Man Down (2015)

Korte Inhoud

Het verhaal speelt zich af in een post-apocalyptisch Amerika, waarbij oorlogsveteraan Gabriel Drummer wanhopig op zoek is naar de verblijfplaats van zijn vervreemde zoon Jonathan en zijn vrouw Natalie. Samen met zijn beste vriend Devin, een hardvochtige marinier wiens instinct het is om eerst de trekker over te halen en daarna pas vragen te stellen, onderschept hij een overlevende in de apocalyptische wereld die belangrijke informatie heeft over de verblijfplaats van zijn familie. Gedurende hun zoektocht wordt er teruggeblikt op het verleden dat heeft geleid tot het inmiddels door oorlog verscheurde Amerika.

Genre : Thriller/Drama
Land : VS

Cast :
Shia LaBeouf : Gabriel Drummer
Jai Courtney : Devin Roberts
Kate Mara : Natalie Drummer

Regisseur :
Dito Montiel

Mijn mening

“So, anytime I want to say I love you, what am I going to say to you?
Man down.”

“Man down” is weeral zo’n vreselijk ondergewaardeerde film. Neen, het is geen post-apocalyptische SF film zoals er al zovelen zijn geweest de laatste jaren (zowel uitstekende als barslechte). En nee, het hoofdthema is ook niet hoe een marinier een tour in Afghanistan overleeft en terugkeert als een regelrechte oorlogsheld (zoals in “Billy Lynn’s Long Halftime Walk”). De gehele film is een samensmelting van drie verschillende tijdslijnen. Tijdslijnen die rond een welbepaald incident slingeren. Een incident die een dusdanige impact had op Gabriel Drummer (Shia LaBeouf) dat zijn visie over de werkelijkheid compleet veranderde. Het is pas bij de openbaring op het uiteinde dat de hele opzet duidelijk wordt. En om eerlijk te zijn was ik toch even van mijn melk. Zelfs zonder de vreselijke statistische gegevens die voor de aftiteling werd getoond. Om eerlijk te zijn was dit het enige waar ik me aan stoorde. In mijn ogen een onnodig kunstmatig trucje om het dramatische aspect te versterken.

Om eerlijk te zijn heb ik deze film altijd preventief voor me uitgeschoven vanwege de toch wel erge kritieken die er over circuleerden. Als je de citaten leest van digitale artikels, dan vergaat je de goesting om deze schijnbaar afschuwelijke film te kijken : “Man down” is “A Cliche-Ridden Mess”, “A meandering mystery”, “A disappointing hodgepodge of ideas and styles” en ook “A convoluted tangle of idiotic timelines”. En dat er bij de première in de U.K. slechts één toegangsticket werd verkocht (hier gelezen), komt deze film ook niet ten goede. Anderzijds laat dit ook zien hoe beïnvloedbaar de Engelsen zijn. Of zegt dit iets over de smaak van deze altijd tegendraads handelende eilandbewoners?

“Man down” is een atypische oorlogsfilm waarin de aangerichte psychologische ravage bij een militair, ten gevolge van een traumatische ervaring, centraal staat. Menig kijkers zullen waarschijnlijk knettergek worden van het heen en weer geflipper tussen de verschillende tijdslijnen. De eerste verhaallijn handelt over het familiale leven dat Gabriel leidde en de opleiding als marinier die hij op aanraden van zijn beste vriend Devin (Jai Courtney) aanvatte. Vervolgens is er de Afghaanse verhaallijn waar er telkens overgeschakeld wordt van het strijdtoneel en het “incident”, naar de therapeutische sessies met Kapitein Peyton (Gary Oldman). Tenslotte is er ook een blik in de toekomst waar de V.S. te lijden heeft gehad van een verwoestende oorlog en waar Gabriel samen met Devin de in puin liggende stad doorkruist op zoek naar Gabriel’s zoon Jonathan (Charlie Shotwell). Soms was het moeilijk te volgen. Achteraf bekeken moet ik dan wel toegeven dat het toch schitterend in elkaar is gestoken en dat de drie verhalen op een ingenieuze wijze verweven werden om gezamenlijk naar de verlossende ontknoping toe te groeien.

Voor de ongeduldige filmkijker zal dit een verschrikking zijn hoogstwaarschijnlijk. Het lijkt wel alsof er geruime tijd niets bijzonders gebeurd. Maar ’t is het waard om een klein tikkeltje geduld op te brengen. Ook al had ik een klein vermoeden over de uiteindelijke uitkomst, was het toch nog een verrassing. En niet alleen het achterliggend verhaal sprak me aan. Ook de degelijke acteerprestaties van respectievelijk Shia LaBeouf, Jai Courtney, Charlie Shotwell en Kate Mara kon ik wel appreciëren. Uiteraard zijn “The Deer Hunter”, "Coming Home" en “Jacob’s Ladder” superieure films als het over het onderwerp PTSS. Misschien zien de beelden er verward uit. Misschien was het een poging om de psyche van zo’n persoon te representeren. De oproep om zulke slachtoffers degelijke hulp te bieden, is gegrond. Hopelijk denkt men ook aan al die anderen die aan hetzelfde lijden door een ander soort traumatische ervaring.