Blended (2014)

Korte Inhoud

Lauren en Jim ervaren een vreselijke blind date met elkaar. Bij toeval komen ze elkaar later weer tegen tijdens een vakantie in Afrika, waar ze elkaar alsnog leuk beginnen te vinden.

Genre : Komedie
Land : VS

Cast :
Adam Sandler : Jim
Drew Barrymore : Lauren
Wendi McLendon-Covey : Jen

Regisseur : Frank Coraci

Mijn mening

“I got a girl for you. A blond girl from my dance class.
Slightly chubby. But when you start to move, all that is worth it.
That big woman can make you move like a hurricane”

Ben je een echte liefhebber van romantische komedies ? Of van films waar alles mis gaat en de situatie zich dan als bij wonder toch herstelt ? Of eentje waar een nogal sullig uitziende dochter plots transformeert in een sprookjesachtige dame waarna één of andere stoethaspel die er eerst niks van moest weten, er nu achteraanholt met zijn kwijlende tong tot op de vloer ? Of zo’n kolderkomedie waar eigenlijk aan de lopende band flauwe moppen worden opgevoerd die, zelfs als je ze samenvoegt, met moeite erin slagen om een glimlach op je gezicht te toveren ? Of kijk je al uit naar die bepaalde film waar er weeral iemand in meespeelt met de naam Dick en je dan al op voorhand weet welke olijke grappen en grollen er hierover worden gemaakt ? Halleluja ! Dan is “Blended” echt wel een film voor je, die al deze eigenschappen bevat en je dan ook nog eens tijd bespaart. Niet nodig om op zoek te gaan en ze allemaal te bekijken, want ze hebben (de genieën) dit allemaal in één film gegoten. Schitterend.

Adam Sandler. Geliefd in Amerika. Hij staat echter niet in mijn lijstje met favoriete komedianten. Ik heb altijd een gevoel alsof hij met tegenzin staat te acteren en dan maar zoutloze oneliners bedenkt om iedereen tevreden te stellen. Een eenzame glimlach hier en daar kan er nog wel vanaf. Maar tranen lachen bij Sandler’s films is onbestaande. Ik denk zelfs dat een avondje Sandler films voor mij desastreuze gevolgen zou kunnen hebben op medisch vlak. Chronische diarree of acute appelflauwte …

“Blended” is dus weeral zo’n voorspelbare feel-good film waar twee alleenstaande personen elkaar ontmoeten, elkaar niet kunnen uitstaan en elkaar toch vinden op het einde, zodanig dat iedereen in elkaars armen kan vallen. Happy end met een grote “H”. De chemie tussen de twee is ver zoek in het begin. Natuurlijk is de oorzaak een resem misverstanden zoals naderhand blijkt. Door een speling van het lot (Dick blijkt over een kroostvrij gezin te beschikken. De subtiele associatie tussen dit fenomeen en de voornaam opgemerkt ?) vertrekken de twee zich-hatende personages naar Zuid-Afrika om zich daar met hun gezin tegoed te doen aan een rustgevende vakantie. Dat is dan wel al het eerste positieve wat ik kan bedenken over deze film. De beelden van dit avontuurlijk en primitief Afrika zijn schitterend. De Afrikaanse savanne met zijn wilde dieren en zijn prachtige zonsondergang. Maar voor zulke beelden bestaat er al zoiets als National Geographics.

Tot hun ergernis botsen ze daar natuurlijk op elkaar, zijn ze verplichte eenzelfde suite te delen en moeten ze ook nog eens samen aan dezelfde tafel avondeten. Vanzelfsprekend zit er dan aan die tafel het typische koppeltje dat telkens opgevoerd wordt in dit type film : een waarschijnlijk gescheiden, luidruchtige kerel op rijpere leeftijd met in zijn gezelschap een jonge deerne met een boezem waar ruim plaats is voor enkele bloempotten en daardoor de noodzaak van een balkon op het appartement overbodig is. Natuurlijk wordt met deze 2 aanhangsels duchtig wat afgeschud, tot groot jolijt van één van de zoontjes die in het “blote-blaadjes-onder-het-bed” stadium zit. En dan zijn we klaar voor het begin van een aaneenschakeling van genante situaties, kinderachtige onderbroekenlol, vertederende knuffelmomenten met schattige tienermeisjes, het verplicht opvoeren van menselijke emotionele bindingen die langzamerhand zich ontwikkelen en een spetterend einde waar alles in de juiste plooi valt.

Meest ergerlijke in deze film : het te pas en te onpas verschijnen van de Afrikaanse charmezanger Nickens. Vooral tijdens de basketbalwedstrijd was het echt een beschamende vertoning. Het lijkt wel een bende Muppets die opduiken en een relaterend lied aanzetten. In hun plaats had ik ze op een lokale olifant vastgebonden, een reusachtig vuurpijl in het achterste van de olifant gepropt zodanig dat deze na het ontsteken hiervan alras zou verdwijnen in de brousse met dat armtierig orkest erbij.
Meest positieve uit de hele film : de verschijning Drew Barrymore. Zo vanzelfsprekend acteren en charmant overkomen is weinige gegund. Ze heeft nog steeds dat lieflijke gelaat zoals in “E.T.”. En ik moet dan uiteindelijk toegeven dat ze samen met Adam Sandler een perfect koppeltje vormt.

Over Adam Sandler kan ik kort zijn. Hij is een imitatie van zichzelf. Hij speelt hetzelfde typetje zoals in al zijn films : een klungelige zielige vent die soms wel boers overkomt maar uiteindelijk door zijn droge humor en zijn schijnbaar kwetsbare persoonlijkheid toch erin slaagt om leden van het vrouwelijk geslacht te behagen. Een herhaling dus. En dat is ook iets dat steevast misbruikt wordt in deze film : het eindeloos herhalen van dezelfde flauwe mop (het stoten van een onschuldig hoofdje, het verkeerd uitspreken van de achternaam …) totdat je naar het scherm wilt schreeuwen “Jaaaaaahaaa, we snappen het ….”.