They look like people (2015)

Korte Inhoud
Suspecting that people around him are turning into evil creatures, a troubled man questions whether to protect his only friend from an impending war, or from himself.

Genre : Drama/Horror
Land : VS

Cast :
MacLeod Andrews : Wyatt

Evan Demouchel : Christian
Margaret Ying Drake : Mara

Regisseur : Perry Blackshear

Mijn Mening

“You are a mountain.
You are a hundred miles high.
All that your enemies place in your way.
Betrayal, lies, poison.
You devour and become stronger.
You are invincible.
Those that try to hurt you, will turn silent and will bow down.
For what can people do, to hurt a mountain.”

Als je deze tegenkomt in de horrorsectie van je VOD aanbod, dan kan ik je nu al waarschuwen. Dit is niet echt een horror in de strikte zin van het woord. Het is geen griezelige of akelige film volgestouwd met demonische krachten of bloederige scènes waarbij een of andere geschifte psychoot ijverig rond zwaait met een vlijmscherpe machete. De horror speelt zich af in de psyche van Wyatt (MacLeod Andrews) die op een dag op het trottoir staat in de buurt van Christian’s (Evan Dumochel) appartement. Later vernemen we dat het jeugdvrienden waren die vroeger veel optrokken en hun tijd doorbrachten met allerhande kinderachtige spelletjes zoals het elkaar bekogelen met verfrommelde panty’s. Beiden zitten in een moeilijke periode na een relatiebreuk. Christian probeert echter zijn leven terug op het juiste spoor te zetten door het luisteren naar motiverende tapes, intens te fitnessen en zijn bazin Mara (Margaret Ying Drake) te versieren. Wyatt daarentegen zit in een zelfdestructieve spiraal van complete waanzin en desillusies. Hij is ervan overtuigd dat de mensheid langzaam maar zeker wordt geëlimineerd door buitenaardse wezens die geleidelijk aan de identiteit van deze individuen overnemen.

Tja, het is allemaal een beetje vaag en het lijkt allemaal nogal absurd. Van zo’n absurd moment kan je aan het begin van de film al genieten als de twee vrienden een avondje gaan stappen en uiteindelijk op de spoed eindigen met een vriendin van Mara. Ik geef eerlijk toe dat ik de scène van het drietal in de wachtkamer een paar keer heb herbekeken. Niet vanwege de belangrijkheid van dit fragment maar wel omdat het er zo hilarisch uitzag. Dit is dan ook het enige grappige moment. Voor de rest zijn we alleen getuige hoe zorgwekkend Wyatt’s toestand evolueert en het feit dat Christian zonder het te beseffen slachtoffer zou kunnen worden van diens paranoia. Of heeft Wyatt het bij het rechte eind en is een deel van de wereldbevolking getransformeerd in moordzuchtige demonen? Zijn de waarnemingen en geheimzinnige telefoontjes werkelijk? Of bestaan ze alleen in Wyatt’s gestoorde fantasie? Verwacht hier maar geen antwoord op. Daarover zal je op het uiteinde nog altijd in het duister tasten.

“They look like people” is zeker niet interessant vanwege enkele visuele hoogstandjes (want die ontbreken volledig), maar wel vanwege de krankzinnige en dreigende sfeer. Ook de interactie tussen de twee protagonisten is subliem uitgewerkt. De verhouding tussen Christian en Wyatt evolueert van redelijk afstandelijk en onwennig naar een hervonden vertrouwensband. Als de ene aan de andere vraagt om zijn rug te scheren, dan kan je er wel vanuit gaan dat het geen wildvreemden zijn voor elkaar. En ondanks dat Christian instinctmatig aanvoelt dat er iets schort, is de uiteindelijk ontknoping een sterk staaltje van vertrouwen.

Deze film zal zeker niet gesmaakt worden door velen en zal commercieel gezien geen hoogvlieger zijn. Maar dat is dan ook een kenmerk van een indie. Beperkte middelen maar met een uiterst creatief en eigenzinnig karakter. Misschien was ik initieel een beetje ontgoocheld omdat het eerder over een psychologisch drama ging dan een venijnige horror. Maar uiteindelijk was het dan toch redelijk intrigerend genoeg en werd het beeld van een persoon die te lijden heeft van een psychologische aandoening uiterst doeltreffend geportretteerd. Nu kan ik me een toch een beetje een voorstelling maken van hoe een schizofreen persoon het dagelijkse leven ervaart. Hou je van een sombere, redelijk vaag maar uiterst secuur in elkaar gestoken low-budget film? Dan moet je zeker “They look like people” een kans geven ….