10 Cloverfield lane (2016)

Korte Inhoud
Een jonge vrouw wordt wakker na een ernstig auto-ongeluk. Ze bevindt zich in een kelder en vreest dat ze ontvoerd is. Maar haar ontvoerder - een zogenoemde Doomsday Prepper - beweert juist dat hij haar leven heeft gered van een gigantische chemische aanval en de buitenwereld onbewoonbaar is. Ze kan en wil dit niet geloven en vanaf dat moment staat haar leven in het teken van ontsnappen, ongeacht de verschrikkingen die haar buiten staan te wachten.

Genre : Mysterie/Thriller/Drama
Land : VS

Cast :
John Goodman : Howard
Mary Elizabeth Winstead : Michelle
John Gallagher Jr. : Emmett

Regisseur : Dan Trachtenberg

Mijn mening

"It's amazing, you people..
You wear helmets when you ride your bikes, you have seat-belts,
you have alarm systems to protect your homes.
But what do you do when those alarms go off?”

De grootste fout die de bedenkers van deze psychologische thriller met een laagje SF erover heen hebben gemaakt, is het de titel “10 Cloverfield Lane” te geven. Diegene die een vervolg verwachten op de magistrale film “Cloverfield” uit 2008 (voor mij één van de beste found-footage films) zal zich bekocht voelen. Diegenen die hopen dat deze film er totaal niets mee te maken hebben en ervan uitgaat dat de titelkeuze louter en alleen een commerciële beslissing is, zullen uiteindelijk ook ontgoocheld zijn. “10 Cloverfield lane” is zonder twijfel de meest moeilijke film om een opiniestuk over te schrijven, want teveel onthullen komt niet ten goede voor diegene die de film nog wil zien. Ik weet in ieder geval dat ik een batterij molotovcocktails in mijn kelder ga opslaan want dit zijn naderhand bekeken toch wel de meest belachelijke maar ook meest effectieve verdedigingswapen tegen … euh … laat ik het maar gewoonweg bij tegenstanders houden.

Verwacht je dus ook niet aan zenuwtergende actie en een destructief, reusachtig monster dat een metropool in een ruïne verandert. De hele film speelt zich hoofdzakelijk af in de beperkte ruimte van een soort atoomschuilkelder. Het werd geduldig ontworpen door Howard (John Goodman) die het naderhand dan ook voorzag van alle noodzakelijk faciliteiten om elke doemscenario dat zich in zijn hoofd ontspon te overleven. Howard is ex-marinier en is al jaren zichzelf aan het voorbereiden op het einde van de wereld. En dat is wat Michelle (Mary Elizabeth Winstead) dan ook te horen krijgt als ze terug bij bewustzijn komt in Howard’s bunker. De wereld ligt in puin na één of andere apocalyptische aanval en de lucht is besmet. Dat ze aan de muur vastgeketend is, doet haar echter vermoeden dat ze ontvoerd werd. Howard beweert daarentegen dat ze een auto-ongeval had en hij haar heeft meegenomen voor verzorging en aldus haar leven heeft gered. Nadat ze hetzelfde verhaal te horen krijgt van Emmett (John Gallagher Jr.), ook een overlevende die mee heeft geholpen aan de bouw van deze bunker, verdwijnt de achterdocht bij Michelle.

Wat volgt is een psychologische thriller vol achterdocht en twijfel. De beperkte ruimte zorgt voor een beklemmend gevoel. Mensen met claustrofobie kunnen dus best deze film mijden. Constant vraag je je af of er nu echt iets loos is aan de oppervlakte of dat Howard gewoonweg een psychopathische gek is die dit alles verzonnen heeft. Je wordt telkens weer op het verkeerde been gezet waardoor de plausibiliteit van elke optie telkens weer verandert. Het meest lovenswaardige in deze film is het acteren van John Goodman. Toegegeven ik vind Goodman een schitterend acteur die op een natuurlijke wijze gestalte geeft aan zijn personage. Of hij nu een malafide geldschieter zoals in “The Gambler” speelt of een excentrieke drugsdealer zoals in “Flight”. Telkens weer lijkt het alsof Goodman geboren was voor de rol. Zo ook hier. Enerzijds is Howard een gezellige dikkerd met een ietwat neurotische kantje wat hem een notoire doemdenker maakt. Anderzijds hangt er een waas van geheimzinnigdoenerij rondom hem en lijkt zijn paranoïde houding wel alsof hij toch heel andere voornemens heeft met de door hem geredde gasten. Op die momenten komt hij angstaanjagend en imposant over. Het groeiende wantrouwen tussen de hoofdpersonages is fantastisch uitgewerkt en boeit uitermate.

En wat was dan wel het minst lovenswaardige in deze film? Het einde dus. De spanning die stelselmatig opgebouwd wordt gedurende het eerste anderhalf uur, is in één klap verdwenen en wordt vervangen door plaatsvervangende schaamte. Niet alleen zit dit einde vol kolderieke, idiote ontwikkelingen, maar voelt het tenslotte aan alsof ze deze ontknoping op het allerlaatste moment hebben verzonnen uit commerciële overwegingen (iets waar ik allergisch voor ben). Eerlijk gezegd, het ziet er erbarmelijk slecht uit en de respons van Michelle is compleet ongeloofwaardig (vage omschrijving. Ik weet het. Maar noodzakelijk als ik niks wil verklappen). Misschien zit ik wel fout, maar ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat de inmenging van J.J. Abrams wel eens de oorzaak is. Is het daarom dat de filmtitel “The cellar” werd aangepast naar “10 Cloverfield lane”? Was er misschien al een andere ontknoping? En werd deze onder invloed van Abrams herschreven zodanig dat men de aanhang van de film “Cloverfield” naar de zalen kon lokken? Geen idee, maar mijn waarderingscijfer zakte pijlsnel tot op hetzelfde niveau waarop Howard’s bunker zich bevond. Spijtig.