opschieten. De twee komieken zijn trouwens onafscheidelijk. Het lijkt soms wel een oud, getrouwd koppel die elkaars nukken en tekortkomingen verdragen. Het grappige is dat in het werkelijke leven de rollen anders verdeeld waren. In hun films was Stan meestal de kluns en dommerik die de helft van de tijd niet begreep wat er loos was. In werkelijkheid had Stan de touwtjes in handen en was hij diegene die op de bres sprong als het over contracten en gages ging. Hij was ook de bedenker van de sketches en schreef deze gedetailleerd uit. En hij bleef dit nog doen tot ver na Ollie’s dood.
Stan & Ollie waren meester in het verwerken van subtiliteiten. De details maakten het grappig. En velen (zoals Tommy Cooper, Benny Hill en Mr. Bean) zullen deze eigenschap ook gebruiken in hun werk. “Stan & Ollie” is op vele vlakken een uiterst komische film. Maar het is ook op een bepaalde manier een uiterst triestige film. Een lach en een traan liggen hier heel dicht bij elkaar. En het laatste dansje dat deze iconen van de stomme film op het laatste inzetten (wat medisch onverantwoord was voor Ollie), was de perfecte afsluiter. Een afscheidsdansje van een befaamd en geniaal duo. Onevenaarbaar en uniek in de geschiedenis van de komische film.
Korte Inhoud 
Post a Comment