Wish upon (2017)

Korte Inhoud

Twaalf jaar nadat ze ontdekt heeft dat haar moeder zelfmoord heeft gepleegd, wordt de 17-jarige Clare Shannon (Joey King) gepest op de middelbare school, in verlegenheid gebracht door haar manische vader Jonathan (Ryan Philippe) en genegeerd door haar vroegere liefde. Alles verandert echter als haar vader thuiskomt met een oude muziekdoos waarvan het opschrift belooft dat de eigenaar zeven wensen mag doen. Clare is in eerste instantie sceptisch maar komt toch in de verleiding. Ze is verheugd dat haar leven bij elke wens radicaal verandert. Alles lijkt perfect, totdat mensen om haar heen beginnen te sterven.

Genre : Horror
Land : VS/Canada

Cast :
Joey King : Clare
Shannon Purser : June
Sydney Park : Meredith

Regisseur :
John R. Leonetti

Mijn mening

“I just found it at this fancy place.
It's got Chinese writing on it.
Figured since you're taking Chinese...
Just consider it an early birthday present.”

Het lijkt precies wel eeuwen geleden, maar ik kan me nog herinneren dat ik en mijn vrouw (toen onze relatie nog niet bezegeld was door het levenslange ritueel genaamd huwelijk) naar de cinema gingen om “Final destination” te gaan kijken. Niets speciaals zal je denken. Maar ik had haar in die tijd wijsgemaakt dat het een doodgewone thriller was. Kwestie van haar op haar gemak te stellen daar ze niet zo’n fervente liefhebber is van horror. Erger nog. Dat genre bezorgt haar rusteloze nachten vol nachtmerries. Ik garandeer je dat ze de hele film doodsangsten uitstond langs mij. Dat was dan ook de eerste keer dat ze vreselijk kwaad was op mij (en naderhand gezien was dat ook niet de laatste keer). Ik geef toe dat ik van films hou waar het principe van “boontje komt om zijn loontje” voor bloederige situaties zorgt. En als ik “Wish upon” vergelijk met de “Final destination” franchise, dan had ze beter deze film gekeken. Want om eerlijk te zijn, ook al is het helemaal geen slechte horror en heb ik deze met plezier uitgekeken, het kan niet tippen aan “Final destination”.Dus naast de soft-porno waar menig man zich aan vergaapt, heeft men ook de soft-horror voor tieners uitgevonden.

Hier gaat het niet over een groepje tieners die Pietje de dood te slim af zijn, maar handelt het over het tienermeisje Clare (Joey King) wiens leven meer op een horror lijkt dan de film zelf. Haar moeder pleegde zelfmoord toen ze nog piepjong was. Haar vader (Ryan Philippe) is een doodgewone vuilnisman waar ze zich over schaamt. En zelf is ze niet bepaald populair op school en wordt ze dagdagelijks gepest door tuttebellen die afkomstig zijn van rijkere families. De enige steun vind ze bij haar twee beste vriendinnen Meredith (Sydney Park) en June (Shannon Purser). Totdat haar vader tussen wat afval een mysterieus uitziende doos vind waarop een raadselachtige Chinese tekst staat. Dankzij haar Chinese les in school kan Clare ontcijferen dat ze zeven wensen mag doen, waar ze dan zonder verpinken mee begint.

Zoals ik al zei is dit de softere versie van “Final destination” . Echt griezelig vond ik het niet en de noodlottige resultaten van Clare’s wensen zijn ook niet echt expliciet in beeld gebracht. Als ik aan “Final destination” terugdenk, dan zie ik zo die scène op de autosnelweg voor mijn ogen. Die rondtollende boomstammen die vlotweg doorheen een vooruit rammen en de in slow-motion in elkaar crashende voertuigen. Van “Wish upon” zal ik over een week of twee me niet veel meer herinneren. En dat vanwege het ontbreken van beelden die indruk op je maken. Het verhaal op zich is ook al enorm voorspelbaar. Het wensengamma van Clare beperkt zich dan ook alleen tot haar status verbeteren, financiële vrijheid verkrijgen en ervoor zorgen dat de meest populaire jongen van school hopeloos verliefd achter haar aanslentert. Het voelt allemaal een beetje standaard aan. En om eerlijk te zijn werden mijn gevoelens van medelijden voor Clare algauw vervangen door een afkeer vanwege haar naïef egoïsme.

Ben je nog een newbie op gebied van horror, dan kan ik deze alleen maar aanraden. Niets zo gezellig als een film om samen met je beste vriendinnen te gaan bekijken waar de dingen die je bezighouden op die leeftijd aan bod komen. Dat er bij elke vervulling van een wens een dodelijk slachtoffer valt, neem je er dan maar bij. Hopelijk staat er aan de uitgang van de filmzaal geen in zwart gekleed figuur met een enorme zeis, die met een beenderige wijsvinger je vermanend berispt en je waarschuwt dat hebzucht soms wel eens nare gevolgen kan hebben. Dat is dan het moment om al krijsend weg te rennen.