T-34 (2018)
1941. Tweede luitenant Ivushkin is net afgestudeerd aan de Academie en wordt naar het front gestuurd. Daar moet hij een zelfmoordmissie beantwoorden - met een T-34-tank en een kleine bemanning moet hij voorkomen dat een dozijn nieuwe Duitse Wehrmacht-tanks een nabijgelegen dorp aanvalt. Wonderlijk genoeg slaagt hij erin, maar wordt helaas toch gevangen genomen. 1944: Ivushkin is gedurende drie jaar gevangen in een Duits concentratiekamp. De Wehrmacht wil zijn elitetankleiders trainen met behulp van gevangen Sovjet T-34-tank. Ivushkin krijgt het eerste commando aangeboden, samen met zijn oude bemanning. Hij is het daarmee eens, maar alleen omdat hij een gewaagde en goed geplande ontsnapping plant.
Genre : Oorlog
Land : Rusland
Cast
Alexander Petrov : Nikolay Ivushkin
Irina Starshenbaum : Anya Yartseva
Vinzenz Kiefer : Klaus Jäger
Regisseur
I'll give you another chance.
You choose and prepare a Russian tank crew.
On a designated day at the shooting range,
you show your science, to my cadets.
You won't have ammunition. Just your skill.
If you die ... you die as a soldier on the battlefield.
Ik vond dat het wel eens tijd was voor zo’n realistische WWII oorlogsfilm. Zo eentje waar heldenmoed en overlevingsdrang centraal staan. En waar je als het ware het kruit riekt en de ontreddering ervaart, alsof je er middenin zit. Niet zo’n film waar experimentele creaturen (zoals in “Overlord”) of Nazi-Zombies in verschijnen. En ik moet toegeven dat ik na het zien van de trailer van “T-34” (ja ja, ik weet wel dat ik altijd beweer dat ik ze mijd) wel enorm benieuwd was naar deze film. De trailer zag er fenomenaal uit. En ik wou toch wel eens weten of de gehele film doorspekt was met zo’n spectaculaire beelden. Of was de trailer weeral een samenraapsel van de betere gedeeltes van deze film? Geloof me. De film is van begin tot einde weergaloos boeiend en houd je gekluisterd aan je beeldscherm.
Maar het waren niet alleen de tankslagen die indruk maakten. Het gedeelte over het krijgsgevangenschap van Nikolay in een Duits concentratiekamp, was ook excellent te noemen. Alleen al de scène waar de trein, volgestouwd met “Prisoners of War”, aankomt in het kamp terwijl het stortregent, vond ik indrukwekkend. De wanhoop, moedeloosheid en uitzichtloosheid werden vervat in dat ene beeld langs die trein waar lijken uit de wagons vallen, het moment dat de schuifdeuren opengaan. Het is hier dat Nikolay uitgepikt wordt door kampcommandant Klaus Jäger (Vinzenz Kiefer) om een buitgemaakte T-34 op te knappen en gevechtsklaar te maken samen met een door Nikolay uitgekozen bemanning. De opzet is dat deze Russische tank ingezet wordt als schietschijf tijdens tankoefeningen van de Duitsers. Wat Klaus Jäger niet weet, is dat ze tijdens het wegruimen van de omgekomen voormalige bemanning, de Russen ook nog munitie vinden. En dat is dan de impuls voor Nikolay om tijdens zo’n oefening het hazenpad te kiezen en een poging te wagen om Tsjechisch Slowakije te bereiken.
In mijn jeugdjaren speelde ik dolgraag het gezelschapspel “Tankslag”. “T-34” deed me hier telkens aan terugdenken. Alleen was het verloop aan het spelbord wat vreedzamer. “T-34” is bikkelhard en laat zien hoe heroïsme het onmogelijke mogelijk maakt. En tussen al dat oorlogsgeweld door is er nog zelfs tijd voor wat romantiek tussen Nikolay en de Russische vertaalster Anya (Irina Starshenbaum) die dankzij haar privileges in het concentratiekamp voor Nikolay en zijn kornuiten van onschatbare waarde is. Ik bleef me alleen één ding afvragen. Wat impact had zo’n schampschot van een granaat op de bemanning in die tank? Is het de luchtdruk? Of is het de decibels die ontstaan? Want ik kan me voorstellen dat het toch een hels lawaai moet zijn. Alsof je in een bronzen klok zit waar men met een zware moker op inslaat. Een futiele vraag over een voor de rest excellente en impressionante Russische film.
Post a Comment