Equals (2015)

Korte Inhoud :

Silas woont in een toekomstige samenleving genaamd The Collective, waarin een nieuw soort mensen leeft die Equals worden genoemd. Ze zijn vredig, kalm, eerlijk en beleefd. Het leven in The Collective is perfect: er is geen armoede, hebzucht, misdaad en geen emotie. Een nieuwe ziekte dreigt echter roet in het eten te gooien. Het activeert alles wat de Equals dachten te kunnen ontsnappen: depressie, gevoeligheid, angst en liefde. Als Silas ook geïnfecteerd is, wordt hij een buitenbeentje, maar er is een persoon die hem begrijpt. Nia heeft gevoelens, maar weet ze verborgen te houden. Als Silas haar ermee confronteert, ontstaat er een sterke band tussen de twee. Ze voelen liefde en intimiteit voor het eerst in hun leven, maar de enige manier om te kunnen overleven is door te ontsnappen.

Genre : SF/Romantiek
Land : VS

Cast :
Nicholas Hoult : Silas
Kristan Stewart : Nia
Guy Pearce : Jonas

Regisseur : Drake Doremus

Mijn mening

“I'd like to start you on a full course of inhibitors immediately.
There's no reason why you shouldn't be able to live a normal life.
At least for a while.”

Kristen Stewart hoort niet bepaald thuis in mijn lijstje van favoriete actrices. Zoals ik in mijn mening over “Snow White and the huntsman” schreef : “Ze toont bijna geen enkele emotie en ik verdenk er haar van dat ze haar gezicht dompelt in stijfsel voor ze de set opstapt. “. Maar voor deze film was ze de geschikte persoon. Een naoorlogse maatschappij (inderdaad weer na een allesvernietigende oorlog) waar alle overlevenden hun DNA is gemanipuleerd zodanig dat alle gevoelens verdwenen zijn. Geen impulsief gedrag. Geen depressies, pijn of overweldigende gevoelens. Geen gevoelens meer van genot, liefde, haat, jaloezie en blijdschap. Gevoelloze wezens die op automatische piloot functioneren en hun enigste levensdoel is het exploreren van de ruimte. Er zijn echter mensen die lijden aan een bepaald syndroom waardoor onderdrukte gevoelens terugkeren en ervoor zorgen dat ze anders reageren op bepaalde situaties en primitieve gevoelens ontwikkelen. Zoals de hunkering naar erotiek (iets wat compleet verboden is). Dit wordt S.O.S. genoemd (Switched-On Syndrome) waarvoor nog geen adequate medicatie bestaat, waardoor de meeste patiënten terechtkomen in “the den” (defective, emotional, neuropathy facility). De enige remedie daar is het stimuleren van zelfmoord.

Klinkt redelijk depressief. En enerzijds is dit ook een troosteloze maatschappij in een klinisch, witte leefomgeving, gefnuikt van enig gevoel of plezier. Iedereen woont individueel in een high-tech kubistische woning die reageert op de noodzakelijke basisbehoeften. En dagdagelijks begeeft zich iedereen op een ongedwongen manier naar zijn werk. Een beetje zoals in “Metropolis”. Anderzijds lijkt het me een zegen om verlost te zijn van zulke vervelende menselijke trekken zoals jaloezie, nijd en competitiedrang. Het is in deze utopische (“Oblivion”-achtige) maatschappij dat er zich een onmogelijke en verboden liefde ontluikt. Een geladen en voor hun opwindende opflakkering van onweerstaanbare aantrekkingskracht tussen Silas (Nicholas Hoult) en Nia (Kristen Stewart). Uiteraard zijn alle ingrediënten aanwezig zoals in meerdere films over een onmogelijke liefde. Alleen is dit nu gedrenkt in een SF-sausje. En de universele regel dat liefde alles overwint, is vanzelfsprekend ook aanwezig.

Ondanks het romantische aspect en het feit dat “Equals” een slow-burner van jewelste is, kon deze film me uitermate boeien. Niet vanwege het onderwerp, maar wel vanwege het totale visuele plaatje. Alles ziet er, ondanks zijn eenvoud, overweldigend uit. Het totaalbeeld klopte volkomen. En daarnaast is er de ingetogen, aftastende houding van de beide protagonisten dat op een ingetogen, gevoelige maar uiterst adequate manier werd uitgebeeld. Je kan als het ware aanvoelen hoe ze die eerste aanraking ervoeren. Hoe pijnlijk het is om de overweldigende gevoelens te onderdrukken en hoe verscheurend het is om van elkaar gescheiden te zijn. Schitterend acteerwerk van Hoult en Stewart. Ik heb dan wel iets meer respect voor Hoult, daar Stewart puur zichzelf moet zijn om dit te bewerkstelligen.

Het is al lang geleden dat ik nog eens genoot van een pure SF zonder intergalactische slagvelden en een overvloed aan speciale effecten. Velen zullen deze film echter afdoen als saai en oppervlakkig vanwege het gebrek aan spetterende actie en sensationeel beeldmateriaal. Mij sprak echter de eenvoud het meeste aan. Verscholen onder die eenvoud zit echter een ingewikkeld menselijke proces waar iedereen wel ooit eens mee geconfronteerd wordt.