Alice through the looking glass (2016)

Korte Inhoud
In 'Alice through the Looking Glass' keert Alice (Mia Wasikowska) na een lange afwezigheid door een spiegel terug naar het magische Underland waar ze de Mad Hatter (Johnny Depp) aantreft die nog dwazer is dan normaal. Hij heeft de hulp van Alice nodig, waarvoor ze terug in de tijd moet reizen. Om haar vriend te helpen keert Alice zich tot Tijd (Sacha Baron Cohen), een bizarre mix van mens en kloktandwieltjes, en gaat ze ondanks waarschuwingen op een waanzinnige tijdreis.

Genre : Fantasy
Land : VS

Cast :
Johnny Depp : Hatter Tarrant Hightopp

Mia Wasikowska : Alice
Sacha Baron Cohen : Time

Regisseur : James Bobin

Mijn mening

“I do not know who you are.
You're not my Alice.
My Alice believes in me.”

Ik ben nooit een liefhebber geweest van het “Alice in wonderland” sprookje. Ik vond het een nogal bizar verhaal ontsproten uit het vindingrijke brein van Lewis Carroll. Niet dat het aan fantasie ontbrak, maar ik had toen de indruk dat het eerder het literair gegoochel was dat de meeste aandacht verdiende. Een verhaal rijkelijk gevuld met olijke woordspelingen. Toen ik me dus waagde aan deze “Alice through the looking glass” was er dus één ding in mijn nadeel. Mijn totale onwetendheid over het personage Alice. Ik heb me zelfs niet de moeite gedaan om de film “Alice in Wonderland” uit 2010 te kijken. Dat maakt dus dat een personage als Hatter (Johnny Depp) voor mij een volslagen onbekende was.

De openingsscène van de film is eigenlijk een weerspiegeling van de rest. Een uitermate professioneel in beeld gebrachte achtervolging op zee waarbij Alice Kingsleigh (Mia Wasikowska) haar schuit behendig over een rif manoeuvreert door gebruik te maken van een onwaarschijnlijk zeiltruc. Waarom ze achtervolgt werd door deze Maleisische piraten was compleet onduidelijk voor mij en werd naderhand ook nergens toegelicht. En dat is dan ook het beeld dat ik had over deze film. Schitterend in beeld gebracht, maar zo onduidelijk en uiterst verwarrend. Natuurlijk speelt mijn gebrek aan kennis over Alice hierin mee. Maar de wijze waarop Underland, waar Alice naar terugkeert door doorheen een magische wandspiegel te stappen, uitgewerkt werd, is werkelijk fenomenaal. De kleurenpracht spat van het scherm af. Een surrealistische wereld vol wonderbaarlijke zaken en betoverende personages. Het deed me een beetje denken aan “Oz the Great and Powerful” waar je ook in een veelkleurig sprookjesland terechtkwam.

En niet alleen het fantasierijke landschap overweldigt. Ook de prachtige personages zien er onwerkelijk en mega-fantastisch uit. De oude vrienden van Alice die ze terug ontmoet na lange tijd, zijn een bont gezelschap. Absolem, Thackery en Cheshire Cat zijn prachtige tot leven gewekte animaties. Tweedle dee en dum (Matt Lucas) zien er naargeestig, komisch uit. Mirana, de witte koningin (Anne Hathaway) is nogal, tja, kleurloos. Iracebeth, de rode koningin (Helena Bonham Carter) is niet alleen een irritant personage, maar ook een interessant en bij momenten soms doldwaas personage. En daartussen dwarrelt Alice die totaal niet verbaasd naar deze wonderbaarlijke wereld kijkt, daar het niet de eerste keer is dat ze hier belandt. En dan heb je natuurlijk Hatter Tarrant Hightopp, de geschifte en carnavaleske hoedenmaker, wiens gezondheid zienderogen achteruitgaat. De enige remedie is zijn familie terugvinden. Niet zo evident daar ze blijkbaar omgekomen zijn in het verleden. De enige manier om hierin te slagen is terug te keren in de tijd. En dat is dan ook hetgeen Alice gaat vragen aan Time (Sacha Baron Cohen). En dan zijn we beland bij de magistrale vertolking van Cohen (ook gekend als Borat) die de verpersoonlijking van de tijd op een sublieme wijze hier speelt. Briljant, soms angstaanjagend en tegelijkertijd meesterlijk grappig.

Visueel is het dus een plaatje. Inhoudelijk is het vreselijk chaotisch. Ik kon op een bepaald moment echt niet meer volgen. Ik weet het wel. Die onwetendheid is een vreselijk nadeel. Maar ik kreeg op een bepaald moment echt het gevoel dat men probeerde zoveel mogelijk wetenswaardigheden, personages en verhaallijnen in één film te proppen. En die tijdreizen maken het ook niet bepaald simpeler. Zelfs de excentrieke Depp kon me als Hatter niet echt overtuigen. Daar het hele verhaal rond hem draait waardoor hij het overgrote deel in beeld komt, waren dit voor mij de meest irriterende momenten. Liefst van al zag ik de andere personages in actie. Zoals Time. Zonder weerga het beste uit dit Alice in Wonderland hoofdstuk. Een pedant, despotisch figuur die er niet voor terugdeinst om je in een oneindige tijdlus in te sluiten. Bijgestaan door zijn onderdanige medewerkers (minions genaamd) beheerst hij de tijd in dit wonderland. En dit minutieus werk verricht hij vanuit zijn impressionante paleis van de tijd (The palace of Time). Een indrukwekkend bouwwerk en fantasierijke creatie. Maar uiteindelijk kwam ik tot dezelfde conclusie. Alice in Wonderland is niet “my cup of tea”.