How I live now (2013)

Korte Inhoud
De vijftienjarige Elizabeth uit New York wordt door haar vader en stiefmoeder naar familie in het Engelse platteland gestuurd. Daar ontmoet ze haar neven Osbert, Isaac en Edmond, nichtje Piper en haar tante Penn. Met deze mensen ontstaat na een moeizame start een speciale band. Ze wordt al snel verliefd op Edmond. Als de derde wereld oorlog uitbreekt, valt de familie na een evacuatie uiteen.

Genre : Actie/Drama/Romantiek
Land : UK

Cast :
Saoirse Ronan : Daisy
Harley Bird : Piper
George MacKay : Eddie
Tom Holland : Isaac

Regisseur : Kevin MacDonald

Mijn mening

“You just gotta take that bad thing.
You take it. You put it in a box.
You close the lid, you look up and you focus on your goal. Okay ?
Because that's what you have to do now.
You have to look up and focus on your goal ! “

Wat een indrukwekkende,beklijvende en toch wel deprimerende film. Een verfilming van de gelijknamige roman geschreven door Meg Rosoff. Ik had geen flauw idee waarover deze film zou gaan. De eigenlijke reden waarom ik deze film wou zien, is het feit dat Saoirse Ronan de hoofdrol speelde (Ik weet. Ik ben een beetje bevooroordeeld). Ik zag haar voor het eerst spelen in "Hanna" en was onmiddellijk betoverd door haar naturelle uitstraling en de professionaliteit die ze toonde in haar acteren. Alsof ze al een doorgewinterde oude rot in het vak was. Toen ik ze zag schitteren in “Byzantium” en “The Host” (alhoewel deze laatste een beetje te melig was) was het voor mij overduidelijk dat we nog veel mooie dingen zouden zien van deze frêle jongedame. En “How I live now” mag gerust bijgeplaatst worden in die galerij van prachtvolle en in hun opzet geslaagde films. Ondanks het ietwat depressief onderwerp.

Het is al een hele tijd geleden dat een beklemmend gevoel over mij heen kroop tijdens het bekijken van een film. Een gevoel waarbij je beseft dat datgene wat getoond wordt niet helemaal fictie is en eigenlijk nog steeds als een zwaard van Damocles boven ons hangt. Hetzelfde gevoel had ik ongeveer 30 jaar geleden na het zien van “The Day after”. Een verontrustende film over de gevolgen van een nucleaire oorlog en de vreselijke naoorlogse toestand. Het was de tijd van de “koude oorlog” waarbij het wel leek alsof de twee grootmachten heel hun arsenaal aan kernraketten op elkaar gericht hadden en er elk moment door een zenuwachtige reactie een mondiale kernoorlog kon uitbreken. Men had toen (en ik twijfel er niet aan dat dit nog steeds zo is) een voorraadje kernkoppen die voldoende waren om de planeet aarde een triljoen keren op te blazen en te herleiden tot wat ruimtestof. En wij erbij natuurlijk. Na het zien van “The day after” was het eerste wat in mij opkwam : “Shit, ik hoop dat het nooit zover komt ….” In de huidige maatschappij is deze dreigende situatie niet meer zo acuut en staat het niet meer zo centraal in de actualiteit. Dat wil niet zeggen dat het nooit kan gebeuren.

Door “How I live now” kwamen exact dezelfde gevoelens terug naar boven. Weer die “Shit laten we hopen dat dit nooit realiteit wordt …” reactie. Mede dankzij de indruk dat je precies zelf de gebeurtenissen meemaakt. En ondanks dat grauw en grimmig toekomstbeeld was deze film op alle vlak een lust voor het oog. De verhaallijn die door de soberheid van beelden perfect tot zijn recht komt. Geen bewust toegevoegde sensationele beelden van bominslagen of verminkte slachtoffers. Alleen het subtiel tonen van een schokgolf, de dreigende sfeer tijdens de het optreden van de militairen en de wrede terreur die een oorlog met zich meebrengt. Dit alles in een artistieke kadrering waardoor het soms moeilijk was te geloven dat er zich op korte afstand vreselijke wantoestanden voordeden. Een prachtige morgen met een smaakvol zicht op het omliggende glooiende landschap deed de lelijkheid van de aankomende oorlog verdwijnen. Schitterend.

Naast de fotografische kwaliteiten was er de sublieme cast met Ronan voorop. De transformatie van een aanstellerig, verwend, alternatief uitziend en redelijk geschift meisje naar een vriendelijk, openhartig, zichtbaar van het leven genietend en verliefd meisje was redelijk voorspelbaar. De vertolking van Ronan (Daisy) was van uitzonderlijk hoog niveau. Haar natuurlijke schoonheid,haar zelfzekere houding en haar intense blinkende ogen geven het sublieme acteren nog een meerwaarde. Haar acteerprestatie is bewonderenswaardig en geloofwaardig. Een magistraal portret van een getormenteerde tiener met enerverende,zeurderig stemmen in haar hoofd en een lading zelfbeklag die ze mee torst. Waarschijnlijk het resultaat van de traumatische ervaring in haar jonge verleden. De rebelse en woedende buien die langzaamaan wegebben en plaatsmaken voor een verliefd,bedeesd meisje dat terug levensvreugde ontdekt. Om dan zich te ontpoppen als een reddende engel die serieus wat cursussen “Overleven” achter de kiezen heeft en zich ontfermt over haar kleine nichtje. Zelfs de liefdesrelatie (volgens mij trouwens een verboden relatie) werd subtiel aangepakt en was voor mij dan ook niet echt storend. Het diende voor hen als een strohalm om zich aan vast te houden.

Maar niet alleen Ronan schitterde in haar rol. Ook de andere jeugdige acteurs waren perfect gecast en droegen hun steentje bij om het realistisch te maken. Het begon allemaal redelijk traag en onduidelijk. Maar zodra Daisy arriveert bij haar verre familie en ze opgenomen wordt door haar neven en nichten in de dagelijkse beslommeringen van het leven op het platteland, schakelt de film in een hogere versnelling. Harley Bird (Piper) is verbluffend goed voor haar leeftijd. Een soort Engelse Shirley Temple op survival tocht. En Tom Holland (Isaac) heeft dat onschuldig jongensachtige. Prachtprestaties .

Deze film gaat niet over het tonen van spectaculaire beelden en actierijke scènes tijdens een oorlog. Hier gaat het over de naweeën van zo’n oorlog, de soms schrijnende toestanden waarin overlevenden terechtkomen, de dagelijkse strijd om te overleven en hoe vervangbaar wij als onschuldige burgers wel zijn in de handen van een regerend overheidsapparaat. Ondanks de sobere beelden is het op bepaalde momenten toch aardig spannend en wreed. Een onderwerp als dit maakt dan ook meer indruk op mij dan films over een dodelijke epidemie, zombie-achtige toestanden of wat voor natuurkundige catastrofe ook. Ondanks het totaal gebrek aan degelijke informatie waardoor je een beter inzicht zou krijgen in de situatie, is de boodschap overduidelijk : liefde overwint alle obstakels en zolang je je focust op datgene wat belangrijk is, is niets onmogelijk om te verwezenlijken. Laten we hopen dat het gezond verstand blijft zegevieren in onze maatschappij !