Let's Be Evil (2016)

Korte Inhoud
Drie mensen worden ingehuurd om als begeleider aanwezig te zijn bij een geavanceerd leerprogramma voor zeer getalenteerde kinderen. Het programma bestaat uit het dragen van een 'toegevoegde realiteitsbril' die de kinderen moet helpen bij hun opleiding. De kinderen die de bril dragen raken echter volledig afhankelijk ervan en veranderen langzaam in koele, emotieloze wezens.

Genre : SF
Land : UK

Cast :
Elizabeth Morris : Jenny

Kara Tointon : Tiggs
Elliot James Langridge : Darby

Regisseur : Martin Owen

Korte Inhoud

“The past can define our future.
But I won’t let it.”

De openingsscène van deze sci-fi horror was veelbelovend. Beter zelfs, het was een momentopname dat direct mijn aandacht trok. Een subliem en fascinerend tafereel waarna ik me knus in mijn zetel nestelde in afwachting van iets verrassends. Ik was er direct van overtuigd dat dit een dijk van een film was. Wat had je anders verwacht? Met zo’n hoge score op IMDb kan het al helemaal niet fout gaan. Het bevroren beeld van een verweesd kijkend meisje besmeurd met bloed gaat naadloos over in een duidingsprogramma waar we het zwartgallige beeld van een generatie zonder toekomstperspectieven voorgeschoteld krijgen. Het onderwijssysteem moet aangepakt worden zodanig dat een nieuwe generatie intelligente jongeren het daglicht zien en niet een generatie hopeloze, obese jeugdigen. De beelden zagen er futuristisch uit met een gepast grafisch design. En dan wordt de flashy als een google glass uitziende bril geïntroduceerd. Een gadget waardoorheen we het hele gebeuren zullen zien tijdens de rest van de film.

Nog maar recent heb ik “Jeruzalem” gezien waar er ook gebruik gemaakt werd van zo’n bril. Een ontgoochelende film waarbij ik alleen enthousiast was over het gebruik van dit hoogtechnologisch apparaat. Spijtig genoeg was dit facet van “Let’s be evil” voor mij een eerder storend element. Erger nog. Het begon me dusdanig de keel uit te hangen dat ik er eigenlijk al halverwege de brui aan wou geven. De krakkemikkige soundtrack was misschien al een voorteken. Geef toe. Als je een futuristische film wilt maken, moet je niet met van die oudbakken Jean-Michelle Jarre polyfonische geluidjes komen aandraven. Het leek wel alsof ik zo’n derderangs SF uit de jaren 80 aan het kijken was. Spijtig genoeg bleef het niet alleen bij deze storende elementen. Bij de eindgeneriek was mijn eindconclusie dat dit wellicht het slechtste was wat ik dit jaar voor ogen heb gekregen.

Allereerst het algehele beeld dat je te zien krijgt het grootste deel van de film. Dat het zich afspeelt in een virtuele omgeving (die de drie geselecteerde kandidaten alleen te zien kregen door gebruik te maken van de bril) is in eerste instantie een opwindende en interessante manier van beeldvorming. Het ziet er allemaal wel tof en gekend uit (zeker voor diegenen die wel eens achter een scherm plaatsnemen om zich te amuseren met één of ander PC-spel) maar heeft wel één groot nadeel. Na een half uur wazige, rondslingerende beelden, begin je er toch stilaan een hekel aan te hebben. Grootste voordeel is dat een niet zo talentrijke cameraman met omzeggens geen enkele ervaring er mee wegkomt als er eens een wazig, onscherp fragment tussen zit. Combineer dit met een duister ondergrondse bunker waar de verlichting bestaat uit pulserende verlichting in allerhande kleuren en het op de zenuwen werkend geheel is compleet. Het leek wel alsof het hele verhaal zich in een betonnen duikboot afspeelde.

Vervolgens zijn er de actoren die op basis van onbekende vereisten aangenomen werden om mee te werken aan dit "Posterity Project". Als je afgaat op de gevoerde conversaties, was het intelligentieniveau die vooropgesteld werd om deze job uit te voeren niet bijster hoog. Hun uiteindelijke functie is het observeren van de groep tieners die ook in deze ondergrondse faciliteit aanwezig zijn (en hun dagen doorbrengen door in het luchtledige rond te zwaaien) en indien nodig af en toe zo’n verdwaalde tiener terug te begeleiden naar de groep. Niet bepaald intrigerend en spannend. Dat de groep kinderen naderhand een soort artificiële opstand organiseren waarbij ze op een onbegrijpelijk manier het elektronische systeem manipuleren was de start van een verwarrende afloop en naderhand bekeken belachelijke ontknoping.

Tot slot datgene wat me het meest frustreerde. Ik had geen idee welke thema deze film zou aansnijden en bij de afsluiting wist ik dit nog steeds niet. Misschien speelt de ouderdom een beetje mee en sluipt er een lichte vorm van dementie mijn systeem binnen, maar ik kreeg er kop noch staart aan. Wat had de begingeneriek nu in godsnaam te maken met de rest van de film. En dat einde was ook niet bepaald een opheldering. Dat het weeral een subtiele manier was om de gevaren van technologieën en de manier waarop ze verstrengeld raken in ons dagelijks leven aan te duiden, was overduidelijk. Maar uiteindelijk stelde ik me toch een reeks vragen over het gebeuren. Zo af en toe lust ik ook wel eens een gesofisticeerde film met een niet zo eenvoudige verhaallijn. Maar dit is dan toch een niveau te hoog voor mij blijkbaar. Ik stel toch voor dat de makers van de IMDb website hun algoritmen eens nakijken, want de score die daar staat voor “Let’s be Evil” is totaal irrationeel. Of hebben de makers van deze film artificieel ingegrepen? Spooky!