Life itself (2018)

Korte Inhoud

'Life Itself' volgt diverse personen in hun zoektocht in het leven en in de liefde. Zo zijn er Will en Abby die een relatie met elkaar aangaan. De liefdesverhalen beslaan zowel verschillende decennia, generaties als continenten waardoor ze zich afspelen in New York of pakweg op het Spaanse platteland. Allemaal zijn ze verbonden door een enkele gebeurtenis.

Genre : Drama/Romantiek
Land : VS/Spanje

Cast
Oscar Isaac : Will
Olivia Wilde : Abby
Olivia Cooke : Dylan
Antonio Banderas : Mr. Saccione

Regisseur
Dan Fogelman

Mijn mening

So, what does that tell us?
That the only truly reliable narrator is life itself.
But life itself is also a completely unreliable narrator
because it is constantly misdirecting and misleading us and taking us on this journey
where it is literally impossible to predict where it's gonna go next.

Af en toe kom ik zo’n film tegen die me weet te verrassen. In eerste instantie vroeg ik me af waar het eigenlijk over ging. Meestal neem ik dan een afwachtende houding aan en kijk dan hoe het verder verloopt. Indien er geen verbetering is op verhaalvlak en het allemaal bijster oninteressant blijft, wordt deze zonder pardon afgezet. Gelukkig gebeurt dit maar zelden. En in het geval van “Life itself” zeker niet. Naarmate de film vorderde werd het (voor mij althans) fascinerender. Voordat ik het wist zat ik verbouwereerd naar de aftiteling te kijken en dacht ik bij mezelf : “Wow, wat in hemelsnaam was dit”. Ik ben een druktemaker en notoire grappenmaker. Als een film me dan stil kan krijgen en achterlaten als van Gods hand geslagen, dan is dat toch een hele prestatie.

Achteraf was ik ietwat verbaasd over de negatieve commentaren met betrekking tot deze film. Ik begrijp wel dat er personen zijn die een allergie hebben voor tragedie, dramatiek en droefheid in films. Maar de salvo’s van tirades die afgevuurd worden, vind ik persoonlijk nogal overdreven. Ofwel is het mijn anarchistische natuur die in opstand komt. Om “Life itself” nu de titel “Slechtste film van het jaar” te geven, is toch wel echt kort door de bocht. Ik veronderstel dat men dan alleen de crème de la crème op gebied van film heeft bekeken dat jaar. Ik durf toch wel echt toegeven dat ik veel slechter heb gezien vorig jaar. Het lijkt alweer zo’n sneeuwbaleffect te zijn nadat er enkele recensies van vooraanstaande filmcritici zijn verschenen. En uitdrukkingen als “semi-intellectueel”, “filosofisch geneuzel” en “overdreven melodramatisch” worden overmatig overgenomen zodanig dat het wel op een wij-tegen-zij situatie lijkt. Een acuut geval van navelstaarderij? Of zijn het allemaal mannelijke critici die, net zoals Dan Fogelman liet ontvallen in een interview, een bloedhekel hebben aan emotionele films? Misschien een verdedigingsmechanisme om niet het verwijt te krijgen dat hun stoere torso teveel vrouwelijke hormonen herbergt. Maar ja. Als je je alleen toespits op de juistheid van tijdslijnen en de juiste inkleding van de verschillende tijdsvakken, verlies je misschien oog voor het groter geheel.

Ik ben er wel heilig van overtuigd dat onder die notoire critici er enkelen zijn die onbewust in bepaalde zaken geloven die perfect zouden passen in de context van deze film. Is het niet zo dat men in de volksmond spreekt over een soulmate die ergens in de wereld rond paradeert? Dat er ergens een welbepaald persoon leeft die perfect bij je past? En is karma ook niet zo’n term die te pas en te onpas wordt gebruikt? Of dat toeval niet bestaat? Of bestaat het toevallig wel? En dan het toppunt van mysterieuze kracht waar miljoenen in geloven. Het goddelijke dat over ons waakt en ons leven stuurt. Wedden dat er onder die opiniestukschrijvers er enkele zijn die deze termen al eens heeft gebruikt? Of zelfs wekelijks zijn communiezieltje wil redden door de kerk plechtig te betreden? Tja, ik niet dus. Ben ik te realistisch? Te argwanend? Kan zijn. Maar dat een samenloop van omstandigheden en lotsbestemmingen de basis kunnen vormen van een verhaal zoals “Life itself”, daar geloof ik wel in.

