The Equalizer (2014)

Korte Inhoud
Een voormalig geheimagent, Robert McCall heeft zijn eigen dood in scene gezet om een rustig leven te leiden in Boston. Maar wanneer hij een jonge prostituee probeert te redden, krijgt hij problemen met de Russische maffia. Vanuit wraakgevoelens en om boete te doen voor de zonden uit zijn verleden, gaat hij als privédetective 'The Equalizer' te werk om recht te zetten wat krom is en bij te springen waar de wet tekortschiet.

Genre : Actie/Misdaad
Land : VS

Cast :
Denzel Washington : Robert McCall
Marton Csokas : Teddy
Chloë Grace Moretz : Teri

Regisseur : Antoine Fuqua

Mijn mening

“When you pray for rain, you gotta deal with the mud too.”

Kan je je Denzel Washington nog herinneren in “The Book of Eli” ? Die koelbloedigheid en kalmte die hij uitstraalde. De verbetenheid. De wilskracht om bergen te verzetten. Hoe hij zelfverzekerd recht op zijn doel afging en zijn innerlijke rust en concentratie het overnam, om dan met uiterste precisie af te rekenen met zijn tegenstanders. Berekenend de situatie in zichzelf opnemen, het eventjes te laten bezinken en dan accuraat toe te slaan. Meesterlijk, adembenemend om naar te kijken en onnoemelijk spannend. Over deze eigenschappen beschikt hij ook in “The Equalizer”. Het enige verschil is dat hij hier niet stekeblind is.

Robert McCall (Denzel Washington) is op het eerste zicht een doodnormale, goed georganiseerde man die een doorsnee job heeft in een doe-het-zelfzaak en blijkbaar één van de Pips was van Gladys Knight in een ver verleden (volgens de aannemelijke uitleg van Robert die als extraatje een paar zwoele danspassen ter illustratie demonstreert). Dat zijn verleden totaal niets te maken heeft met de Pips, wordt al snel overduidelijk. Zijn ware identiteit uit het verleden wordt echter niet helemaal uit de doeken gedaan. Het is evident dat hij een carrière als lid van een Special Task Force de rug heeft toegekeerd, en nu een minutieus en strikt georganiseerd eenvoudig leven leidt. Een sober ingerichte kamer met beddenlakens die tot op de millimeter juist geplooid liggen, een gootsteen die er spic en span uitziet, de dagdagelijkse routine om zich, na het genuttigde avondmaal met een altijd op dezelfde manier geplooid theebuiltje in zijn hemdszak, naar een koffiezaak te begeven met een boek in de aanslag dat telkens op identiek dezelfde locatie op het tafeltje wordt gelegd. Zelf is hij een wandelende “Wikipedia” naslagwerk die telkens met een gepaste filosofische quote op de proppen komt. Een militaristisch geordend leven dus.

Maar hij heeft ook vaardigheden die hij gebruikt om onrechtvaardige situaties recht te zetten. Als het ware de criminelen van deze wereld, die zich boven de doodnormale mensen geplaatst hebben en zich voordoen als onaantastbare individuen die weerloze burgers manipuleren en gebruiken, van hun piëdestal te halen en ze een koekje van eigen deeg te geven. Een soort vereffenaar. Zo ook wanneer het aangezicht van Teri (Chloë Grace Moretz), een hoertje dat Robert heeft leren kennen in de koffiebar, door haar pooier Slavi (David Meunier) verbouwd wordt (als het ware gepimped) waarna ze terechtkomt in het ziekenhuis. Als Robert de situatie weer wil rechtzetten (zelfs Teri voor een aanzienlijk som geld wil afkopen, waar de Rus Slavi natuurlijk niet op ingaat) krijgt men na 30 minuten eindelijk datgene waarvoor men deze film is gaan kijken : no-bullshit actie in slowmotion met een met precisie uithalende Washington die in 19 seconden komaf maakt met de Russische bende waar hij zich naderhand ook nog voor excuseert . Een pracht scène met een rasechte wraakengel in de hoofdrol ! Het enige nadeel is dat hij een belangrijk onderdeel van een Russische maffiabende heeft geliquideerd. En vanzelfsprekend beginnen die niet spontaan een kozakkendans, maar sturen ze Teddy (Marton Csokas), een gewelddadig personage zonder emoties en met dodelijke precisie die de zaken van een zekere Vladimir Pushkin (Vladimir Kulich) behartigt. Een geducht tegenstander voor McCall met gelijkwaardige kwaliteiten.

Dat het allemaal niet echt geloofwaardig is en de gebruikelijke clichés weer worden gehanteerd, neem ik er gerust bij. Washington kan zich weer als eenmansleger opwerpen en als een Schwarzenegger door een meute Russische gangster ploegen, waarbij slowmotion beelden, opzwepende muziek en de meestal in zulke wraakfilms gebruikte kenmerkende beeldfragmenten niet geschuwd worden. Het op eenvoudige manier oprollen van een toch wel goed georganiseerde misdaadbende, explosies in de achtergrond waar vanzelfsprekend niet naar wordt omgekeken, weeral maffialeden die te lomp zijn om te helpen donderen en stuk voor stuk afschuwelijk beroerde schutters zijn die een Afrikaanse olifant nog niet eens zouden treffen op een meter afstand en het welgekende hoogtepunt op het einde waarbij gebruik gemaakt wordt van alle voorhanden zijnde attributen. Het zit er allemaal in. En dat het weer Russen zijn, heeft louter en alleen te maken met het feit dat dit op internationaal niveau weer toegelaten is. Als morgen Noord-Korea niet meer dwars gaat liggen en dreigementen de wereld in stuurt telkens ze weer worden opgevoerd in een film, dan mag je er zeker van zijn dat er weer Koreaanse slachtoffers zullen vallen in toekomstige actiefilms.

Washington is de geknipte man voor deze rol. Denk maar aan het personage Joyhn Creasy die in “Man on Fire” een spoor van vernieling nalaat in Mexico city op zoek naar Lupita. Dezelfde koelbloedigheid en vastberadenheid. Hij speelt die rollen met een welbepaalde flair, alsof het specifiek voor hem geschreven werd. Zijn bekende “Denzel”-trekjes hanteert hij in elke film : de rustige blik, zijn typische lach en ijskoude one-liners. Ik moet toegeven dat ik een Washington-fan ben. Zijn mutatie van goedlachse, behulpzame en humorvolle doorsnee burger tot wreker van de bovenste plank die toch wel sadistische trekjes vertoont, is schitterend. En ondanks haar jonge leeftijd toont Chloë Grace Moretz heel wat maturiteit. Dat de make-up hiermee te maken heeft is overduidelijk, maar toch een uitstekende vertolking door dit jong talent. De rest van de cast ziet er realistisch guur uit met hun door tatoeages bedekte bovenlichamen, corrupte geest en staalharde onverschilligheid.

Ondanks de lange speelduur en trage verhaallijn heb ik me toch geen moment verveeld. Ik kan zelfs zeggen dat deze actierijke wraakfilm voorbij was voor ik het wist. Verwacht natuurlijk niet teveel diepgang en achteraf vroeg ik me af of er mondiaal niet een groepje van zulke figuren als McCall opgericht kan worden zodanig dat wereldwijd zulke organisaties opgerold worden met een arsenaal aan nagelpistolen. Je krijgt wel de indruk dat het een soort superheld is met menselijke trekjes en dat het niet meer is dan een intense actiefilm vol dom geweld, maar dat kon de pret niet bederven …