Maleficent (2014)

Korte Inhoud
De Disney-klassieker 'Sleeping Beauty' vanuit het perspectief van de boze heks Maleficent, de heks die op de geboortedag van 'Doornroosje' een vloek uitspreekt dat het meisje zich op haar zestiende zal prikken aan een spinnewiel en zal sterven. Hoe komt het dat ze zo hard en meedogenloos is geworden en waarom heeft ze het jonge babyprinsesje eigenlijk vervloekt?

Genre : Avontuur/Familie/Fantasy
Land : VS

Cast :
Angelina Jolie : Maleficent
Sharlto Copley : Stefan
Elle Fanning : Aurora

Regisseur : Robert Stromberg

Mijn mening

“Before the sun sets on her sixteenth birthday, she will fall into a sleep like death!”

De allereerste bioscoopfilm die ik gezien heb (zover als ik het mij kan herinneren) was de originele Walt Disney film "Sneeuwwitje en de 7 dwergen" toen ik ongeveer 6 jaar was. Het was in zo’n minuscuul muf dorpsbioscoopje. Het pre-smartphone tijdperk zodanig dat je nog kon genieten van een film zonder het gevoel te hebben dat je in één of andere discotheek zat met al die lichtschijnsels. Wat me wel is bijgebleven is de impact dat die film op me had. Misschien is daar wel mijn liefde voor het medium film ontstaan. Op latere leeftijd verslond ik kilo’s boeken. Vooral het fantasie genre sprak me aan, zoals Terry Pratchett, Feist, Terry Goodkind en Tolkien (natuurlijk) die beschreven. Als het over een mythologische en magische wereld ging, bevolkt met dwergen, reuzen, magiërs en ridders, dan was ik uren zoet in deze imaginaire omgeving. De filmwereld palmde mij ook in met prachtige films zoals "Willow", "Lord of the Rings" of "The Chronicles of Narnia". Ik moet zelfs met rode kaken toegeven dat ik stond te popelen als een tiener om de eerste Harry Potter film te zien. En tegenwoordig, als vader zijnde, geniet ik samen met mijn 2 peuters van "Frozen" en oude Walt Disney klassiekers. Om het kort te maken: Ik hou wel eens van zo’n verfilmd sprookje!

"Jack the Giant Slayer" en "Snow White and the huntsman" konden me al bekoren. De eerste door de prachtige SE’s en de indrukwekkende reuzen. De tweede film door de bende grappige dwergen. Spijtig genoeg was de expressie op het gezicht van Kristen Stewart weeral van hetzelfde niveau als een doorsnee pannenkoek, waardoor deze film me iets tegenviel. En dat is nu eens het meest geslaagde deel van "Maleficent" : de brede waaier van expressies die Angelina Jolie hierin demonstreert. Geen discussie mogelijk. Ze was geknipt voor deze rol. Die zachte blik tijdens ontspannen, liefdevolle momenten. De dreigende, onverzettelijke blik tijdens een confrontatie. Die allesvernietigende boosaardige blik op het moment dat ze verraden en gekrenkt achterblijft. Zowel op expressief gebied als in lichaamstaal geeft Jolie hieraan vorm op een fantastische manier. Die glinsterende ogen, die scherpe jukbeenderen en die demonische lach. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen over Angelina Jolie, maar dit is echt een prachtige vertolking.

Iedereen kent het verhaal van Doornroosje, dus is het een beetje zinloos om dit hier samen te vatten. Maar als je er vanuit gaat dat dit een doodgewone verfilming is die niet afwijkt van het origineel verhaal, dan vergis je je. Ditmaal hebben ze het vanuit een heel andere invalshoek bekeken, en ik moet toegeven dat je het uiteindelijk resultaat redelijk geslaagd mag noemen. Allereerst al de aanloop naar het relaas van Doornroosje was schitterend. Alhoewel het begin me wel iets te veel liet denken aan het intro-filmpje van ‘Settlers’ en het er nogal cartoonesk en getekend uitzag, verdween dat gevoel bijna onmiddellijk op het moment dat je de Moors binnentreedt. Een magisch land dat grenst aan de menselijke beschaving en waar alleen vrede en geluk heerst, en men de menselijke karaktertrekken hebzucht en jaloezie niet kent en niet begrijpt. Een sprookjesachtig landschap dat bevolkt wordt door allerhande wonderbaarlijke figuren, waaronder de kleine (maar toch machtig) fee Maleficent die in een enorme boom woont. Dat zij door achterbaks verraad uiteindelijk uitgroeit tot de boosaardige en wraakzuchtige heks, is wel een heel creatieve hersenkronkel die de filmmakers hier hebben gebruikt. En ook de ontknoping (voordat het varkentje met een lange snuit verschijnt…) wijkt wel enigszins af van het oorspronkelijk sprookje. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik het wel uitermate boeiend en uniek vond.

Over de vertolkingen kan ik kort en bondig zijn. Er is maar één magistrale vertolking in "Maleficent" en dat is Jolie. Heel de film draait rond dit personage en wordt (ik kan het niet genoeg zeggen) door haar op een meesterlijke en professionele manier naar voren gebracht. Een innemend en vriendelijk personage aan het begin, die vastberaden de Moors verdedigt tegen het machtsgeile buurland, die vervolgens transformeert in een akelige, boosaardige heks met een duivels lachje. De meest tot de verbeelding sprekende scènes waren de veldslag bij de Moors en het doopfeest. Vervolgens zie je ze langzaam veranderen in een begripvol wezen met wroeging. Voor eens had ik medelijden met de booswicht uit een sprookje en voelde ik sympathie voor haar.

De overige leden van de cast werden door deze glansvertolking van Madame Jolie herleidt tot nietszeggende rollen die noodzakelijk waren voor het verhaal. Elle Fanning deed het niet slecht als Aurora (Doornroosje) maar werd eigenlijk na een tijdje irritant met haar onschuldig gegiechel de hele tijd. Sharlto Copley was overtuigend als de naar macht hongerende koning Stefan. En de 3 toverfeeën die de taak kregen om over Aurora te waken tot haar 16de verjaardag, zagen er niet uit toen ze nog mini waren, maar zorgden wel voor de humoristische noot. De enigste die een beetje uit de schaduw van A. Jolie kon treden was Sam Riley als Diaval, maar dat kwam dan wel ten dele door de geslaagde effecten wanneer hij weer transformeerde in een paard of draak.

En dan komen we bij het tweede uiterst belangrijke gedeelte van deze film: de speciale effecten. Deze waren bij momenten overdonderend geweldig: de natuur in de Moors, de creaturen die daar aanwezig waren, de veldslag met de tot leven komende bomen (deed me direct denken aan ‘The Ents’ uit TLOTR), de draak en de vliegkunsten van Maleficent zelf. Adembenemend en prachtig gewoonweg. Dat moet dan ook wel met een budget van pakweg $200 miljoen en met Stromberg als regisseur die als geen andere het vak van visuele effecten kent.

Een entertainende film dus met een magistrale vertolking. Niks negatiefs dan? Ach ja, het is allemaal weer zo zoetsappig en voorspelbaar. Je voelt dadelijk welke richting het uitgaat en hoe de ontknoping zal verlopen. Hoogst origineel is het niet en de verrassende wending is eigenlijk toch vanzelfsprekend. Maar het is lang geleden dat ik zo ondergedompeld ben in een sprookjesachtige sfeer en dat ik eventjes vergat dat ik die leeftijd al voorbij was waarbij je nog in alles geloofde. Ik geloofde er weer in voor 97 wonderbaarlijke minuten.