Zonder twijfel is het eerste hoofdstuk die met de meeste impact. Een hoofdstuk vol verwarring, psychologische ontreddering en trauma. Maar ook vooral een hoofdstuk over eeuwige liefde. Het vinden van die ene welbepaalde persoon die onvoorwaardelijk bij je past. Will (Oscar Isaac) en Abby (Olivia Wilde) zijn zo’n koppel. Het levend bewijs van de bekende spreuk over het potje en het dekseltje. Totdat Abby op een dag Will verlaat waarna Will’s leven ogenblikkelijk een ware puinhoop wordt. Een ruïne die gerestaureerd moet worden met de hulp van een psychologe. Het is een hoofdstuk waarbij de verhaallijn zich op een ingenieuze wijze kronkelt rond Will’s verleden en heden. Met en zonder Abby. Met en zonder levenswil. Een hoofdstuk vol flashbacks. Een hoofdstuk dat ingeleid wordt door Samuel L. Jackson die de “onbetrouwbare verteller” voorstelt. Het onderwerp van Abby’s thesis. Maar tegelijkertijd een personage uit een scenario die Abby en Will samen gingen schrijven. “A husband and wife Tarantino”. Daarom dat Samuel L. Jackson zijn “Pulp Fiction” intonatie gebruikt. En dan zijn er sommigen die beweren dat zijn bijdrage er verder weinig toevoegt aan het verhaal. tja, je moet het wel willen zien dan.

Het hoofdstuk eindigt met een schok. Een slag van een voorhamer als het ware. En vanaf dan begint het verhaal zich intercontinentaal te verspreiden. Van de rebelse Dylan (Olivia “Me and Earl and the Dying Girl” Cooke), eindresultaat van de wonderbaarlijke liefde tussen Abby en Will, wiens leven gedomineerd wordt door sterfgevallen. Naar Spanje, waar de rijke olijfoliefabrikant Mr. Saccione (Antonio Banderas) zijn levensverhaal verteld aan één van zijn landarbeiders Javier Gonzalez (Sergio Peris-Mencheta). En ook al hebben deze twee verschillende stambomen initieel niets met elkaar te maken, smelten de beide verhaallijnen op een verbijsterende wijze samen. Maar dat moeten jullie maar zelf ontdekken hoe het geheel samenhangt.

Het enige zwak punt wat ik zou kunnen aanhalen is de voorspelbaarheid op een bepaald moment. Aanvankelijk begrijp je er niets van. Eens dat punt voorbij, zie je al waar het naartoe gaat. Als ik een muggenzifter was, zou ik dit gebruiken om “Life itself” met de grond gelijk maken. Maar het inventief verhaal en het soms toch wel excellente acteerwerk van een groep uitstekende acteurs, laten dit in het niets verdwijnen. Misschien lijkt het allemaal wel kommer en kwel. Alsof het werkelijke leven alleen maar treurnis en ellende voortbrengt. Waar men de ene tegenslag na de andere meemaakt. Iedereen heeft in zijn leven slechte periodes en emotioneel zware ervaringen. Maar misschien is de boodschap ook dat er altijd licht is aan het einde van de tunnel. Ik geloof niet in toeval of het lot. Ik geloof niet in een hemelse macht die ons leven bepaald en de route uitstippelt in ons leven. Maar geef toe. Zoals het verhaal hier verliep, zou toch in werkelijkheid ook kunnen voorkomen. Spijtig genoeg is het leven inderdaad soms een onbetrouwbare verteller.