I am number Four (2011)

Korte Inhoud
De tiener John Smith is op de vlucht voor een bende wrede vijanden die gezonden werden om hem te elimineren. Hij moet telkens zijn identiteit veranderen en van stad naar stad verhuizen met zijn beschermer Henri. In een klein stadje in Ohio ontdekt John zijn krachtige nieuwe gaves, zijn eerste liefde en een verbinding met anderen die ook hetzelfde lot delen.
Genre : SF/Romantiek
Land : USA

Cast :
Alex Pettyfer : John Smith
Timothy Olyphant : Henri
Teresa Palmer : Nummer 6
Diana Agron : Sarah Hart

Regisseur :
D.J. Caruso

Mijn mening

Grease in space

Zonder enige voorkennis deze opgezet. Uiteindelijk is het niet een echte hoogvlieger, maar dan ook weer niet zo verschrikkelijk slecht. Dat de makers op "safe" gespeeld hebben, is wel overduidelijk. Het is uiteindelijk een mix van een high-school tiener film en een tweederangs softcore SF. Het high-school gedeelte bevat alle cliché ingrediënten : de jock (quarter-back natuurlijk), een cheerleaderke , een nerd die constant wordt lastigvallen door de binken van de school, de nieuweling die er niet onaardig uitziet maar toch wordt bekeken alsof hij buitenaards is (wat een toeval). De nerd zal natuurlijk worden bijgestaan door de nieuweling. De nieuweling en de cheerleader zijn natuurlijk aan elkaar verknocht bij de eerste oogopslag (smelt,zucht,zwijmel ...) en we voelen al een romantische liefdesrelatie opborrelen. Hiermee hebben we dan al de grootste doelgroep bereikt nl. de giechelende tienermeisjes.

Nu dit nog aanvullen zodanig dat die hun wederhelft ook aan hun trekken komen in de bios. De nieuweling is één van de overlevenden (Nr.4 uiteraard van in totaal 9) van de planeet Lorien die uitgeroeid werden door de Mogadorians. Deze op de uit Star Wars lijkend Sith's, zitten deze Lorianen (Loriethers,Loriers... ???) op de hielen om ze voor een voor mij onverklaarde reden, uit te roeien. Natuurlijk was er in het oneindige universum juist alleen maar de planeet Aarde waar ze zich konden verschuilen. En daar wordt dan de strijd aangebonden tussen deze 2 buitenaardse rassen.

Blijkbaar gaat het dus om een verfilming van een boek. Voor mij is een degelijke verfilming zodanig dat , ondanks het niet lezen van het boek, men toch nog kan volgen en uiteindelijk weet waar het om gaat. Deze verfilming laat echter zoveel onbeantwoorde vragen : wat is dat verdomde kistje, waarom moeten ze in die volgorde worden geëlimineerd , wat is de betekenis van de kettingkjes...

Positieve dingen zijn er natuurlijk ook wel. Alex Pettyfer speelt een degelijke vertolking, Diana Agron is een beeldschone verschijning en Nr. 6 (Teresa Palmer) is helemaal om op te eten. De Mogadorians zijn van tijd enorm grappig en de film bevat ook nog andere grappige dialogen :
Sheriff James: Who the hell are they?
Mark James: Big-ass linebackers?
Persoonlijk vond ik het einde van de film redelijk geslaagd qua effecten en actie. Zelfs de opgezwollen hond die het tegen de vleermuisachtige hellehond moest opnemen in de douches, vond ik best te pruimen.

Conclusie : een simpel tiener feelgood-film met een portie SF-actie.