The preppie connection (2015)

Korte Inhoud
Toby is een beursstudent aan een elite kostschool. Hij smokkelt onversneden cocaïne in kleine hoeveelheden en voorziet jongeren van de drugs. Maar de zaken lopen uit de hand wanneer hij een internationale drugshandelaar wordt, een bezoek brengt aan Colombia en een gedurfde deal aangaat met een kartel voor een waarde van 300.000 dollar...

Genre : Drama
Land : VS/Puerto Rico

Cast :
Thomas Mann : Tobias Hammel
Lucy Fry : Alex Hayes
Logan Huffman : Ellis Tynes

Regisseur : Joseph Castelo

Mijn mening

"Stay invisible. Stay out of sight.
That was the plan."

Toen ik in de tijd de film “Christiana F. – Wir kinder vom Bahnhof Zoo” (met in de soundtrack een magistrale Duitse versie van “Heroes” door Bowie ) voor ogen kreeg, had ik à la minute een heilige schrik voor de drug heroïne. De impact die deze film op me had, was onbeschrijfelijk en zorgde ervoor dat ik me voornam om nooit van zijn leven hiermee te beginnen. Het beeld dat ik kreeg over cocaïne na het zien van “The preppie connection”, was dat van een onschuldige party drug die alleen bestemd is voor de yuppie-jeugd van tegenwoordig. Het lijkt een niet zo gevaarlijke maar wel een geldverslindende drug. Om eerlijk te zijn vind ik dit angstaanjagend. Dat schets zo’n beetje mijn gevoel over deze film : een doorsnee film gebaseerd op een waargebeurd verhaal die geen blijvende indruk nalaat.

Alles draait rond Tobias (Thomas “Me and Earl and the dying girll” Mann), een tiener uit een niet zo gefortuneerde familie die onder druk van zijn moeder (Amy Hargreaves) zijn schoolcarrière begint op een eliteschool. Zijn medestudenten waren van het meer geprivilegieerde type die zich geen zorgen maakten over hun studieresultaten. Als je ouders over een rijkelijk gevulde bankrekening beschikken en je afgezet wordt in een peperdure limo, dan is dit wel het laatste waar je je zorgen over maakt. Ik veronderstel dat subtiel beloofde sponsoring door de rijke familie wel zal helpen. Tobias voelt zich een buitenstaander. Een parasiet zonder geld die het waagt om zich te mengen met de bourgeoisie. De dag dat hij een bende van die rijke ettertjes helpt om hun straf te ontlopen, ziet hij een kentering in zijn reputatie. En met de (onbewuste) medewerking van de zoon van een Colombiaanse ambassadeur (Guillermo Arribas) ziet hij een mogelijkheid om een plekje te vergaren tussen deze rijkere jongeren. En tegelijkertijd probeert hij op die manier om ook het hart te veroveren van Alex (Lucy Fry) en haar vriendje (Logan Huffman), een verwende rijkeluiszoon.

De film is gebaseerd op het ware verhaal van Derek Oatis die in de jaren 80 in gelijkaardige omstandigheden vertoefde op Choate Rosemary Hall, een elitaire privéschool waar ooit John F. Kennedy zijn broek op de schoolbanken versleet. De feiten van dit schandaal zijn dan wel een beetje verdraaid en verbloemd, maar wat me zeker beviel was die jaren 80 sfeer. Het moment dat “Just like honey” van The Jezus and Mary Chain weerklonk, kon het voor mij al niet meer mislopen. Misschien wel omdat ik zo’n jaren 80 aanhanger ben op muzikaal gebied. De soundtrack was dan wel een aangename verassing, de film op zijn eigen was dit hoegenaamd niet.

Niet dat deze me verveelde, maar intrigerend was het nu ook weer niet. Het botsen van sociale klassen in een schoolomgeving en de manier waarop bepaalde individuen zich moeten laten gelden om erbij te horen, is een onderwerp dat al meermaals werd gebruikt. En drugs gerelateerde films zijn er ook in overvloed. Trouwens, ik wist niet dat het in die periode zo doodsimpel was om drugs te smokkelen. Een tripje boeken naar Bogota in Columbia. Wat doelloos ronddwalen. Liefst richting sloppenwijk om op die manier schijnbaar moeiteloos in contact te komen met ongure types die de pakjes cocaïne in hun voorraadkelder hebben liggen. En dan doodgemoedereerd langs de douane lopen. Het leek me allemaal een beetje te eenvoudig.

Ook de vertolkingen waren redelijk oppervlakkig. In eerste instantie dacht ik dat de houding die Thomas Mann aannam in “Me and Earl and the dying girl”, scriptgewijs was opgelegd. Nu ben ik er van overtuigd dat dit zijn ware aard is, want hier acteert hij op identieke wijze. Een bedeesde, ietwat sullige blik en ook dezelfde bescheiden attitude. Hij wil wel rebels overkomen, maar beslist telkens om zich wijselijk gedeisd te houden. Lucy Fry heeft het gepaste uiterlijk om te fungeren als speelgoedje voor het rijkeluiszoontje en heeft ook meegespeeld in andere flut tienermeisjes films (zoals "Lightning Point" en "Mako Mermaids"), maar haar personage is hoofdzakelijk een noodzakelijk rekwisiet. De enige die op mij indruk maakte, was Logan Huffman. Exact dezelfde psychopathische inleving als zijn personage in “Final Girl”. Een schitterende vertolking die laat zien hoe een drug zoals cocaïne je persoonlijkheid aantast en schizofreen maakt. Echter denk ik dat een filmavond met een film als “The breakfast club” in combinatie met “Trainspotting” een kwalitatief betere optie is.