Monsters (2010)

Korte Inhoud
6 Jaar geleden ontdekte NASA mogelijk buitenaards leven in ons zonnestelsel. Een sonde werd gelanceerd om monsters te nemen, maar deze stortte neer in Centraal Amerika. Kort daarna werden nieuwe levensvormen gesignaleerd en half Mexico wordt onder quarantaine geplaatst en afgesloten als "GEINFECTEERDE ZONE". Tot op heden trachten de Amerikaanse en Mexicaanse militairen deze indringers onder controle te houden. Het verhaal begint als een Amerikaanse journalist er mee instemt om een toeriste te escorteren naar de veilige Amerikaanse grens.

Genre : SF/Drama
Land : UK

Cast :
Scoot McNairy : Andrew Kaulder
Whitney Able : Samantha Wynden

Regisseur :
Gareth Edwards

Mijn mening

Postapocalyptische toestanden in films trekken doorgaans mijn aandacht en kunnen mij in het algemeen bekoren. Het moet daarom niet noodzakelijk zo zijn dat je het overgrote deel getrakteerd wordt op beelden van destructie en in horden aanstormende buitenaardse wezens of door één of ander virus gemuteerde zombies. Maar deze film was nu wel echt een zenuwtergende trage film dat meer op een road movie leek of een reisverslag op Travel-channel dat gegoten werd in een cinematografische vorm.

Het overgrote deel van de film wordt gebruikt om te laten zien hoe de 2 hoofdpersonages, een persfotograaf en de dochter van de krantenmagnaat die op een of andere manier in Zuid-Amerika is terechtgekomen, zich van plaats naar plaats begeven om het veilig Amerika achter de immense muren te bereiken. Deze reis-beelden worden dan nog afgewisseld met beelden van het mijmerend voor zich uit staren naar de einders, mooie natuurbeelden en sfeerbeelden, gebrekkige conversaties met de lokale bevolking en het samenspel met soms tot lachens toe uit de rol vallende Mexicaanse militairen en huurlingen.

De monsters zelf komen bij momenten in beeld. Ofwel in een CNN-achtige manier op televisiereportages en uiteindelijk in close-up op het einde van de film. Verder waren er alleen walvisachtige geluiden te horen in de verte. Zelf zagen de buitenaardse wezens er uit als rondlopende inktvissen op stelten met een arsenaal aan discobollen op hun lichaam geplakt. Qua uiterlijk was het nogal iets dat in films uit de jaren 60-70 voortkwam. Niet bepaald angstaanjagend. Het acteerwerk was bij momenten ontroerend , maar meermaals enerveerde het mij enorm. De dochter Samantha is een echte spetter en lijkt zich voort te bewegen als een model in die rimboe. Haar acteerwerk blijft beperkt tot innemend glimlachen, ontroerd een traan wegvegen en in totale verwondering rond te lopen. Een soort Paris Hilton maar dan zonder kapsones en iemand die ondanks haar verloving wel enorm snel gevoelens krijgt voor een andere. De fotograaf Andrew is dan een van zelfvertrouwen uiteenspattende kerel die constant grappig probeert te zijn en vreselijk doorzichtige pogingen doet om in de gratie te vallen van zijn lieftallige reisgenote.

5000$ Spenderen aan een ferry ticket en dan deze ferry niet kunnen nemen omdat meneer de fotograaf met zijn zatte kloten in bed was terechtgekomen met een inlandse schone, die het paspoort heeft gestolen, leek me zo stupide dat ik het zelfs niet kon geloven. Ze waren dan genoodzaakt om 10000$ neer te tellen om de meer gevaarlijke weg over land te nemen.

Het einde aan het tankstation was dan het hoogtepunt van de film waaruit dan ook blijkt dat de buitenaardse wezens al de geïnfecteerde zone hebben verlaten. Leek me ook niet moeilijk met zo'n doorgangspoort in die immense muur. Ik kreeg een "Close encounters of the Third Kind"-gevoel bij dat tankstation en verwachtte dat de buitenaardse wezens elk moment zouden uitbarsten in een samenzang nadat ze zich gevoed hadden met het licht en elkaar innig omarmd hadden. De film was dus wel redelijk ontgoochelend voor mij , maar Mexico ziet er wel bij momenten prachtig uit .....